Η χώνεψη άργησε μια μέρα…

Ακόμη μια μεγάλη γιορτή, ίσως η μεγαλύτερη για τους Χριστιανούς, έφτασε στο τέλος της.

Και όπως όλες οι γιορτές εδώ στην Ελλάδα, όλα (μα όλα) είναι συνδεδεμένα με το φαγητό.

Νηστίσιμες λιχουδιές μέχρι το Μ. Σάββατο και από κει και πέρα, ποιος είδε το πιρούνι μου και δε με φοβήθηκε. Ό,τι έχει δυνατότητα να μαγειρευτεί, σερβίρεται στο Πασχαλιάτικο τραπέζι. Συν τις σαλάτες, για να μη μας πουν ότι δεν τρώμε και υγιεινά.

Έχετε σκεφτεί ποτέ, ότι την Κυριακή του Πάσχα το μόνο που κάνουμε όλη μέρα είναι να τρώμε;

Ξεκινώντας από τις πρώτες πρωινές ώρες μετά την Ανάσταση, οπότε και καταβροχθίζεται το γεύμα της μαγειρίτσας, που μόνη της δεν μπορείς να τη φας, γιατί είναι γιορτή και άμα είναι γιορτή πρέπει να φας ό,τι υπάρχει σε ψυγείο, πάγκο και ντουλάπι.

Και τα έλεγε ο παπάς, στην πρωινή Αναστάσιμη λειτουργία το Μ. Σάββατο, προσπαθώντας να πείσει τους πιστούς να καθίσουν στην εκκλησία καθ’ όλη τη διάρκεια της λειτουργίας το βράδυ. «Πηγαίνετε στην εκκλησία, ακούτε μόνο το “Χριστός Ανέστη” και μετά τρώτε, τρώτε, τρώτε βραδιάτικο και την άλλη μέρα αντί για χαρές έχουμε γαστρίτιδες και εμφράγματα. Άντε φάτε, να έχουμε κηδιόχαρτα αύριο μέρα που είναι». (Ναι, εμείς έτσι λάβαμε πρωί-πρωί το χαρμόσυνο μήνυμα, μην τα ρωτάτε)

Μετά από ένα σύντομο διάλειμμα ύπνου, ξανά προς τη δόξα τραβά, αφού από πρωί πρωί με την αυγούλα, μπαίνει στο προσκήνιο η ψησταριά και όταν μυρίζει το ψητό, δεν γίνεται… θα τσιμπήσεις. Θα τσιμπήσεις κανένα παϊδάκι, κανένα μπριζολάκι, κανένα ξεροψημένο κομματάκι από κοκορέτσι… Λίγα πράγματα.

Δεν θα κάτσουμε, όμως και όλοι μαζί στο τραπέζι; Θα κάτσουμε. Εκεί είναι το κυρίως γεύμα, δεν μπορείς να μη φας.

Η ψησταριά όμως συνεχίζει να τσικνίζει, οπότε μέχρι να πέσει ο ήλιος, λίγο κρασί, λίγη μουσική και τ’αρνάκι μου.

Μετά από τόσο φαΐ θες καφέ. Και τον καφέ δεν τον σερβίρουμε σκέτο. Όχι, τόσα κουλουράκια φτιάξαμε. Φάε και κουλουράκι. Και λίγο τσουρεκάκι. Γλυκάκι για να φύγει η κρεατίλα; Θα φάμε και λίγο γλυκάκι.

Το βράδυ και αφού έχεις πάρει 2-3 φορές μέσα στην ημέρα την κόκκινη πρησμένη φάτσα της συμφόρησης, βγαίνει σε ανύποπτο χρόνο η πιατέλα με όσα έμειναν από το μεσημέρι, με τη χαρακτηριστική ατάκα: «Ελάτε να τα φάμε να μη μείνουν, αμαρτία είναι!». Κάπου σε αυτό το σημείο καταριέσαι όλους τους οίκους από Yves Saint Laurent και Dior μέχρι Niko-Taki και Γαβαλά, που όλα τα έχουν κάνει, αλλά τα ρούχα της εγκυμοσύνης δεν τα έβγαλαν ποτέ στη μόδα.

Αλλά έτσι είμαστε εμείς… Αν δεν φάμε μέχρι εμφράγματος, γιορτή δεν νιώθουμε.

Σε όλους τους υπόλοιπους τομείς, όλα κύλησαν ομαλά αυτές τις μέρες.

Η καθιερωμένη λιτάνευση των Επιταφίων, παρά το τσουχτερό κρύο, υπήρξε μεγαλοπρεπής, ενώ και τις υπόλοιπες ημέρες, κυριάρχησε το θρησκευτικό στοιχείο, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο συμβάν εκτός προγράμματος, μια ηρεμία, που δυστυχώς θα σβήσει μαζί με το Άγιο Φως της πασχαλιάτικης λαμπάδας…

Μόλις ξαναβρεθούν οι ρυθμοί, θα ξεκινήσει εκ νέου η ρίψη βεγγαλικών και κροτίδων και δεν θα είναι αυτά της Πασχαλινής κατανυκτικής εορταστικής ατμόσφαιρας, αλλά δυστυχώς, πιο επικίνδυνα, πολιτικής φύσεως. Ας μην ξεχνάμε ότι σιγά-σιγά (πιο σιγά δεν γίνεται) έρχεται και καλοκαίρι…

Αυτά τα ολίγα για σήμερα, περισσότερα την επόμενη Τρίτη!

Χριστός Ανέστη!