Πολιτική εντυπώσεων

Είναι γνωστό και πολλάκις διατυπωμένο ότι είμαστε ένας λαός με κοντή μνήμη. Ξεχνάμε γρήγορα ή μάλλον επιλέγουμε να θυμόμαστε μόνο ότι μας βολεύει. Όμως η μνήμη διατηρεί την ιστορία και δεν αφήνει κανένα περιθώριο για να παραφραστεί ή να χρησιμοποιηθεί κατά το δοκούν.

Σε αυτή την ελλιπή μνήμη ποντάρει και το πολιτικό σύστημα της χώρας, που διαμορφώνει την ρητορική του με κανόνες επικοινωνιακού εντυπωσιασμού, καθώς γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτή θα γίνει αποδεκτή αβασάνιστα. Άλλωστε η κυριαρχία στα μέσα ενημέρωσης, στη συντριπτική τους πλειοψηφία φιλικά προσκείμενα, δίνουν έμφαση στην αναπαραγωγή των επιθυμητών και μόνο θεμάτων που εξυπηρετούν αυτή την ρητορεία.

Οι υποσχέσεις πολλές και ανέξοδες, μοιράζονται αφειδώς και τυγχάνουν της ομόφωνης μαζικής αναμετάδοσης και αναπαραγωγής.

Χαρακτηριστικά τα παραδείγματα του τελευταίου καιρού, με την οικειοποίηση των θετικών προγενέστερων αποφάσεων, που παρουσιάζονται ως νεόκοπες φιλολαϊκές πολιτικές πράξεις.

Περίπτωση πρώτη, η αύξηση των ωφελούμενων παιδιών στους παιδικούς σταθμούς, όπου το νέο γκουβέρνο εμφανίζει ως δική του επιτυχία, με πανηγυρικές δηλώσεις ότι δεν θα μείνει κανένα παιδί εκτός των δομών. Δηλώσεις του νέου μέτρου που αναμεταδίδονται κατά κόρον από τα μέσα ενημέρωσης, αποσιωπώντας ότι τώρα απλώς ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα ενός έργου που είχε προηγηθεί, με τις αυξήσεις των σχετικών κονδυλίων για την κάλυψη άνω των 150.000 παιδιών, από τον προηγούμενο Μάιο.

Περίπτωση δεύτερη, η πολυδιαφημιζόμενη μείωση του ΕΝΦΙΑ, που με παλαιοπολιτικές τακτικές, χρησιμοποιήθηκε ως η βαρύτατη φιλολαϊκή και σε αυτή την περίπτωση εξαγγελία. Όμως η μνήμη πάλι απούσα, όταν το μέτρο της μείωσης ήταν ήδη από τον προηγούμενο Νοέμβριο ψηφισμένο, με τους νέους κυβερνώντες να το ακυρώνουν και να το επαναφέρουν μία μόλις μέρα μετά την ακύρωση, για να πιστωθούν την επιτυχία του. Και να που τα μέσα ενημέρωσης το διαλαλούν, περνώντας στα ψιλά ότι το μόνο νέο στοιχείο που προστέθηκε ήταν οι ελαφρύνσεις στις πολύ μεγάλες ακίνητες περιουσίες.

Περίπτωση τρίτη, οι μειώσεις των μετακλητών υπαλλήλων, με όλη την προσπάθεια να επικεντρώνεται στη δημιουργία εντυπώσεων για υπαλλήλους που σωρηδόν απασχολούνταν ως μετακλητοί στα υπουργεία. Δεν γίνεται λόγος βέβαια ότι ο αριθμός των υπαλλήλων αυτών αντί πραγματικά να μειωθεί αντιθέτως προγραμματίζεται να αυξηθεί, όταν δημοσιοποιείται ο αριθμός που δικαιούται κάθε υπουργός, ο οποίος ανέρχεται σε εννέα συν δύο δημοσιογράφους και ο κάθε υφυπουργός έξι. Η πλειοψηφία των μέσων αναμασά την είδηση, χωρίς όμως να αναφέρεται ότι βάσει νόμου του 2015 ο αντίστοιχος αριθμός των μετακλητών υπαλλήλων ήταν τέσσερα άτομα για τους υπουργούς και τρία για τους υφυπουργούς.

Περίπτωση τέταρτη, ως απαρέγκλιτη απόφαση κοινωνικού χαρακτήρα επικοινωνήθηκε η εφαρμογή του αντικαπνιστικού νόμου. Αποτέλεσε βασική είδηση, χωρίς κανείς όμως να σταθεί στους χώρους που αφορά η απαγόρευση, οι οποίοι δεν είναι άλλοι από όλα τα δημόσια κτίρια, όπου ούτως ή άλλως ισχύει εδώ και χρόνια.

Αυτές είναι κάποιες από τις περιπτώσεις που αφορούν πολιτική τακτική εντυπώσεων, σε ένα καλοστημένο επικοινωνιακό παιχνίδι, το οποίο μονοπωλείται.

Έναντι αυτού μόνο η μνήμη θα μας σώσει.