Λόγω της ημέρας

Ήθελα να βγω έξω. Να περπατήσω στους δρόμους. Να παρατηρήσω τους ανθρώπους και να μετρήσω σκυμμένα κεφάλια, όπως ιδανικά το είχα πλάσει στο μυαλό μου. Θα τους κοιτούσα στο πρόσωπο και θα εντόπιζα στο βλέμμα τους, έστω και το παραμικρό ψήγμα μεταμέλειας για όλα όσα έχουν πει, για όλα όσα έχουν κάνει, για όλους εκείνους που έχουν πληγώσει. Θα στεκόμουν απέναντί τους και θα τρεφόμουν με τις τύψεις τους, τις ενοχές τους, την εσωτερική συντριβή τους, ακόμα κι αν ήξερα πως, όλα αυτά θα ήταν προσωρινά… “λόγω της ημέρας”.

Θα παρακολουθούσα καρέ-καρέ τα χείλη τους. Από το πρώτο τρέμουλο, μέχρι τη στιγμή που θα έβρισκαν το θάρρος να προφέρουν εκείνη τη λέξη. Αυτή που αποκαλείς τετριμμένη, ανούσια και ψεύτικη, ενώ κατά βάθος λαχταράς να την κλέψεις, να την ακούσεις, να την νιώσεις να κυλά στο αίμα σου σαν αντίδοτο στο δηλητήριο που σαπίζει την καρδιά σου, από το πρώτο τσίμπημα μέχρι και σήμερα, που το σώμα σου είναι γεμάτο από σημάδια. Θα κρεμόμουν πάνω τους και θα απολάμβανα κάθε απολογία τους, γνωρίζοντας πως το εργάκι θα προβάλλεται για λίγες ακόμα ώρες… «λόγω της ημέρας».

Δεν θα ζητούσα πολλά. Θα συμβιβαζόμουν με μία «συγγνώμη». Χωρίς εξηγήσεις, χωρίς προλόγους ή εκ βαθέων εξομολογήσεις. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται, ειδικά στις περιπτώσεις, που η αλήθεια δεν χωράει στο πατάρι μαζί με τα χριστουγεννιάτικα. Δεν μπορώ να σηκωθώ από το αμαξίδιο για να σε πείσω ότι περπατάω, δεν μπορώ να βάψω το δέρμα μου για να μη με φοβάσαι, δεν μπορώ να αλλάξω την εθνικότητά μου για να μη με θεωρείς παρείσακτο στη χώρα σου, δεν μπορώ να πάω κόντρα στη φύση μου για να μη με αποκαλείς «ανώμαλο». Γι’ αυτό θα χαιρόμουν αν για μία φορά δεν μου καταλόγιζες ευθύνες και για τις δέκα πληγές του Φαραώ, έστω… «λόγω της ημέρας».

Δεν θα ζητούσα εκδίκηση, ούτε θα έπαιζα με τους ίδιους όρους. Δεν θα τους ενοχλούσα, απλά θα χάζευα την προσγείωσή τους στην πραγματικότητα. Σε έναν κόσμο που συνεχώς εξελίσσεται, προχωράει και προοδεύει, ξορκίζοντας στεγανά, προκαταλήψεις και όλα τα κατάλοιπα μίας ταμπελοκρατούμενης κοινωνίας. Σε έναν κόσμο, όπου το χρώμα, το φύλο, η θρησκεία, η σωματική διάπλαση και ο ερωτικός προσανατολισμός δεν μπορούν να στερήσουν από κανέναν το δικαίωμα στην ίση αντιμετώπιση. Σε έναν κόσμο, όπου ο σεβασμός θα κερδίζεται όχι χάρη στη μητρική σου γλώσσα, το κόμμα που ψηφίζεις, τα κιλά που ζυγίζεις, τους κοιλιακούς που χτίζεις, ή τον σύντροφο με τον οποίο πλαγιάζεις, αλλά χάρη στις αξίες και τις αρετές σου, ακόμα κι αν αυτές είναι ευδιάκριτες μόνο… «λόγω της ημέρας».

Δεν θα προσπαθούσα να πάρω το αίμα μου πίσω, ή να το παίξω «Ρομπέν των δασών». Δεν θα κοστολογούσα δάκρυα, ούτε θα χρέωνα τα σπασμένα. Δεν θα δανειζόμουν το χαμόγελο άλλων, γιατί θα είχα πια το δικό μου. Θα μπορούσα να χαμογελώ όπως εσύ, που δεν είσαι καθηλωμένος σε ένα αναπηρικό καρότσι, που δεν αναγκάστηκες να εγκαταλείψεις τη χώρα σου κυνηγημένος από τον πόλεμο, που δεν αντιμετωπίζεις κάποιο πρόβλημα υγείας, που δεν έχεις γελοιοποιηθεί ή στιγματιστεί, εξαιτίας των επιλογών σου. Θα μπορούσα να χαμογελώ, χωρίς να αμφισβητούνται οι προθέσεις μου, η καλοσύνη και η ηθική μου, χωρίς να γίνομαι ο πρώτος στόχος για οτιδήποτε στραβό συμβαίνει γύρω μας, χωρίς να είμαι δακτυλοδεικτούμενος, χωρίς να τιμωρούμαι καθημερινά για τη διαφορετικότητά μου. Θα ένιωθα για πρώτη φορά ελεύθερος, ακόμα κι αν η ψευδαίσθηση αυτή είχε ημερομηνία λήξης… «λόγω της ημέρας».

Ήθελα πολύ να βγω έξω. Να περπατήσω στους δρόμους. Να παρατηρήσω τους ανθρώπους και να μετρήσω σκυμμένα κεφάλια, όπως ιδανικά το είχα πλάσει στο μυαλό μου. Δεν το έκανα όμως, γιατί η αλήθεια πραγματικά δεν χωράει στο πατάρι. Κι όπως εσύ δεν μπορείς να κρύψεις το χρώμα, το φύλο ή τη φύση σου, έτσι και κάποιοι δεν μπορούν να πάνε κόντρα στη δική τους φύση, απλά… «λόγω της ημέρας». Ο σεβασμός στη διαφορετικότητα και η αντίληψη ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι μεταξύ τους, δεν φυτεύεται στη συνείδησή μας λόγω μιας ημέρας, όπως τόσες και τόσες άλλες που περνούν, αφήνοντας πίσω τους μερικά τσιτάτα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ο σεβασμός υπάρχει στο αίμα μας.

Στο πλαίσιο της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης και της Παγκόσμιας Ημέρας κατά του ρατσισμού (21 Μαρτίου), στο 4ο Δημοτικό Σχολείο Ερμούπολης, διαβάστηκαν ποιήματα με θεματικό άξονα τη μετανάστευση, την προσφυγιά, την ευαισθητοποίηση της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης και ακούστηκαν κάποια από αυτά και στη μελοποιημένη τους μορφή.

Όπως υπογραμμίζεται από τον Σύλλογο Δασκάλων και Νηπιαγωγών, στόχος αυτών των δράσεων είναι η δημιουργία μιας προστατευτικής ασπίδας ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό, που σαν ύπουλα ζιζάνια κάποιοι τα σπέρνουν στις ψυχές των ανθρώπων. Με παράλληλες δράσεις, όπως η συλλογή τροφίμων και ειδών υγιεινής, η γνώση γίνεται βίωμα και μπολιασμένα με την αγάπη και το σεβασμό στη διαφορετικότητα οδηγούν στη δημιουργία μιας πιο όμορφης κοινωνίας, της κοινωνίας των ονείρων μας, με οδηγούς τα παιδιά μας.