Φαιδρότητα και κοινωνικός αυτοματισμός

Λένε, πως όσο μεγαλώνεις, ωριμάζεις! Η πορεία των χρόνων και το πέρασμά τους, μπορεί να φέρνει μπροστά στα μάτια σου, το “νόμισμα”, αλλά εσύ από μία στιγμή κι έπειτα, αποφασίζεις να το γυρίσεις κι από την άλλη πλευρά, ξεκολλώντας το βλέμμα σου από εκείνην, που είχες συνηθίσει αποκλειστικά και μόνον να εστιάζεις!Δεν αλλάζεις συνείδηση, τρόπο σκέψης και ιδέες, ωστόσο, σαφώς, αρχίζεις να αναγνωρίζεις πως, “το δίκιο του εργάτη” κι εν προκειμένω μίας ομάδας ναυτεργατών κλπ, μπορεί να σημαίνει το άδικο για μία άλλη μερίδα ανθρώπων, όπως των νησιωτών, στην περίπτωση που αυτό το δίκιο, μετατρέπεται σε άδικο, καθώς χρησιμοποιείται εναντίον των ίδιων των θιγόμενων, από μία συνδικαλιστική διοίκηση, που μόνο μπόχα αποπνέει!

Για να υποστηρίξει κάποιος, πως, ετούτη η κοινωνία προοδεύει, θα πρέπει πολύ απλά να διαπιστώνει στην πράξη πως, απαντώνται τα διάφορα προβλήματα, προκειμένου αυτά έστω και σταδιακά να εξαφανίζονται! Ωστόσο, η γυμνή αλήθεια για την ελληνική κοινωνία, κάθε άλλο παρά παραπέμπει σε ένα υγιές σύνολο, αφού δεν διαθέτει ούτε το υγιές πολιτικό προσωπικό, ούτε τον υγιή, αδιάφθορο κι ασύνδετο με συμφέροντα συνδικαλισμό, ούτε ακόμη και πολίτες με υγιή κι ελεύθερη σκέψη! Ως εκ τούτου, βασικό έλλειμμά της, είναι η ανεπηρέαστη κρίση και η εξαγωγή συμπερασμάτων, τέτοιων, που θα υποδείκνυαν την απαίτησή της για συλλογική ευημερία!

Βάσει αυτών των δεδομένων κι επειδή για αρκετούς πολίτες έχει φτάσει ο “κόμπος στο χτένι”, με φόντο τον χαμό που επικρατεί για την απεργιακή κινητοποίηση της ΠΝΟ, θα ήταν παράλειψη να μην στηλιτευθεί εκ νέου η στάση των άμεσα εμπλεκόμενων μερών. Επιβάλλεται δε, η διατύπωση μερικών διαπιστώσεων με τη μορφή κριτικής, αφού για μία ακόμη φορά επαναλαμβάνεται η ίδια κατάσταση αποκλεισμού των νησιών, με την κάθε πλευρά να επιχειρεί να “πετάξει” από πάνω της, τα βαρίδια περί πρόκλησης κοινωνικού αυτοματισμού!

Πρωτίστως, θα πρέπει να εστιάσουμε στον βρώμικο συνδικαλισμό που γι ακόμη μία φορά κάνει την εμφάνισή του, όλως τυχαίως, σε μία νεκρή οικονομικά περίοδο για τις ακτοπλοϊκές, προχωρώντας σε μία απόφαση πολυήμερου αποκλεισμού των πολιτών που βρίσκονται στα νησιά, γνωρίζοντας εκ των προτέρων, πως, αυτή η κινητοποίησή τους, δεν θα αποδώσει κανένα όφελος! Πρόσωπα που ηγούνται των διάφορων σωματείων, εξακολουθούν να χαίρουν ασυλίας με ευθύνη των θιγόμενων ναυτεργατών, τοποθετώντας την κινητοποίησή τους κάθε χρόνο, σε περιόδους που δεν θα θίγουν τα ακτοπλοϊκά κέρδη. Αλήθεια, πότε είδαμε απεργία τους θερινούς μήνες, τις εορταστικές περιόδους, ή κάποια τριήμερα που παρουσιάζουν ιδιαίτερη ζήτηση; Ποτέ! Το ερώτημα λοιπόν που γεννάται για τη συγκεκριμένη συνδικαλιστική στάση, δεν είναι αρκετό να προβληματίσει σχετικά με το ποιός προκαλεί τον πολυσυζητημένο “κοινωνικό αυτοματισμό”;

Δευτερευόντως, το βλέμμα μας οφείλουμε να το στρέψουμε στην κάστα των πολιτικών προσώπων, οι οποίοι με τη σειρά τους, έρχονται να ενισχύσουν αυτόν τον κοινωνικό αυτοματισμό κι ας υποστηρίζουν το αντίθετο, βάζοντας το δικό τους σάπιο θεμέλιο στήριξης σε τυφλές απεργίες. Επιδιώκουν άσκοπες συζητήσεις, συναντήσεις με τους απεργούς, ακολουθώντας την πεπατημένη των προηγούμενων κυβερνήσεων, που απλώς ως υπηρέτες μνημονιακών επιταγών, ανακυκλώνουν τα προβλήματα! Όταν παραδέχεσαι δημοσίως πως είσαι υπό επιτροπεία, είναι σαφές πως, είσαι ένα πολικό “εργαλείο”, που δεν αποφασίζει, ούτε καν διαχειρίζεται, παρά μόνον εξυπηρετεί και πιο ορθά υπηρετεί! Όταν μετά από πολυήμερο αποκλεισμό, παραμένει για εσένα ανούσιο το αίτημα περί πλοίου ασφαλείας, τότε, επιβεβαιώνεις πως, δεν διαφέρεις σε τίποτα από τους προηγούμενους! Άρα, δεν συντηρείς τον κοινωνικό αυτοματισμό όταν το αναπάντητο δεδομένο σου είναι η γεωγραφική ασυνέχεια;

Παρομοίως, οι πολιτικοί τοπικοί εξυπηρετητές, περιορίζονται σε επιστολές – τηλεγραφήματα, γενικόλογες και εξαιρετικά λιτές, εξαντλώντας την παρέμβασή τους, - πολλές φορές κι εκ των υστέρων - μεταξύ των ορίων που υφίστανται από το πρώτο κεφαλαίο γράμμα, έως και την τελεία του περιεχομένου αυτών.

Τέλος, η πολύπαθη νησιώτικη κοινωνία δεν οφείλει επιτέλους συντονισμένα να δείξει πως, μέλημά της δεν είναι να αποτελεί ένα κομμάτι στο παζλ του κοινωνικού αυτοματισμού, αλλά αντιθέτως, να τονίσει πως, διαθέτει αντανακλαστικά προκειμένου να απαιτήσει την αναγνώριση των δικαιωμάτων της;

Σίγουρα με την αναφορά των νοσηρών λογικών που ανακυκλώνουν τα ίδια προβλήματα, δεν έρχεται η λύση, όμως, από κάπου δεν πρέπει να ξεκινήσει η αλλαγή για να μην παραμένουν οι νησιώτες δέσμιοι της φαιδρότητας και της σάπιας συνδικαλιστικής και πολιτικής τακτικής;