Για Δαφνί πάω καλά;

Πριν από περίπου δέκα χρόνια, όταν έμενα στην Αθήνα, βγήκα για καφέ με δύο φίλες μου. «Αποφασίσαμε να πάμε το σαββατοκύριακο στο Μιλάνο» με πληροφόρησαν, όπως ακριβώς η μάνα μου ανακοινώνει τι φαγητό θα μαγειρέψει αύριο. Με την ίδια φυσικότητα, με ρώτησαν αν ήθελα να τις ακολουθήσω και η σοκολάτα που έπινα, μου έκατσε στο λαιμό. Δεν μπήκα καν στη διαδικασία να ρωτήσω τους γονείς μου, γιατί φανταζόμουν την απάντησή τους, την οποία και συμμεριζόμουν. Δε μου φαινόταν λογικό να κάνουμε τόσα έξοδα για να πάω διήμερο ταξίδι αναψυχής στην Ευρώπη. Τότε, εγώ μετρούσα καθημερινά το μηνιαίο χαρτζιλίκι μου για να δω πόσες θεατρικές παραστάσεις μπορώ να παρακολουθήσω. Δεν καιγόμουν για το εξωτερικό, το οποίο έβλεπα πάντα ως κάτι ανέφικτο και εκτός των δυνατοτήτων μας. Εν αντιθέσει με μία σύντομη απόδραση στο νησί μας, τη Σύρο, την οποία οικογενειακώς επισκεπτόμασταν για ψύλλου πήδημα. Ένα τέτοιο ταξίδι, το θεωρούσαμε πιο εύκολο και πιο οικονομικό, καθώς τα ακτοπλοϊκά εισιτήρια ήταν υποφερτά και επιπλέον, δεν ανησυχούσαμε για διαμονή και διατροφή. Εκεί είχαμε το σπίτι μας και τους συγγενείς μας.

2018 και η ζωή έχει έρθει τούμπα. Μένω μόνιμα στη Σύρο και σκέφτομαι να πεταχτώ για ένα διήμερο στην Αθήνα. Το αντίστροφο δηλαδή από αυτό που συνέβαινε δέκα (και βάλε) χρόνια πριν. Πάμε να δούμε πόσο άνετα και χαλαρά γίνεται αυτό σήμερα.

Δεδομένου ότι, σπίτι δεν υπάρχει πλέον -νοικιάζαμε το προηγούμενο-, αγχώνομαι μέχρι να βρω έναν φίλο που θα μπορούσε να με φιλοξενήσει το χρονικό διάστημα που επιθυμώ εγώ. Παράλληλα, αγχώνομαι ακόμη περισσότερο, προσπαθώντας να διευθετήσω τις επαγγελματικές υποχρεώσεις μου εκείνες τις ημέρες που θα είμαι εκτός. Αυτά κανονίζονται, όμως το άγχος δε με εγκαταλείπει διότι είμαι αναγκασμένος να πιάσω χαρτί και μολύβι, να ξεσκονίσω τα μαθηματικά μου και να αρχίσω τις πράξεις. Τόσα χρήματα έχω στις τσέπες μου, τόσα πρέπει να χαλάσω, τόσα πρέπει να μου μείνουν για να έχω να τρώω και να κινούμαι τον υπόλοιπο μήνα στο νησί.

Στην προσπάθεια αυτή, έχεις και τους φίλους σου, που επειδή σε αγαπούν και σε νοιάζονται, φροντίζουν να μη σου ξεφύγει καμία λεπτομέρεια. «Το ενοίκιο το πλήρωσες; Οι λογαριασμοί εντάξει; Αγόρασες καινούριο θερμοσίφωνα;». Επομένως, όλα τα βάρη έρχονται και στρογγυλοκάθονται πάνω στο στήθος σου, με αποτέλεσμα να μην ξέρεις αν πρέπει να φουντάρεις ή να μην ξαναπείς σε κανέναν ότι έχεις ανάγκη να λείψεις δύο ημέρες. Επιπλέον, αν φύγεις λίγο πριν αυξηθεί ελαφρώς ο τραπεζικός σου λογαριασμός, κάθε μέρα που βρίσκεσαι εκτός έδρας, τρέχεις συνεχώς στο πλησιέστερο ΑΤΜ, για να πάρεις ελπίδες.

Κι επειδή, φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι, έχεις μία έξτρα αγωνία. Να βρεις τουλάχιστον φθηνότερα εισιτήρια για τη μετακίνησή σου. Για να το κάνεις αυτό μόνος σου, θα πρέπει να πας 20 ημέρες νωρίτερα στο πρακτορείο για να προλάβεις κάποιο από τα περιορισμένα εκπτωτικά εισιτήρια που προσφέρουν οι υπηρεσίες. Εάν πάλι, το ταξίδι προγραμματίστηκε τελευταία στιγμή, είσαι αναγκασμένος να βγεις στη ζητιανιά. «Καλέ κύριε, μήπως έχετε κωδικό από κινητή τηλεφωνία για να πληρώσω μισό εισιτήριο»; Εκεί, ξεκινάει άλλο δράμα. Πρώτα πρέπει να βρεις συνδρομητή της συγκεκριμένης εταιρείας, που να έχει καρτοσύνδεση ώστε να δικαιούται κωδικό. Μόλις εξασφαλίσεις κωδικό, πρέπει να βρεις κάποιον που θα ταξιδέψει την ίδια μέρα και ώρα μαζί σου για να μπορέσετε να τον χρησιμοποιήσετε. Εάν δεν έχεις κωδικό, πρέπει να ρωτήσεις αν φεύγει κάποιος άλλος που έχει κωδικό και σε θέλει για συνταξιδιώτη. Και μέχρι να λάβεις απάντηση, φλερτάρεις με το εγκεφαλικό, γιατί μέχρι και την ημέρα του ταξιδιού, δεν ξέρεις αν θα πληρώσεις μισό ή ολόκληρο εισιτήριο. Κι όλο αυτό το άγχος για να πας ως τον Πειραιά. Όχι στην Κρήτη, την Κέρκυρα, τη Θεσσαλονίκη, την Αγγλία, τη Γαλλία, το Μεξικό, ή το Κάρπο Βέρντε. Αλλά στον Πειραιά.

Και το άγχος αυτό μετατρέπεται σε εκνευρισμό, όταν σκέφτεσαι ότι, με τα ίδια σχεδόν χρήματα που δίνεις σήμερα για να πας στην Αθήνα, ταξιδεύεις από την Αθήνα στο Μιλάνο που πριν από δέκα χρόνια, εμένα μου φαινόταν βουνό. Οπότε, οι λύσεις είναι δύο. Ή μένεις για πάντα κολλημένος στο βάλτο σου ή χαπακώνεσαι πριν από κάθε σου ταξίδι, δηλαδή παραπάνω έξοδα. Καμία σωτηρία. Για Δαφνί, πάω καλά;