Δεν ξεκινήσαμε καλά

Όχι… δεν ξεκινήσαμε καθόλου καλά. Η κακή μέρα από το πρώτο κουδούνι φαίνεται. Και από τη γκρίνια ή τις άκυρες υποδείξεις, που έχουν υποκαταστήσει το κλασικό «καλή σχολική χρονιά».

Ο αγιασμός για την έναρξη του νέου διδακτικού έτους δεν αποτελεί είδηση που θα συνταράξει την κοινή γνώμη. Δεν είναι ούτε κάτι καινούριο, ούτε αποκλειστικό ρεπορτάζ. Είναι μία παράδοση που τηρείται κάθε χρόνο, όπως ο εορτασμός του πολιούχου μίας περιοχής ή η ρίψη του Σταυρού στη θάλασσα, την ημέρα των Θεοφανείων. Δεν πρόκειται για κάποιο κοσμοϊστορικό γεγονός, ούτε για κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί και δεν έχουμε ξαναδιαβάσει.

Ωστόσο, το γεγονός προβάλλεται από τα μέσα γιατί αποτελεί μέρος της τοπικής επικαιρότητας και συγχρόνως, αφορμή για να καταγραφούν και να δημοσιοποιηθούν πιθανές ανακοινώσεις από στελέχη της εκπαίδευσης ή εξαγγελίες έργων στα σχολεία από τους εκπροσώπους της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Η δημοσιογραφική κάλυψη του Αγιασμού δεν είναι «απειλή» για τα σχολεία και ο άνθρωπος που την αναλαμβάνει δεν είναι «stalker» συγκεκριμένων μονάδων και δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι υπηρετούν σε αυτές. Άλλωστε, κανείς δεν είχε κάνει παρόμοιες σκέψεις… μέχρι και χθες… που η Διεύθυνση κάποιου σχολείου του νησιού, απαγόρευσε σε συνάδελφο να τραβήξει φωτογραφίες, υπογραμμίζοντας ότι «το σχολείο δεν έχει καμία δουλειά να προβάλλεται από τις εφημερίδες». Η συνάδελφος εξήγησε ευγενικά ότι, η έναρξη της σχολικής χρονιάς καλύπτεται ως γεγονός και παρόλα αυτά, καθ’ όλη τη διάρκεια του Αγιασμού, βρισκόταν υπό το άγρυπνο βλέμμα της Διεύθυνσης, που παρατηρούσε κάθε της κίνηση.

Την ίδια στιγμή σε άλλα σχολεία της πόλης, κάποιοι Διευθυντές ζητούσαν με τρόπο από δημοσιογράφους να φωτογραφίζουν πλάτη τα παιδιά (κάτι που είναι ήδη γνωστό και σεβαστό) και άλλοι ευχαριστούσαν τα μέσα ενημέρωσης για την παρουσία τους. Βάσει όλων των παραπάνω, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι, το πρόβλημα δεν είναι γενικό κι ότι πηγάζει από μία συγκεκριμένη πλευρά.

Γιατί όμως; Εύκολο.

Στο παρελθόν, το σχολείο αυτό ήταν ανοιχτό στα μέσα ενημέρωσης, καθώς κάθε χρόνο, η εφημερίδα μας είχε φωτογραφίες από την ημέρα του Αγιασμού στο εν λόγω συγκρότημα, όπου συστεγάζονται διάφορες σχολικές μονάδες. Κατά τη διάρκεια όμως της περσινής χρονιάς, ένας δημόσιος υπάλληλος του σχολείου δημιούργησε πρόβλημα σε συντάκτη-δημοσιογράφο-αρθρογράφο-υπάλληλο-φωτογράφο-καθαρίστρια της εφημερίδας, επειδή μία δράση του δεν προβλήθηκε έγκαιρα όπως μία αντίστοιχη δράση άλλου σχολείου, στην οποία, σύμφωνα με τα λεγόμενά του, έγινε σκοπίμως εκτενής αναφορά. Ο συγκεκριμένος δημόσιος υπάλληλος ορμήνεψε τη Διεύθυνση του σχολείου η οποία απάντησε στον συνεργάτη της εφημερίδας ότι «το έργο μαθητών και εκπαιδευτικών δε γίνεται για να γραφτεί στον Τύπο. Ο συντάκτης απάντησε γραπτώς με αποτέλεσμα να δεχτεί προσωπική επίθεση από τον δημόσιο υπάλληλο του σχολείου και η εφημερίδα να «φάει πόρτα» από το ίδιο την ημέρα του Αγιασμού.

Το σχολείο, βέβαια, προφανώς ξεχνάει το αναλυτικό αφιέρωμα της εφημερίδας στη «μυστική» δράση του, η οποία λίγους μήνες αργότερα διαφημίστηκε το ίδιο «μυστικά» σε sites και μέσα κοινωνικής δικτύωσης και παρουσιάστηκε επίσημα μπροστά σε κοινό και δημοσιογράφους. Επιπλέον ξεχνάει ότι, όραμα της Εκπαίδευσης, το οποίο μάλιστα επισημαίνεται από το σύνολο των προϊσταμένων αρχών είναι «ένα σχολείο ανοιχτό στην κοινωνία». Για την επίτευξη αυτού του στόχου, το σημερινό σχολείο έρχεται σε επαφή με την τοπική κοινωνία, είτε αναπτύσσοντας κοινωνική δράση και συνεργασίες με φορείς, είτε επικοινωνώντας το έργο του στο κοινό.

Οι κεκλεισμένες θύρες και τα τείχη ανάμεσα σε ένα σχολείο και την κοινωνία (η οποία καλώς ή κακώς ενημερώνεται και από τον Τύπο) αποτελούν μία αναχρονιστική μέθοδο, δημιουργώντας παράλληλα την αίσθηση ενός γκέτο που επιλέγει συνειδητά την απομόνωση και επιβάλει στα νεότερα μέλη του να υιοθετήσουν την ίδια στάση ζωής. Κάθε επιλογή είναι απόλυτα σεβαστή, αρκεί να μη διχάζει το κοινωνικό σύνολο και να μη λειτουργεί ανασταλτικά στη διαμόρφωση ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων.

Τα μέσα θα συνεχίσουν να στηρίζουν το έργο των σχολείων, αγνοώντας κάθε στρατηγική, βασισμένη σε προσωπικές αντιπαραθέσεις και κόμπλεξ.

Τέλος, σχετικά με δηλώσεις στελεχών που θέλουν τον αγιασμό να αποτελεί ιδιωτική στιγμή του σχολείου με τους μαθητές, να υπενθυμίσουμε ότι, τα σχολεία αποτελούν δημόσιες δομές και όχι ιδιωτικούς κλειστούς χώρους, κάτι που προφανώς οι ίδιοι παραβλέπουν.