Φσσστ! Μπούλινγκ!

Απογοητεύομαι. Απογοητεύομαι όταν συνειδητοποιώ ότι το μόνο που έχει αλλάξει με τα χρόνια είναι οι άσπρες τρίχες στο κεφάλι μου. Κάποτε, τις μετρούσα στα δάχτυλα. Μπορούσα να τις σαμποτάρω. Τις κρατούσα φυλακισμένες μέσα στην τούφα και φρόντιζα να μη ξεμυτίσει καμιά τους. Πλέον, έχω χάσει τον έλεγχο. Αδυνατώ να κόψω τη φόρα τους και καταφεύγω στην εύκολη σκέψη: “αφού δεν γεννούν, πώς πολλαπλασιάζονται”; Αισθάνομαι ότι μια ολόκληρη συνωμοσία έχει στηθεί γύρω από μένα με απώτερο σκοπό να κρατήσει στην αφάνεια την εξέλιξη του δικού μου είδους. Την ανάπτυξη της προσωπικότητάς μου, τη διαμόρφωση ηθικής συνείδησης και την κατάκτηση αναφαίρετων δικαιωμάτων, όπως η εκπαίδευση, ο πολιτισμός, η ελευθερία σκέψης και έκφρασης. Φτάνω στο σημείο να αναμετρηθώ με ένα μάτσο τρίχες. Να αποδείξω ότι είμαι κάτι περισσότερο από αυτό. Οι προσπάθειές μου καταποντίζονται, γιατί ακόμη και σήμερα, η πλειοψηφία δεν ενδιαφέρεται για το περιεχόμενο του δώρου. Το κοιτάζει, γελά με τον φιόγκο και κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να σκίσει το περιτύλιγμα. Να δει τι κρύβεται κάτω από αυτό. Οι άσπρες τρίχες μονοπωλούσαν την προσοχή δεκαπέντε χρόνια πριν. Οι ίδιες τη μονοπωλούν και τώρα. Πιο οργανωμένες. Πιο συντονισμένες. Δρουν ανενόχλητες και αφήνουν τις άλλες να κουρεύονται.

Λυπάμαι. Λυπάμαι πραγματικά, γιατί βλέπω τόση γνώση να καταλήγει στο καλάθι των αχρήστων. Ενημέρωση για το ένα, ημερίδα για το άλλο, πάρ' το αυγό και κάνε του όμπρε. Η ζωή διδάσκεται ως ένα ακαδημαϊκό μάθημα. Όλοι το αποστηθίζουν για να επιτύχουν στις εξετάσεις, όμως κανείς δεν το εφαρμόζει στην πράξη. Τόσα χρόνια στα θρανία και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις το “έλξατε”, απ' το “ωθήσατε”. Γίνεσαι θέαμα στα μαγαζιά, διότι σου παίρνει ένα λεπτό να ανοίξεις την πόρτα. Πέρασες τα σήματα χωρίς το παραμικρό λάθος, αλλά μόλις απέκτησες το δίπλωμα οδήγησης, αυτά σταμάτησαν να γίνονται αντιληπτά στο οπτικό σου πεδίο. Από μικρός είχες τη μαμά σου να σε συμβουλεύει: “δεν πειράζουμε τα άλλα παιδάκια, δεν κοροϊδεύουμε και δεν κάνουμε χειρονομίες” και σήμερα εξακολουθείς να έχεις το δάχτυλό σου τεντωμένο σαν τον E.T, να χλευάζεις ό,τι δε σου αρέσει και να έχεις ακραία συμπεριφορά. Οι όροι αποδοχή και σεβασμός στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν υπάρχουν στο λεξικό σου, γιατί και οι γονείς σου είχαν ξεχάσει να τους γράψουν στο δικό τους. Ωστόσο, κανείς δεν σου εξηγεί ότι πρόκειται για απλή παράλειψη. Ακούς τους δασκάλους σου, τους συμμαθητές, τους φίλους σου και πολλούς ακόμη να φλυαρούν, όμως εσύ συγκρατείς μόνο αυτά που έχεις μάθει από το σπίτι σου.

Θυμώνω. Θυμώνω πολύ γιατί η αντίληψή μας πηγαίνει κατά διαόλου. Δεν μπορούμε να διακρίνουμε την “τερατογένεση”. Θεωρούμε ότι “τέρας” είναι μόνο το πλάσμα που έχει κέρατα, που ξεριζώνει καρδιές, που δαγκώνει αρτηρίες ή που βγαίνει απ' το πηγάδι. Εκείνα που προσβάλλουν, πληγώνουν και οδηγούν στο περιθώριο το ίδιος τους το είδος, δεν μεταφράζονται ως “τέρατα”, αλλά ως “ελπιδοφόρα γενιά του τόπου μας”, που θα σηκώσει τη σημαία μας, θα διαδώσει τα ήθη και τα έθιμά μας, θα περάσει σε μία σχολή και θα κάνει μελλοντικά τη δική της οικογένεια για να μεταλαμπαδεύσει στα μέλη της, τις δικές της αρχές και ιδέες. Όσο και να μαλλιάζει η γλώσσα των φορέων για τους τρόπους καταπολέμησης του bullying ή του εκφοβισμού που δεν περιορίζεται μόνο στα όρια του σχολείου, κάποια πράγματα δεν αλλάζουν με ένα εντυπάκι. Ο μύωπας θα παραμείνει “γυαλάκιας”, το κορίτσι με τα πεταχτά δόντια “λαγούδα”, το άτομο με προβλήματα όρασης “γκαβός” και το αγόρι που διαφέρει από τα άλλα, “αδερφή”, “συκιά”, “μωρή κοντούλα λεμονιά”. Αυτοί είμαστε. Άνθρωποι που μέχρι το τέλος της ζωής μας θα ασχολούμαστε με τρίχες. Καμαρώστε μας.