Τουτέστιν... και μη χειρότερα

Ποιος θα το έλεγε, εν έτει 2019, να βρισκόμαστε ξαφνικά να αναβιώνουμε σε πραγματικό χρόνο την ταινία του 1968 “Γοργόνες και Μάγκες”;

Μας έφαγε τόσο καιρό, ο εδώ τοπικός μας Φαίδων Γεωργίτσης, να μας φέρει τον τουρισμό και οι τοπικοί Παναγήδες έβαλαν πλάτη, εφόσον “τα παιδιά εννοούσι και θέλουσι να αξιοποιήσουσι τουριστικώς το νησί μας”, και είπαν, ότι “τουτέστιν ο σκοπός ιερός και οι πάντες πρέπει να βοηθήσουσι”.

Και να οι ετοιμασίες και να οι αναβαθμίσεις και να τα στολίσματα και οι ομορφιές να έρθει ο τουρσμός εκ θαλάσσης, να καταβροχθίσει τας μπύρας και να τους μεταφέρομεν και τους κεφτέδες, όχι εν τω τηγανίω – δεν είναι σωστό – αλλά εντός πιατίων, μην περάσουν και για τίποτε τριτοδεύτερους τους εγχωρίους κατοίκους μας.

Μόλις δε, φαινόταν κρουαζιερόπλοιο από μακριά, ο τοπικός μας Φαίδων Γεωργίτσης μας έκανε μαθήματα, τουτέστιν “μόλις έρθει το καΐκι και θα αρχίσουν να κατεβαίνουν, θα χειροκροτήσετε όλοι μαζί. Και μην ξεχνάτε, ότι οι Έλληνες από ανέκαθεν υπήρξαν φιλόξενοι και φιλότιμοι και εμείς έχουμε ένα λόγο παραπάνω να είμαστε ευγενικοί μαζί τους, γιατί θα έρθουν εδώ στο νησί μας να αφήσουν τα ωραία τους τα λεφταααα. Το καταλάβατε;”. “Μάλιστα”.

Και οι εγχώριοι κάτοικοι ανταπεξήλθωσιν. Βεβαίως. Και αναβάθμιση στα μαγαζιά τους έκαναν και περισσότερες ώρες το καλοκαίρι που έρχονται οι ξένοι δουλεύουν και τα προϊόντα τους λιμπισμένα είναι και απ' όλα.

Αλλά βλέπετε, ο τοπικός Φαίδων Γεωργίτσης και ο τοπικός Γρίπης, έκαναν αυτό που λέει ο πάνσοφος λαός, “κηδεία με ξένα κόλλυβα”. Βλέπετε, η κρουαζιέρα – τουτέστιν τα καΐκια με τους ξένους – προγραμματίζεται το αργότερο δύο χρόνια νωρίτερα. Τουτέστιν, τα πρώτα δύο – τρία χρόνια που ανέλαβαν να διανθίσουν τουριστικώς το νησί, όλα έβαιναν καλώς, διότι οι προσεγγίσεις, τα πλοία, οι εταιρείες, ήταν όλα μιλημένα, ξηγημένα, κανονισμένα εκ του παρελθόντος.

Έτσι, Γεωργίτσης και Γρίπης τριγυρνούσαν και έκαναν εφέ. Και να οι σέλφιζ με τους επισκέπτες, και “αχ να σας δεξιωθούμε εντός του Δημαρχιακού μας Μεγάρου, που το έχουμε ωραίο, να το εκτιμήσετε, τσιμπήστε κι ένα λουκουμάκι”, και να σου τα τουρ στα υπερπολυτελή κρουαζιερόπλοια, που έρχονταν με πρωτοβουλία άλλου – ας τον πούμε τοπικό Λάκη Κομνηνό – αλλά, δε βαριέσαι, ξένο κόλλυβο από ξένο κόλλυβο, τι διαφορά έχει;

