Βρίσε με να δικαιωθώ

Εγώ η «μπουρδολόγος», έρχομαι να «ξαναχτυπήσω», ταράζοντας τη νιρβάνα των παλαιών υποστηρικτών και νυν πολέμιων, των «πλουμιστών» αλλά διόλου αποτελεσματικών πολιτικών που προωθήθηκαν σε αυτό τον τόπο.

Και προς αποφυγή παρεξηγήσεων οφείλω να γίνω πιο σαφής, αναφέροντας πολιτικές ενέργειες που προηγήθηκαν, συμπεριφορές που τις συνόδευσαν, κριτική που τους ασκήθηκε και το αποτέλεσμα που προέκυψε.

Όχι πολύ παλιά, μόλις πριν από τρία χρόνια, ήταν κάποιοι φίλοι που βρέθηκαν να ασκούν διοίκηση.

Ο ένας ήτανε μπροστά και οι άλλοι δίπλα του, πίσω του ή και πολύ παραπίσω του, κι είχαν αναλάβει τους ρόλους των παρατρεχάμενων, των συμβουλατόρων και των χειροκροτητών.

Ο τρόπος που επέλεξαν να ασκήσουν διοίκηση κινήθηκε μεταξύ κομπογιανιτισμού και δοσοληψιών, τυχοδιωκτισμού και εξυπηρετήσεων, αυταρχισμού και ευνοιοκρατίας.

Με πλήρη απουσία σχεδιασμού, μόνη στρατηγική αποτελούσε η επιθετικότητα έναντι κάθε διαφωνούντα, η στοχοποίηση όποιου ασκούσε κριτική, η υβρεολογία ως απάντηση στον αντίλογο.

Τότε λοιπόν, μόλις πριν τρία χρόνια, όταν λόγω επαγγέλματος και μόνο, καθώς δεν είχα τη διαστροφή να σπαταλώ την προσωπική μου ηρεμία και να ασχολούμαι με τυχάρπαστους, εξέφραζα δημοσιογραφικές παρατηρήσεις επί λάθος πολιτικών χειρισμών και αποφάσεων, έγινα αποδέκτης μίας οργανωμένης, από τους προαναφερόμενους κλακαδόρους μυστικοσύμβουλους και όλο το συνάφι των σφουγγοκωλάριων, επίθεσης λάσπης και χυδαιολογίας.

Τότε λοιπόν έβγαιναν δημοσίως και έκαναν αναφορές του τύπου «ακατάσχετη μπουρδολογία», «τρικυμία εν κρανίω», «επηρμένοι που βελάζουν», «τρέχουν μόνοι τους και βγαίνουν δεύτεροι…και καταϊδρωμένοι», «εμπάθεια», «χολή που στάζει από το μελανοδοχείο», «η αντικειμενικότητα τρέχει από τα μπατζάκια τους», «αρρωστημένες εμμονές», «απλά αρθρογραφούν ή έτσι νομίζουν», «συνεχείς, μεθοδευμένες, αντιδεοντολογικές κρίσεις», «μοιράζουν σανό», «υπάρχει η ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ και η “δημοσιογραφία”», «χωρίς πληροφόρηση και γνώσεις», «πόσο κοντά πόδια έχει η αλητεία»….και πάρα πολλά άλλα σχετικά.

Εκτενή κατηγορητήρια καφενειακών σχολιασμών, πάντοτε προς υπεράσπιση του «ηγέτη», των αποφάσεων του και του έργου του.

Από τότε λοιπόν, μόλις μέσα σε τρία χρόνια, τα πράγματα ήρθαν τα πάνω κάτω, όταν τα τσιράκια απομακρύνθηκαν, όταν οι σπεκουλαδόροι αποκαλύφθηκαν, όταν οι νενέκηδες πήραν θέσεις, όταν οι δημοσιογραφικές αναφορές επαληθέφτηκαν.

Αυτή λοιπόν η «δημοσιογραφία», με μικρά γράμματα και εντός εισαγωγικών, έτσι για να μην τους χαλάσω και το χατίρι, ήρθε και επικυρώθηκε από τα γεγονότα και κυρίως από τα αποτελέσματα, οι «θιγμένες» τους, από τους αποτυχημένους κονδυλοφόρους, πολιτικές δεν βρίσκουν πλέον σημείο να υψώσουν την φωνή του δικαίου τους.

Περιμένω μετά μεγίστης αγωνίας και συνεπαρμένη από την ταραχή που προκαλεί η αδημονία να υπενθυμίσουν, πάλι δημοσίως, όπως επηρμένα ανέφεραν τότε, όλες τα απατηλά και ψευδή δημοσιεύματα, όπως τουλάχιστον υποστήριζαν, σε αντιδιαστολή πάντοτε με τις δικές τους αντίστοιχες πολιτικές επιτυχίες, για να λουφάξω δημοσιογραφικά στη γωνιά μου και πεταχτεί, όπως ονειρευόντουσαν, η εφημερίδα στα αζήτητα.

Γιατί η μνήμη τους μπορεί να είναι πολύ κοντή, αλλά ο χρόνος πάντοτε θα επιβεβαιώνει την αλήθεια του καθενός.

Έλα σιγά-σιγά να βγαίνουν και νέα υβρεολόγια, για να υποστηρίξουν την δική σας πλέον προσωπική πολιτική ανυπαρξία.