Η ήττα στις εκλογές είναι το αντίθετο από τη νίκη

Το ‘χω επαναλάβει χιλιάδες φορές. Η τρέχουσα δημοτική θητεία θυμίζει τηλεοπτικό σήριαλ με κρίση ταυτότητας. Τη μια έχει μορφή σαπουνόπερας, την άλλη κωμωδίας, ενίοτε αποκτά και ένα υποτυπώδες σασπένς ή δραματικές πινελιές που ωστόσο επιφέρουν το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα με τα παραπάνω είδη… γέλια μέχρι δακρύων.

Σε μία μόνο σειρά έχει αποδώσει η συγκεκριμένη συνταγή και δυστυχώς χωρίς έναν «Ντάνο», τον επιζώντα για να μην παρεξηγηθώ- η AGB της αυτοδιοίκησης δεν σου κάνει τη χάρη, εκτός αν στάξεις και σ’ αυτήν λίγο καλαματιανό.

Αρκετά σκηνικά που διαδραματίζονται στον τόπο μας φέρνουν στη μνήμη μας καταστάσεις και ατάκες επιτυχημένων σήριαλ, που έχουν αφήσει ιστορία στη μικρή οθόνη. Μπορεί σε αυτά, οι ιστορίες να είναι τραβηγμένες από τα μαλλιά λόγω μυθοπλασίας, αλλά η ομοιότητα με τη δική μας πραγματικότητα παρατηρείται στην ουσία και όχι στα γύρω γύρω.

Στις «Σαββατογεννημένες», η Μπία Μπέκου -Πύραρχος Βερόνικα Δεσύλλα στη σειρά «Πυρκαγιά»- αναφέρει ότι πριν από χρόνια κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Πρωτοεμφανιζόμενης Ηθοποιού σε ένστολο ρόλο καθημερινής σειράς. Στην εν λόγω κατηγορία ήταν υποψήφια μόνο η ίδια, καθώς τα βραβεία διοργανώνονταν από το κανάλι της. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα ανακαλύψαμε ότι παρόμοια τακτική εφαρμόζεται και στην τοπική αυτοδιοίκηση με τη μόνη διαφορά ότι ο βραβευθείς δεν είχε δικό του κανάλι να τον σπρώχνει -αυτό το κάνουν με ζήλο συγκεκριμένα μέσα ενημέρωσης που δεν έχουν διοργανώσει ακόμα βραβεία- αλλά την τσέπη «του».

Ο τύπος βέβαια της κτητικής αντωνυμίας είναι λίγο σχετικός, γιατί κανείς δεν έχει καταλάβει μέχρι τώρα αν πρόκειται για «του», «τους» ή «μας». Άραγε, από πού προέρχονται όλα αυτά τα χρήματα που διαθέτει κάποιος για να πληρώνει «βραβεύσεις», «δημοσκοπήσεις», «αναρτήσεις» κλπ.; Ίσως να μην το μάθουμε και ποτέ.

Επιπλέον, αυτού του είδους οι συμφωνίες «σε πληρώνω, βράβευσέ με» θυμίζει μια ατάκα κι από άλλο γνωστό σήριαλ.

Στο «Κωνσταντίνου και Ελένης», ο επίκουρος καθηγητής Βυζαντινολογίας, Κωνσταντίνος Κατακουζηνός εκλιπαρεί τη γειτόνισσα Ματίνα Μανταρινάκη να υποδυθεί σε μία κοσμική δεξίωση τη Λαίδη Πετούλα Ρανφιγκστόουν. Γονατίζει μπροστά της και τη ρωτάει τι θέλει να κάνει για να την πείσει. Τότε, εκείνη βγάζει από την τσάντα της ένα δαχτυλίδι αρραβώνων που φυλάει για καλό και για κακό και του ζητά να της το προσφέρει. Κάτι παρόμοιο συνέβη και στη δική μας κωμωδία, αφού τόσο η Ματίνα Μανταρινάκη όσο και η ντόπια λαχανίδα έχουν εμμονή με το γάμο. Απλώς η μία θέλει να παντρευτεί με άντρα και ο άλλος με την καρέκλα. Η μία σκέπτεται «γιατί να μην παντρευτώ κι εγώ; Όλες έχουν άντρα» και ο δεύτερος «γιατί να μην ξανακαθίσω; Ο προκάτοχός μου καθόταν πάνω από 20 χρόνια». Έτσι, ο καθένας προσπαθεί να χορέψει το χορό του Ησαΐα, επιστρατεύοντας διαφορετικά μέσα και υποκινούμενοι από άλλους σκοπούς. Η μεν Ματίνα Μανταρινάκη για να πηγαίνει στους Αδερφούς Κατσάμπα και να φωνάζει «συνοδεύομαι, συνοδεύομαι», το δε ξινισμένο ρόδι για να παρίσταται σε τοπικές μπεκροφιέστες, φωνάζοντας «ξαναεκλέχτηκα, ξαναεκλέχτηκα».

Πέραν του «δανεισμού» στοιχείων από σειρές και ρόλους, οι «συγγραφείς» της τοπικής αυτοδιοίκησης «υιοθετούν» και άλλα στυλ γραφής για να κάνουν την αντιπολίτευσή τους. Στυλ, που όταν χρησιμοποιούνται για άσκηση κριτικής στο δικό τους πρόσωπο, το ξορκίζουν και το θάβουν. Όμως, για να φανούν οι ίδιοι πιο πνευματώδεις και ψαγμένοι, τρίζουν σήμερα τα κόκαλα μεγάλων ποιητών και στιχουργών μας, όπως ο Νίκος Γκάτσος.

Τη σάτιρα και τον σαρκασμό, όποτε θέλουμε τα θυμόμαστε και όποτε δε θέλουμε, τα ρίχνουμε στον Καιάδα. Για να φρεσκάρει όμως κάποιος το σενάριό του, εμπλουτίζοντάς το με νέες ιδέες, θα πρέπει να ξέρει πώς να το κάνει σωστά. Άπαξ και υποτιμήσεις τη νοημοσύνη του κοινού, οι τηλεθεάσεις θα πέσουν στα τάρταρα και δεν θα μπορέσουν να στις σηκώσουν όσες οικονομίες κι αν έχεις στο πουγκί «σου», «τους», «μας».

Επιπλέον, το να διατυμπανίζεις ότι «τυγχάνεις» της υποστήριξης από συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση, την ίδια στιγμή που τα μέλη της κάνουν καθημερινά ευχέλαιο για να σε απομακρύνουν μαζί με άλλα ενοχλητικά πνεύματα, μόνο κακό σου κάνει. Γι’ αυτό σου λέω, άσε τις «βραβεύσεις», τους «γάμους» και τις «δημοσκοπήσεις» και σπεύσε να κλείσεις τον «Ντάνο» τώρα που ολοκληρώνεται το «Τατουάζ».

Διότι, «η ήττα στις εκλογές είναι το αντίθετο από τη νίκη».