Πλάκα κάνεις...

Δεν ξέρω, φέτος νιώθω, σαν η Πρωταπριλιά να έχει διάρκεια εβδομάδων, αντί για άλλες χρονιές, που την ανεχόμασταν μία μέρα και τελείωνε.

Αισθάνομαι, ότι εδώ και πολλές ημέρες, βομβαρδιζόμαστε από φάρσες. Είτε αυτές μας “σερβίρονται” υπό τη μορφή βραβείων, είτε μας σερβίρονται υπό τη μορφή δημοσκοπήσεων αμφιβόλου ποιότητος, είτε υπό τη μορφή της παρουσίασης έργου, που ποτέ δεν έγινε.

Στις “παραδοσιακές” Πρωταπριλιές, το ψέμα λέγεται και αφού τελειώσει, μόλις, δηλαδή, ο “ψεύτης” απολαύσει επαρκώς τις γεμάτες απελπισία, απορία και σύγχυση φάτσες των “θυμάτων” του, τότε ξεκαθαρίζεται, ότι επρόκειτο για “πλάκα”, λόγω της ημέρας και γελούν όλοι με ανακούφιση.

Φέτος, η Πρωταπριλιά αφενός έχει διαρκέσει κοντά ένα μήνα και αφετέρου, δεν βγαίνει και κανείς να μας πει “μωρέ πλάκα σας κάναμε”, να πάρουμε κι εμείς μία ανάσα, που βλέπουμε το ψέμα ξεκάθαρα μπροστά στα μάτια μας και έχουν βαλθεί μερικοί να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, να μας πείσουν ότι είναι η αλήθεια και μόνο η αλήθεια (κυρίως με φόβο, ενίοτε και με πάθος).

Να ακούς το ψέμα, σχετικά με το πενταετές έργο, που έχει γίνει στο νησί σου, να καταλαβαίνεις, ότι πρόκειται για ψέμα, διότι από όσα αναφέρονται είτε αφορούν σε έργο άλλων, είτε δεν υπάρχει τίποτε, παρά μόνο υποσχέσεις και “θα” και να έχεις τους πρωταπριλιάδες να προσπαθούν με νύχια και με δόντια να σε πείσουν, ότι το έργο υπάρχει, παρ' όλο που δεν το βλέπεις. Να είσαι πεπεισμένος, ότι πρόκειται για κάποιου είδους πλάκα και να μην έρχεται κανένας συντελεστής της εκπομπής να σου δείξει την κάμερα και να σου πει “χαμογέλα, είσαι στο Candid Camera”.

Να διαβάζεις το – με εσάνς πρωταπριλιάς – άρθρο σχετικά με ποσοστά και προβλέψεις για τα αποτελέσματα των εκλογών, να γνωρίζεις, πως σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματικότητα και να μη βγαίνουν από πουθενά ο Σάββας Πούμπουρας με το Δημήτρη Βλάχο, να σου πουν ότι παίζεις στο “Πλάκα Κάνεις” και ότι κέρδισες 3.000 ευρώ, επειδή είχες την πιο αστεία αντίδραση.

Να σου μοστράρει με καμάρι κάποιος το “χρυσό μετάλλιο” σε αγώνα δρόμου, το οποίο και να επιμένει ότι κέρδισε με την αξία του, ενώ γνωρίζεις επιβεβαιωμένα πως καλά-καλά δεν έχει “τρέξει” ούτε για να προλάβει το λεωφορείο, αλλά και πως ο “αγώνας” ήταν παντελώς σικέ και με ύφος απορίας να αναρωτιέσαι αν όπου να 'ναι, σε πλησιάσει ο Φερεντίνος, να σου πει, ότι υπέγραψε ξανά συμβόλαιο για να επανέλθει το “ΜΠΑΜ” στη μικρή οθόνη. Αλίμονο. Ο Φερεντίνος δεν έρχεται ποτέ.

Τόσες πρωταπριλιάτικες φάρσες, στις οποίες συμμετέχουμε ως “θύματα”, που, όμως, δεν φαίνεται να έχουν τέλος.

Και το κυριότερο, οι “θύτες” θεωρούν, πιθανώς, τόσο χαμηλό το νοητικό μας επίπεδο και τόσο μειωμένες τις δυνατότητες αντίληψής μας, που κρίνουν, ότι δεν θα καταλάβουμε καν, ότι πρόκειται περί φαρσοκωμωδίας και θα πιστέψουμε το κάθε ψέμα, που θα μας σερβίρουν με επιμελώς στυλιζαρισμένη διακόσμηση σοβαροφάνειας.

Και ο σκοπός επιτυγχάνεται! Ο κόσμος όντως γελάει ακούγοντας όλα αυτά! Ξεχνούν, όμως, ότι όταν τα αστεία παρατραβούν, γίνονται κουραστικά. Όταν αντί για ένα αθώο πείραγμα, θέλεις να παρουσιάσεις τη φάρσα ως πραγματικότητα, καταντάς περίγελος ο ίδιος.

Ας ευχηθούμε, η παρατεταμένη αυτή πρωταπριλιά, να τελείωσε επιτέλους στις 23:59 τη νύχτα της Δευτέρας και να μη χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε άλλα κακόγουστα αστεία, που παρουσιάζονται ως σοβαρά γεγονότα και πασιφανή ψέματα, που επιχειρείται να εμφανιστούν ως απόλυτες αλήθειες.