Το νησί του LOST

Μωρέ εγώ τα ‘λεγα, αλλά τότε ποιος μ’ άκουγε; «Σε μερικά χρόνια, θα γίνουμε το νησί του LOST. Όποιος πατάει το πόδι του εδώ, μετά δεν θα μπορεί να φύγει. Θα παγιδεύεται».

Αυτό υποστήριζα κι όλοι με θεωρούσαν υπερβολικό. «Και γιατί να φύγει, κύριέ μου;», με ρωτούσαν. «Ωραία, δεν είναι εδώ;». Βρε, ωραία είναι, δεν αντιλέγω (που αντιλέγω, αλλά τώρα δεν είναι αυτό το θέμα μας).

Οι άνθρωποι δεν μπορούν να μένουν καρφωμένοι σ’ έναν τόπο. Έχουν υποχρεώσεις, έχουν ανάγκες, έχουν επιθυμίες, οι οποίες τους σπρώχνουν να βγουν κάποια στιγμή κι εκτός έδρας. Να πάνε σε ένα γιατρό, σε έναν διαγωνισμό, σ’ ένα συνέδριο, σε μια τιμητική εκδήλωση, στο γάμο μιας παλιάς συμφοιτήτριας, να δουν το σύντροφό τους που μένει σε άλλη πόλη, ή ακόμη και να πάνε διακοπές… που πλέον έρχεται τελευταίο στη λίστα, γιατί μας φαίνεται πολυτέλεια.

Τα περισσότερα εξ’ αυτών γίνονται σε συγκεκριμένες ημερομηνίες. Και καταλήγεις να τα χάνεις γιατί, τη μια οι ναυτεργάτες έχουν απεργία, την άλλη έχει απαγορευτικό ή εσύ έχεις αφραγκίες και «δεν βγαίνεις, μάνα μου». Οπότε, μένεις με την όρεξη, ξεμένεις στο νησί και προσμένεις τον Σόγιερ, που θα πέσει μαζί με το αεροπλάνο στη «Γριά Σπηλιά» για να περάσετε μαζί τις επόμενες έξι σεζόν. Ναι, αλλά η ζωή δεν είναι σειρά του ABC. Πράγμα που σημαίνει ότι για να συναντήσεις τον πραγματικό Σόγιερ, θα πρέπει να πας ως την Αμερική. Και για να το κάνεις αυτό, ένα πλοίο τουλάχιστον θα το χρειαστείς.

Η κατάσταση είναι ίδια σε όλη τη νησιωτική Ελλάδα, δε λέει κανείς το αντίθετο.

Μέχρι σήμερα, κουτσά-στραβά τα καταφέρναμε. Για την ακρίβεια, θεόκουτσα-θεόστραβα. Για να βρεις εκπτωτικό εισιτήριο πρέπει να πάρεις σβάρνα τα ταξιδιωτικά πρακτορεία, να κάνεις like σε είκοσι χιλιάδες σελίδες στο facebook και να παραφυλάς για προσφορές, ή να βάζεις μέσον, λες και είσαι φαντάρος που θέλει να αποφύγει την παραμεθόριο.

 Με τα χίλια ζόρια, κάτι βρίσκεις και κάνεις τη δουλειά σου. Ναι, αλλά τώρα… που ακούγεται ότι εντός του 2019 αναμένεται αύξηση στα ακτοπλοϊκά εισιτήρια κατά 10% και αντί για 31.50 ευρώ θα πληρώνουμε γύρω στα 35 ευρώ… τι θα κάνεις; Θα πεις πάλι «δε βαριέσαι» και θα σκας 70άρια κάθε φορά που χρειάζεται να ταξιδέψεις; Δε νομίζω. Γιατί, στην περίπτωση που το σενάριο αυτό γίνει πραγματικότητα, θα γίνουμε σίγουρα τα νησιά του LOST.

Ούτε εμείς θα μπορούμε να δραπετεύσουμε, ούτε και κανείς άλλος θα έρχεται, γιατί όπως έχουμε τονίσει ξανά, θα σκέφτεται πως με την ίδια τιμή πηγαίνει σε άλλη χώρα και του μένουν και χρήματα για να αγοράσει σοκολάτες από τα duty free.

Και δεν είναι μόνο τα ταξίδια αναψυχής. Δυσκολίες θα αντιμετωπίσουμε και σε σοβαρότερα ζητήματα. «Δεν έχω λεφτά να πάω τώρα στον γιατρό, στην Αθήνα. Δεν πειράζει, θα εξεταστώ άλλη φορά. Και τι έγινε;». «Αἰωνία σου ἡ μνήμη, ἀξιομακάριστε καὶ ἀείμνηστε ἀδελφέ ἡμῶν», αυτό έγινε ή μοιραία θα γίνει.

Σύμφωνα και με τα όσα ακούστηκαν στο ακτοπλοϊκό συνέδριο στη Σύρο, οι τιμές των εισιτηρίων ενδέχεται να ανέβουν, λόγω αύξησης τιμής των καυσίμων. Που θα πει, ότι οι νησιώτες καλούνται να βγάλουν τα σπασμένα. Για ποιον λόγο; Σας είπε κανείς ότι όλα τα νησιά είναι τουριστικά; Εκτός από τη Μύκονο και τη Σαντορίνη, υπάρχουν κι άλλα νησιά στο χάρτη με πάρα πολλούς κατοίκους, που δε μένουν μαντρωμένοι στον τόπο τους. Μετακινούνται και θέλουν να συνεχίσουν να το κάνουν. Αλλά θα φτάσουμε στο σημείο που ένα απλό ταξίδι ως τον Πειραιά θα είναι εφικτό μόνο για τους προνομιούχους.

Παλαιότερα κάναμε οικονομίες για να αγοράσουμε μια ηλεκτρική συσκευή, ένα έπιπλο για το σπίτι ή κάτι άλλο θεωρητικά ακριβό και στο εξής, θα μαζεύουμε δεκάρα-δεκάρα για να πάμε μέχρι την Αθήνα. Θα ακούει κάποιος ότι ετοιμάζεσαι να φύγεις και θα σου λέει «για να κάνεις ταξίδι, σημαίνει ότι έχεις λεφτά. Μη σε ξανακούσω να κλαίγεσαι». Σαν να είπες, ότι πας 12 μέρες στην Κούβα.

Γι’ αυτό σου λέω, έχουμε γίνει ήδη το νησί του LOST και δεν το έχουμε πάρει χαμπάρι. Αν εκεί που πίνεις καφέ στην παραλία, δεις μια πολική αρκούδα να τρέχει προς το Νησάκι, μην τρομάξεις. Κι αυτή μες το σενάριο είναι.