Δυσώδεις συνήθειες

«Η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά», βάσει της γνωστής ρήσης και «η βρωμιά είναι ολόκληρη», είναι ο εξυπνακισμός που τη συμπληρώνει.

Ζέστη, το θερμόμετρο να χτυπάει 40άρια θερμοκρασίας, το λιοπύρι να λιώνει την πέτρα κι ο αέρας καυτός να πνίγει την ανάσα.

Κι εκεί που πασχίζεις να κρατηθείς όρθιος, μέσα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα του καύσωνα και της υγρασίας, έρχεται η δυσωδία της απλυσιάς του άλλου και σε στέλνει στη λιποθυμία.

Γυρνάς το κεφάλι για να δεις από πού έρχεται η μπόχα και το πρώτο που αντικρίζεις είναι η λίγδα που έχει κάτσει σαν κράνος επάνω στο μαλλί.

Η εικόνα και μόνο σε μαγνητίζει. Δεν χρειάζεται να κοιτάξεις πρόσωπο.

Και να που μία ακόμα κίνηση του και νέο κύμα αποφοράς σου φέρνει σκοτοδίνη.

Ασβός ή κουνάβι, διαλέγεις το «άρωμα» της μπίχλας που σου σερβίρει η διαμάχη του μυροφόρου με το νερό και το σαπούνι.

Οπαδός της μεσαιωνικής φοβίας για την καθαριότητα, όπως τότε που υπό τον φόβο της μετάδοσης ασθενειών, έκλεισαν τα δημόσια λουτρά και η καθημερινή υγιεινή, που είχε καθιερωθεί από την αρχαιότητα ως στοιχείο πολιτισμού, έγινε μισητή.

Έχει ως ίνδαλμα του τον πλέον βρομύλο της ιστορίας, βασιλιά Ήλιο Λουδοβίκο ΙΔ’, ο οποίος είχε πλυθεί δύο φορές στη ζωή του, όπως και η βασίλισσα Ισαβέλλα της Ισπανίας.

Καμία εξέλιξη από την πιο σκοταδιστική περίοδο της υφηλίου, μέχρι το σήμερα, όπου ζει.

Η συνήθεια του σχετικά με το μπάνιο, δεν αφορά στον εάν προτιμά να πλένεται τις πρωινές ή τις βραδινές ώρες, αλλά τον μήνα ή στην καλύτερη περίπτωση την εβδομάδα που θα θυμηθεί να συσφίξει τις σχέσεις του με τη σαπουνάδα.

Κι ενώ προσπαθείς να κρατήσεις τα προσχήματα και να μην κλείσεις αηδιασμένα τα ρουθούνια σου και να το βάλεις στα πόδια, τότε σου δίνει και την χαριστική βολή, προδίδοντας και την πνευματική του ρυπαρότητα.

Όταν τα λεγόμενα του, αναδύουν ακόμα μεγαλύτερη δυσοσμία, τότε κατανοείς πως η βρωμιά του μυαλού του αποκλείει την όποια καθαρότητα σκέψης.

Σαφώς και η καθαριότητα αποτελεί στοιχείο πολιτισμού, οπότε φαίνεται ξεκάθαρα πως η απλυσιά του, πέρα από το λιγδιασμένο του μαλλί, τα δερματικά του εξανθήματα ή τους λεκέδες ιδρώτα στις μασχάλες, έχει αφήσει τα σημάδια της βρωμιάς και στον τρόπο σκέψης και έκφρασης του.

Μπορεί το ανάκτορο των Βερσαλλιών να ήταν ο ναός των άπλυτων ευγενών, όμως κανένα ανακτορικό χρίσμα δεν έχει πλέον αντίκρισμα, ούτε βέβαια και έχει την δυνατότητα να μεταλλάξει την κακοσμία σε ευωδία.

Ίσως και η καθαριότητα φοβίσει, με τον παραλληλισμό του όρου «παστρικιά», όπως χαρακτηρίστηκαν οι προσφυγοπούλες της Σμύρνης, γιατί είχαν την συνήθεια να πλένονται, όπως κατ’ επέκταση ονομάστηκαν και οι πόρνες, γιατί λόγω του επαγγέλματος τους είχαν ακριβώς την ίδια σχέση με το πλύσιμο.

Όμως να μην παραγνωρίζεται πως ο χαρακτηρισμός «λέρα», δεν αφήνει και πολλά περιθώρια καύχησης.