Υπάρχει και φιλότιμο...

Το διάστημα μέχρι το στήσιμο των καλπών έχει συρρικνωθεί τόσο, που μαζί του, ως φαίνεται, έχει παρασύρει και αρκετούς εγκεφάλους υποψήφιων αιρετών.

Αυτό μόνο μπορεί να είναι το συμπέρασμα, παρατηρώντας τις αντιδράσεις ορισμένων τύπων, που στην ιδέα, πως κάποιος ενδεχομένως να επισημαίνει αδυναμίες, λάθη ή παραλείψεις, ή συνήθεις προεκλογικές πρακτικές, στις οποίες βλέπουν μέσα το είδωλό τους, αφηνιάζουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (αφού στην πραγματικότητα, ίσως και να μην είχαν το θάρρος ή θράσσος να εκστομίσουν τα όσα αποτυπώνονται στα λιβελογραφήματά τους).

Αυτό το κείμενο, ωστόσο, δεν θα επικεντρωθεί στους παραπάνω, καθώς τις ιντερνετικές “παληκαριές” τους, θα κρίνει ο κόσμος, ο οποίος, φυσικά, δεν είναι χαζός, όπως ίσως να θέλουν να πιστεύουν και δεν χειραγωγείται από τέτοιου είδους ξεσπάσματα μικροπολιτικής ρητορικής, με επένδυση βαθυστόχαστης(;) ψευτοκουλτούρας.

Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στους ψύχραιμους, στους ώριμους, στους ντόμπρους, σε εκείνους, που δεν φοβούνται να παραδεχτούν τα λάθη τους, προκειμένου να τα διορθώσουν, σε εκείνους που ακόμη και στην άδικη κριτική έχουν την ικανότητα να απαντήσουν με επιχειρήματα και αποδείξεις και όχι με αλαζονικά παραληρήματα. Σε εκείνους, που στηρίζονται στο διάλογο, προκειμένου να εξάγουν συμπεράσματα και δεν παρουσιάζουν προσωπικές τους απόψεις, ως απαράβατα αξιώματα, στην καλύτερη περίπτωση αγνοώντας πλήρως τις διαφορετικές απόψεις και τις διαφορετικές οπτικές γωνίες και στη χειρότερη αξιολογώντας τις, ηλιθιωδώς, ως casus belli.

Ανάμεσα στην ομίχλη της μέχρι πρότινος ευρέως διαδεδομένης, μέσα στους κύκλους των αιρετών, πρακτικής της λογικής “όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας”, η κοινωνία έχει ξεχωρίσει αρκετά πρόσωπα – από πολλές διαφορετικές πλευρές – τα οποία απέδειξαν, ότι έχουν τη δυνατότητα να “ανοίγουν” τα αυτιά και τα μάτια τους σε διαφορετικές φωνές, να επεξεργάζονται ακόμη και αντίθετες απόψεις και να διαχειρίζονται αξιοπρεπώς, από καλοπροαίρετες παρατηρήσεις έως και κακοήθεις επιθέσεις, ότι έχουν φιλότιμο και όρεξη για δουλειά.

Δεδομένου, ότι ο τόπος υπέφερε, κατά τα τελευταία χρόνια, από αλαζονικές συμπεριφορές, από την κακοφωνία, που δημιουργούσαν διάφοροι επίδοξοι εγωκεντρικοί ηγεμονίσκοι, από συκοφαντικές “κορώνες”, που σηκώνονταν ως αντεπίθεση, ελλείψει αντεπιχειρημάτων, σε επιχειρηματολογημένο αντίλογο, από φανφάρες και τυμπανοκρουσίες χωρίς κανένα αντίκρυσμα, οι πολίτες, ενόψει της επιλογής, που θα κληθούν σύντομα να κάνουν, αναφορικά με τους εκπροσώπους τους, στη δημόσια διοίκηση, έχουν στραφεί στις ψύχραιμες φωνές, στους ανθρώπους που μιλούν λίγο, αλλά δρουν ουσιαστικά, σε όσους έχουν ευθιξία, σε όσους έχουν διατηρήσει το σεβασμό τους, σε όσους λειτουργούν με ταπεινότητα, σε όσους μπορούν να κρατήσουν την αξιοπρέπειά τους και τον σεβασμό τους προς την απέναντι πλευρά, ακόμη και υπό συνθήκες πίεσης.

Και αυτοί οι άνθρωποι δεν βρίσκονται σε μία παράταξη, ούτε δραστηριοποιούνται σε ένα βαθμό αυτοδιοίκησης, ούτε έχουν τις ίδιες αξίες, τα ίδια πιστεύω. Βρίσκονται “διάσπαρτοι”, αλλά ξεχωρίζουν στην εκτίμηση των πολιτών.

Και αυτό, δίνει μία ρανίδα ελπίδας, πως ίσως, αν είμαστε τυχεροί, ο τόπος ενδεχομένως να αξιοποιήσει τους ικανούς του εκπροσώπους και με αυτό τον τρόπο, να προχωρήσει επιτέλους ουσιαστικά μπροστά.