Όσο, λοιπόν, Γεωργίτσης και Γρίπης ήταν απασχολημένοι να κάνουν τεμενάδες στους επισκέπτες, που είχαν κανονίσει άλλοι να έρθουν, με τα τούτα και με τα κείνα, ξέχασαν, ότι παράλληλα θα έπρεπε να ψάχνουν να βρίσκουν άλλα καΐκια και άλλους τουρίστες, διότι αν δεν προγραμματίσεις και θέλεις να φέρεις κόσμο την τελευταία στιγμή, αυτοί που έχουν κλείσει στα ξενοδοχεία δεν έρχονται και καταλήγεις να πηγαίνεις και να μαζεύεις απόρους τουρίστες από το Μοναστηράκι, όπως εκμυστηρεύτηκε τελικά ο κανονικός ο Γρίπης στην ταινία.

Άρα, μετά τα δύο – τρία χρόνια, τα καΐκια με τους ξένους σχεδόν σταμάτησαν να έρχονται και οι τοπικοί Γεωργίτσης και Γρίπης σφύριζαν αδιάφορα, όσο οι Παναγήδες αυτού του τόπου, άρχιζαν να εξενίστανται, δια το γεγονός ότι τους εμπιστεύτηκαν και εν τέλει, απεδείχθησαν οι ελπίδες τους φρούδες, καθότι από κει που περίμεναν φουρνιές καΐκια με τουρίστας ευκατάστατους εκ των εξωτερικών, που θα έμπαιναν στα καταστήματά των και θα έτρωγαν τους κεφτέδες εντός των πιατίων και θα κατεβρόχθιζαν τας μπύρας και θα αγόραζαν τα εμπορεύματά των, καταλήξαμε είτε να μην έρχονται καΐκια, είτε αυτά που έχαναν το δρόμο των και κατέφταναν, να αποβιβάζουν τουρίστας εις σχετικήν ένδειαν, που εβολτάριζαν μεν, δεν κατανάλωναν δε.

Το τελειωτικό χτύπημα, μάλιστα, ήρθε φέτος το καλοκαίρι, λίγο μετά που οι αγανακτισμένοι Παναγήδες έριξαν εν τω λιμανίω τους τοπικούς Γεωργίτση και Γρίπη, αφού κατάλαβαν, ότι τόσα χρόνια τους περιεργάζονταν ψιλόν γαζίον. Δεδομένου, ότι κανένας προγραμματισμός δεν έχει γίνει και καμία μέριμνα δεν έχει δοθεί, για να ξημερώσει λευκή ημέρα για τον τόπο τούτο, το μόνο καΐκι σχεδόν, που έμεινε να επισκέπτεται το νησί, αποβιβάζει τουρίστες, όπως αυτούς της ταινίας, που όχι μόνο δεν ωφέλησαν τον τόπο, αλλά εξεχύθησαν ως ακρίδας και κατέφαγαν όλο το νησί, με τους εγχωρίους κατοίκους και τους Παναγήδες να κάνουν το σταυρό τους με το κακό που τους βρήκε.

Και τώρα, οι ελπίδες των ντόπιων εναποτίθενται στην νέα κεφαλή του τόπου, που δεν είναι νέα, αλλά προέρχεται από τα παλιά – τουτέστιν τον τοπικό Μαρία Φωκά/Αρχόντισσα. Ας ελπίσουμε, ο νέος-παλιός να επιδείξει αντίστοιχη, με το χαρακτήρα της Μαρίας Φωκά, σοφία πάνω στο θέμα της τουριστικής ανάπτυξης, μήπως οι Παναγήδες αυτής της νήσου καταφέρουν να βγάλουν, έστω, τα “σπασμένα” των.

Υ.Γ.: Τουλάχιστον ο Φαίδων Γεωργίτσης στην ταινία είχε το φιλότιμο να απολογηθεί και να αποζημιώσει τον εγχώριο κάτοικο που οι τουρίστες που έφερε του έκλεψαν τις κότες από το κοτέτσι.