Σιγά τα δίφραγκα

Στην κόψη του ξυραφιού η χώρα.

Καταγράφει την ιστορία της επάνω σε φραγκοδίφραγκα ή για τους φιλοευρωπαϊστές επάνω σε ευρωδανεικά.

Δεδομένη η κρισιμότητα της κατάστασης όχι μόνο για την διευθέτηση των παρόντων προβλημάτων, αλλά και των αποφάσεων για το μέλλον της χώρας, που δεν αφήνει περιθώρια πειραματισμών.

Μέσα σε αυτό το Οργουελικό σκηνικό στο οποίο έχει στηθεί ο νέος παραλογισμός του ασκούμενου φόβου, βοά η χώρα από φωνές ποικιλόχρωμων πολιτικών «σωτήρων» να άδουν για να ξορκίσουν το κακό: «ένα φράγκο η βιολέτα….», «της μιας δραχμής τα γιασεμιά…», «τάληρα-τάληρα, τάληρα μόνο έντεκα…» και άλλα τινά νομισματοφέροντα άσματα.

Οι κορώνες των παραφωνιών τους, πολλαπλασιαζόμενες από τον ακουστικό αντίλαλο της βουλής, απλώνονταν πάνω από την ιστορική αφήγηση της πραγματικότητας, καταλήγοντας στα αυτιά του λαού ακροατή ως άναρθροι φθόγγοι.

Ακούσαμε βαρύτονους οπερετικούς πρωταγωνιστές μιας εφαρμοσμένης υποταγής, που επιχείρησαν την ανάδειξη τους σε διαχειριστές των ιδανικών κυβερνητικών επιλογών.

Διαπέρασαν τα τύμπανα μας οι υψίφωνες τσιρίδες των υπόλογων της πολιτικής αθλιότητας, που ανερυθρίαστα έπλεκαν διθυράμβους για την αποδεδειγμένη πολιτικής τους υποτέλεια.

Υποχρεωθήκαμε σε ακροάσεις μεσόφωνων παραληρηματικών ασμάτων από ψυχωτικούς εραστές της εξουσίας, που επαίρονταν για τις ταπεινωτικές επιλογές τους.

Προσπαθήσαμε να διακρίνουμε τις ανύπαρκτες μελωδίες κοντράλτο ψιθυριστών, που ψέλλισαν καταστροφικές προτάσεις ως πρόλογο ενός ξεπερασμένου επαναστατικού παιάνα.

Όλα αυτά στην προσπάθεια να συμπαρασύρουν όλοι, ο κάθε ένας για την δική του φιλοδοξία και την ανάγκη επιβεβαίωσης της προσωπικής του πολιτικής οντότητας, τον κόσμο στον ρυθμό του δικού τους άσματος.

Την ίδια ώρα που τις μελωδικές τους κορώνες αυτοεπιβεβαίωσης, διαπερνούσαν οι εκκωφαντικοί ήχοι από μολότοφ, φωτιές και πέτρες που έσκιζαν την πόλη.

Κι εμείς εκεί ακροατές των θεωρείων, να βλέπουμε στην κεντρική σκηνή να παίζουν οι καλοκουρδισμένες ορχήστρες, εκτελώντας η κάθε μία το ρεπερτόριο της.

Μια ταραχή εξαπλώθηκε ξάφνου στο ακροατήριο, όταν έσπασε ξαφνικά μία χορδή από το πρώτο βιολί και μετά μία δεύτερη από το τσέλο και μια τρίτη από το κοντραμπάσο και μια τέταρτη και μια πέμπτη…. ώσπου όλοι νόμιζαν ότι η συναυλία θα ματαιωθεί.

Μα να που τελικά φάνηκε πως η μπαγκέτα του μαέστρο κατάφερε να συντονίσει τα υπόλοιπα όργανα ώστε το κονσέρτο να ολοκληρωθεί.

Και την ώρα του φινάλε ποιος ο ρόλος τελικά των ακροατών;

Ποιος άλλος από το να ξεβολέψουν τον Αυλωνίτη από την ασπρόμαυρη κινηματογραφική ταληροθεραπεία του, να μαζέψουν όσα ψιλά τους έχουν απομείνει και να τα πετάξουν στη σκηνή.

Κι αν μέσα σε αυτά έχει ξεμείνει ξεχασμένο κανένα από εκείνα τα παλιά δίφραγκα και βρει κανέναν από τους αιδούς στο δόξα πατρί, τότε ακόμα καλύτερα.

Να και που τα ψιλά έρχεται η στιγμή που έχουν αξία.