Για την ιστορία μου ρε….

Με θυμάμαι από παιδί, τότε στα μαθητικά μου ακόμα χρόνια, να σκέφτομαι εάν ποτέ θα ζούσα κι εγώ μεγάλες ιστορικές στιγμές του τόπου μου.

Μέσα στην παιδική μου αφέλεια, τότε στο σχολείο, τις ώρες διδασκαλίας του μαθήματος της ιστορίας, έφευγε το μυαλό και ταξίδευε στις εποχές που μου παρουσίαζαν γλαφυρά οι δάσκαλοι κάθε πτυχή της ιστορίας, με τους πρωταγωνιστές της και τα γεγονότα να περνούν από μπροστά μου σαν ταινία.

Όσο κι αν πάντα δυσκολευόμουν να θυμηθώ τις ημερομηνίες των σημαντικών γεγονότων, είχα μία αγωνία αν θα μπορέσω ποτέ κι εγώ να ζήσω σε καταστάσεις που η ιστορία θα ήταν ζωντανή κι εγώ αυτόπτης μάρτυρας της.

Από τη χούντα και το πέρασμα στο Πολυτεχνείο και μετά στην μεταπολίτευση, βρέθηκα να βιώνω όλα τα μετέπειτα χρόνια την καθίζηση και τον κατήφορο της πολιτικής ζωής της χώρας, ξεχνώντας πως οι ιστορικές στιγμές που πάντα από παιδί φανταζόμουν, ήταν η καθημερινότητα μου, όπως και όλων των συμπατριωτών μου.

Μόνο που αυτή η ιστορία δεν είχε καμία σχέση με την παιδική μου φαντασία. Της έλειπε η αίγλη των γενναίων αποφάσεων, των θυσιών για την υπεράσπιση της πατρίδας μου, των ιδεωδών με τα οποία με γαλούχησαν.

Ξεφτισμένα ιδεώδη, με τις έννοιες να χάνουν την σημασία τους, ροή κρατικού χρήματος και επίπλαστη ευφορία, πολιτικά τζάκια να εναλλάσσονται στην εξουσία, ξεπούλημα της χώρας μου σε τιμή ευκαιρίας, εξυπηρετητές συμφερόντων οι εθνικοί μας ταγοί και πλήρης ισοπέδωση της αξιοπρέπειας ενός ολόκληρου λαού.

Και τώρα πια στην πλήρη μου ωριμότητα, που για ακόμα μία φορά βρίσκομαι να βιώνω τις ιστορικές στιγμές της χώρας μου, τις βλέπω να διαμορφώνονται από την παραμορφωτική οθόνη της τηλεόρασης, με τους εντεταλμένους τελάληδες της σωτηρίας αυτού του σαπισμένου συστήματος.

Κι εγώ πάντα εκεί στον ρόλο που η ιστορία με έταξε, στον ρόλο αυτό του απλού πολίτη που πάντα είχα τη δύναμη στα χέρια μου και άφησα να μου την πάρουν, δελεάζοντας με, ασελγώντας στο πνεύμα μου, με χυδαία και εξευτελιστική φτήνια, ντυμένη με την χρυσόσκονη μιας επιφανειακής καλοπέρασης.

Προσπάθησαν να μου μετατρέψουν την παιδική μου αναζήτηση των μεγαλειωδών στιγμών της ιστορίας σε μία ευνουχισμένη υποδούλωση των ηγετών μου.

Και τώρα ακόμα που θυμήθηκα την κραυγή μου και την ύψωσα μαζί με όλους αυτούς που ζούσαν κρυφά την αγωνία της κατάντιας που σε κάποιους επιτρέψαμε να μας παρασύρουν, ακόμα κι αυτή τη στιγμή, οι παλιοί αυλοκόλακες των σφετεριστών μου, προσπαθούν να με φιμώσουν.

Με την προπαγανδίστικη ρουφιανιά τους, προσπαθούν να διασώσουν την κατεστημένη τους υποτέλεια, πανικόβλητοι και μοιραίοι της ιστορίας.

Μόνο που η δική μου ιστορία, η προσωπική, θέλω να είναι λαμπρή και επιτέλους η απόφαση μου ας έχω την ικανοποίηση ότι θα κριθεί ως ένδοξη.