Ο "δημοσιογράφος", αυτός ο άγνωστος

Αγχώθηκα, πανικοβλήθηκα, με έλουσε κρύος ιδρώτας. Ρωτάνε για μένα; Τι ψάχνουν να μάθουν; Για τους κρυφούς λογαριασμούς στην Ελβετία; Για το παράνομο εμπόριο χαλβαδόπιτας στην Αφρική; Για τα «Μπουμπάκια» εκτός γάμου ή για τις συναλλαγές μου με τον «Ελ Τσάπο»; 

Θέλουν να μάθουν για τις σπουδές μου; Τι ντεκαντάνς, που θα ‘λεγε και η Ντένη. Τόσες ενδιαφέρουσες πτυχές έχει η πολυποίκιλη ζωή μου, για τη γαλλική φιλολογία κόπτονται; Γιατί;  Θέλουν να πάρουν το DALF και ψάχνουν καθηγητή; Ή ενδιαφέρονται για τα φοιτητικά μου χρόνια στην Αθήνα; Εμένα να ρωτήσουν, να τους τα πω όλα. Υπέροχα! Βόλτες, εκδρομές, σινεμά, θέατρο. Από κει χειροτέρεψε το χούι μου και μόλις ακούω υποβολείο, γίνομαι Μαινάδα. Είδες τελικά; Εκτός από τα καλά, η στενή επαφή με την τέχνη μπορεί να σου προκαλέσει και ψυχολογικά προβλήματα. Έχω συμβουλευτεί άπειρους ειδικούς, κανείς όμως δεν με έχει θεραπεύσει. Όταν κάτι δεν μου αρέσει, δυσκολεύομαι να το κρατήσω μέσα μου. Το φωνάζω τόσο δυνατά, που ακόμα κι αυτοί, που λόγω ηλικίας δεν ακούνε τόσο καλά, ενοχλούνται. Κι επειδή οι συγκεκριμένοι άνθρωποι είναι τόσο δοτικοί και γενναιόδωροι, επιθυμούν να μου ανταποδώσουν την ενόχληση. Επομένως, έχουν αφιερώσει τα χρόνια που τους απομένουν σε αυτόν ακριβώς το σκοπό.

Άλλωστε είναι ευκολότερο να αντικρούσεις μια κριτική ή μια διαφορετική γνώμη, αμφισβητώντας την υπόσταση, τις γνώσεις και τις ικανότητες εκείνου που την εκφράζει. Εξ’ ου και το ρεπορτάζ. «Αυτός τι επαγγέλλεται»;

Κάτσε να δώσουμε μαζί την απάντηση μέσα από παραδείγματα. Δεν τεμαχίζω κρέατα, ούτε κόβω κιμά… άρα δεν είμαι χασάπης. Δεν φυτεύω σέσκουλα, ούτε πουλάω μανταρίνια… άρα δεν είμαι μανάβης. Δεν κονταίνω παντελόνια, ούτε φτιάχνω πατρόν, άρα δεν είμαι μοδίστρα. Πώς τον λένε μωρέ αυτόν που αρθρογραφεί σε εφημερίδα, μεταδίδει τα γεγονότα και γράφει δημόσια; Δεν μου έρχεται τώρα η λέξη, αλλά θα τη βρω.

Αλλά και πάλι, έχουν τόσο σημασία οι όροι; Ίσως μόνο γι’ αυτούς που έχουν μάθει να τους «χαϊδεύουν τα αυτιά» και δεν μπορούν να δεχτούν σε καμία περίπτωση ότι ο λόγος τους δεν περνάει πια το ίδιο. Όταν εκθειάζεις κάποιον, έχεις ταυτότητα. Όταν τον στήνεις στον τοίχο για τις πράξεις και τα λεγόμενά του, είσαι μετανάστης στον τόπο σου. 

Κι επειδή η «πληγή» του εγωισμού δεν κλείνει ποτέ, πρέπει συνεχώς να συστήνεσαι σε αυτούς που σε αντιμετωπίζουν ως κάτι ξένο και διαφορετικό και να ανέχεσαι κάθε τρεις και λίγο ανώνυμες επιστολές ή τηλεφωνήματα τύπου «έλεος, μαζέψτε τους, επαναφέρετέ τους στην τάξη, γιατί τολμούν να έχουν αντιλήψεις διαφορετικές από τη δική μου». Και να τα παράπονα και να οι καταγγελίες για τις καταγγελίες και να οι «ανακρίσεις» σε οικεία πρόσωπα από «Μπόμπους» και λοιπούς συγγενείς που προσβλέπουν στον εκθρονισμό του Πάπα, θεωρώντας πως αυτοί έχουν το αλάθητο και πάει λέγοντας.

Στο παρελθόν έχουμε πολλάκις κατηγορηθεί για εμμονές. Και για να αποδείξουμε ότι αυτό δεν ισχύει, μας προτάθηκε να κάνουμε τα στραβά μάτια στην όποια ανοησία δούμε μπροστά μας. Και πάνω που λες «άντε, ας βάλω νερό στο κρασί μου», κάποιοι έρχονται μόνοι τους και σου γεμίζουν το ποτήρι. Ναι, αλλά όταν εγώ πίνω πολύ, δεν μπορώ να συγκρατήσω τη γλώσσα μου και μετά θα έχουμε πάλι διαγραφές, μπλοκαρίσματα και νουθεσίες από «αυλικούς».

Έρχεται ένας συγγενής και μου λέει: «με έπιασε στο Θέατρο ο τάδε και με ρώτησε με ύφος, τι μου είσαι». «Δεν του είπες, της γούνας σου μανίκι;», απάντησα εγώ. «Μετά με ρώτησε τι σπουδές έχεις κάνει κι αν έχεις σχέση με τη δημοσιογραφία». «Δεν του είπες ότι τα έχουμε έξι χρόνια κι όπου ‘ναι, θα τη ζητήσω απ’ τους δικούς της»; «Όχι, το παρέλειψα», κατέληξε ο συγγενής, ο οποίος έμεινε έκπληκτος από το θράσος του συγκεκριμένου κυρίου, που δε δίστασε να μιλήσει υποτιμητικά για έναν δικό του άνθρωπο. Είναι αυτός πολιτισμός; (κολλάει παντού και μ’ αρέσει). 

Ο καθένας είναι ελεύθερος να πιστεύει και να λέει ό,τι θέλει. Χρησιμοποιώ τη φράση του Δημάρχου «σεβόμαστε όλες τις απόψεις και όλα τα γούστα». Όσο βρίσκομαι εγώ στη θέση μου, αυτή θα «φορεθεί» πολύ. Καιρός λοιπόν κάποιοι να το πάρουν απόφαση ότι έχουμε ελευθερία λόγου και αν θέλουν να συνεχίσουν το «ρεπορτάζ» τους, την επόμενη φορά να απευθυνθούν στην ίδια την «πηγή», δηλαδή σ’ εμένα. Άντε, καλημέρα.