Μία άποψη για την άποψη

Μέσα σε αυτά τα λίγα χρόνια ενασχόλησής μου με την αρθρογραφία, έχω παρατηρήσει αρκετές συμπεριφορές, μέσα στην τοπική μας κοινωνία, που αποτελούν “καθρέφτη” του μεγαλύτερου συνόλου κοινωνιών, που απαρτίζουν τη χώρα μας.

Ένα από τα πρώτα πράγματα που αντιλήφθηκα, ένα από τα πιο σοβαρά, είναι πως ο κόσμος λατρεύει τα “πιασάρικα” θέματα. Αν δεν τα λάτρευε – θα μου πείτε – δεν θα ήταν πιασάρικα. Λογικό.

Ωστόσο, ας το εξηγήσω λίγο καλύτερα.

Ας πάρουμε ως παράδειγμα ένα πολιτικό θέμα, που ασχολείται με κάτι ιδιαίτερα σοβαρό και σημαντικό, είτε για την καθημερινότητα, είτε για το μέλλον των ίδιων των πολιτών, που ζουν σε αυτό τον τόπο. Η διαδραστικότητα με το αναγνωστικό κοινό συνήθως, σε θέματα σοβαρά, γραμμένα – ομολογουμένως – ολίγον “στεγνά”, όπως άλλωστε είθισται, ελαχιστοποιείται. Τα “likes”, τα “share”, τα “comments” και τα “reactions” σε ζητήματα αμιγώς πολιτικά, τα οποία όμως αφορούν όλους, όσοι ζουν σε αυτό το μικρό τόπο και επηρεάζουν την καθημερινότητα και τη ζωή τους, είναι σαφέστατα απειροελάχιστα, σε σχέση με ένα θέμα, ας πούμε, για μία σχολική εορτή, μία συναυλία, μία έκθεση, ένα φεστιβάλ.

Και όχι, σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί η αξία και η σοβαρότητα των κοινωνικών, εκπαιδευτικών και πολιτιστικών θεμάτων. Πρόκειται για σημαντικές πτυχές της ζωής σε ένα νησί, ή μία συστάδα νησιών, όπως οι Κυκλάδες και πολύ συχνά αποτελούν αξιέπαινες πρωτοβουλίες ανθρώπων ή φορέων, που πραγματοποιούνται με ελάχιστους πόρους ή/και δεκάδες – εκατοντάδες ενίοτε – ώρες εθελοντικής προσφοράς και απασχόλησης, ενώ συνεισφέρουν σε μεγάλο βαθμό στην αναβάθμιση της δύσκολης καθημερινότητας, προσφέροντας ένα χαμόγελο, μία ρανίδα ελπίδας, ή διασκέδαση.

Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός, ότι παρότι τα πολιτικά ζητήματα, το τι συμβαίνει δηλαδή σε αυτοδιοικητικό επίπεδο και δη στα “δύσκολα” θέματα, όπως τα οικονομικά, τα τεχνικά και οι συζητήσεις που γίνονται στα διάφορα συμβούλια (δημοτικά, περιφερειακά, κλπ), αποτελούν σημαντικότατες πληροφορίες για τον πολίτη, τον ίδιο πολίτη, που θα κληθεί να αποφασίσει στην κάλπη ποιος θα τον εκπροσωπήσει, δυστυχώς δεν τυγχάνουν ίδιας έντασης ενδιαφέροντος από το αναγνωστικό κοινό.

Οι αιτίες ποικίλες, με διάφορες εξ αυτών να ανήκουν στις κατηγορίες (χονδρικά) του “δε με ενδιαφέρουν τα πολιτικά, διότι τα βαριέμαι”, του “ό,τι και να πούμε εμείς εκείνοι τα δικά τους θα κάνουν, οπότε δε δίνω σημασία”, του “απαπα δεν τα μπορώ εγώ αυτά” κλπ.

Στην αρχή είπα, ότι η μικρή κοινωνία “καθρεφτίζει” μέσα της τη γενικότερη στάση των πολιτών. Με τη γενικότερη στάση αδιαφορίας ως προς την πολιτική ενημέρωση, η μακαριότητα του αδιάφορου πολίτη διακόπτεται κάποια στιγμή, από ένα πολύ σοβαρό θέμα που “σκάει” και για κάποιο λόγο τον/την ενδιαφέρει. Δεδομένου, όμως ότι δεν έχει ιδέα για το θέμα, καθώς έχει επιμελώς αποφύγει κάθε ενημέρωση, αφού το ζήτημα είναι πολιτικό, αποτελεί ιδανικότατο στόχο λαϊκιστών, σπεκουλαδόρων, χειραγωγών, που θα εκμεταλλευτούν τη γενικότερη άγνοια και θα τη χρησιμοποιήσουν προς όφελός τους. Συχνά δε, οι περισσότερο ανενημέρωτοι, είναι και εκείνοι που με αριστοτεχνική “καθοδήγηση”, παρουσιάζουν και το μεγαλύτερο “φανατισμό”, αφού αφήνονται ως tabula rasa στην μεταφορική “πένα” του καθενός, ώστε να γράψει πάνω τους ό,τι θεωρήσει κάθε φορά ωφέλιμο.

Η αδιαφορία και η απάθεια μίας μεγάλης μερίδας πολιτών, σε τοπικό και κυρίως σε εθνικό επίπεδο, όσον αφορά στις πολιτικές εξελίξεις, τα πολιτικά ζητήματα, με δικαιολογία, ότι δεν θέλουν να “παιδέψουν” λίγο παραπάνω τον εγκέφαλό τους, διότι η ζωή είναι ήδη δύσκολη, έχει καταντήσει αυτή τη χώρα στο χάλι, μέσα στο οποίο βρίσκεται, όχι μόνο τα τελευταία χρόνια της κρίσης, αλλά και πολύ πριν από αυτή. Η αδιαφορία και η απάθεια ήταν αυτές που οδήγησαν στην κρίση, η αδιαφορία και η απάθεια ήταν αυτές που κράτησαν κακές κυβερνήσεις στην εξουσία, η αδιαφορία και η απάθεια είναι αυτές που δίνουν το περιθώριο στον κάθε αιρετό (πρωθυπουργό, υπουργό, βουλευτή, περιφερειάρχη, δήμαρχο, αντιδήμαρχο κλπ), να λαμβάνει αποφάσεις για τους πολίτες, χωρίς τους πολίτες.

Η ξαφνική αντιστασιακή έκλαμψη, μετά από μήνες, χρόνια, δεκαετίες αδιαφορίας, μόνο και μόνο όταν κάτι αφορά εσένα, δεν σε κάνει ενεργό πολίτη, σε κάνει θύμα του κάθε δημαγωγού.

Ο ενημερωμένος πολίτης, αυτός που παίρνει σε σταθερή βάση πληροφορίες, από διάφορες οπτικές γωνίες, από διάφορα ΜΜΕ, διαβάζοντας / ακούγοντας όλες τις απόψεις, διαμορφώνει άποψη δική του, σε στέρεες βάσεις και επιχειρήματα, έχει προτάσεις, έχει γνώμη εμπεριστατωμένη και είναι πολύ δυσκολότερο να βρεθεί αγόμενος και φερόμενος από επιτήδειους.

Κάποια στιγμή, θεωρεί η γράφουσα, θα πρέπει να καταλάβουμε, πως έχουμε μερίδιο ευθύνης για το τι συμβαίνει στη γειτονιά μας, στο Δήμο μας, στο νομό μας, στη χώρα μας και θα πρέπει να πράττουμε και ανάλογα.