Αγκαλίτσες και φιλάκια

Δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά είμαστε μία ωραία ατμόσφαιρα. Μα είστε τόσο καλός! Όχι, εσείς είστε ο καλός! Όχι, με πληγώνετε, εσείς είστε ο καλός! Κι αν εγώ είμαι καλός, εσείς είστε καλός, είστε χρυσός, έχετε τις χάρες όλες! Καλά, δεν θα τσακωθούμε, είμαστε όλοι καλοί και χρυσοί και με χάρες.

Μα τι ευγένεια...! Μα τι τρόποι...! Μα τι σαβουάρ βιβρ...! Και να οι γλύκες και να τα χαμόγελα και να τα “όχι περάστε εσείς πρώτα συνάδελφε, δεν θα ήταν ευγενικό να σας ανακόψω”.

Όπου και να κοιτάξει κανείς, σε όποιο αιρετό συμβούλιο, η μόδα των ημερών θέλει, αντί το συνηθισμένο φαρμάκι, οι εμπλεκόμενοι να στάζουν μέλι, σιρόπι, κομπόστα, μους σοκολά και οτιδήποτε γλυκό, με κίνδυνο ο μέσος πολίτης να κινδυνεύει να του ανέβει το ζάχαρο και η γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη, απλά παρακολουθώντας κάποια συνεδρίαση από την οθόνη του.

Υποσχέσεις να δίνονται ολούθε, “ορκιζόμαστε να είμαστε αγαπημένοι μέχρι να μας χωρίσει η κάλπη” ή ότι “άντε καλέ, εμάς δε μας πειράζει η αντιπολίτευση, είμαστε απλάκωτοι, άλλωστε σας αγαπούμε πολύ για να σας κακιώσουμε”. Δεσμεύσεις οι Δήμαρχοι, οι Αντιδήμαρχοι, οι πρόεδροι, οι σύμβουλοι, οι εντεταλμένοι, οι υπάλληλοι και κανα-δυο-τρεις περαστικοί, ότι θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά – σου λέει – να βρίσκονται σε συνεννόηση, να είναι κόσμιοι συναμετάξυ τους και να συνεργαστούν για το καλό του τόπου τους.

Δεδομένου, ότι η “μόδα” αυτή προέκυψε μόλις πρόσφατα, τι θέλει, λοιπόν, να πει ο ποιητής;

Μήπως, ότι μέχρι τώρα οι διάφορες παρατάξεις δεν είχαν διάθεση συνεργασίας και συνεννόησης και ο καθένας έκανε τα δικά του, χωρίς να έχουν στο νου το καλό του τόπου;

Μήπως, ότι τόσα χρόνια πέρασαν με άγονο διάλογο και μη δημιουργική αντιπολίτευση και τώρα σε μία φαεινή έκλαμψη, οι αυτοδιοικητικοί ανακάλυψαν ξαφνικά, ότι η συνεργασία και ο ουσιαστικός διάλογος είναι απαραίτητος για τη λειτουργία των συλλογικών οργάνων και για την καλύτερη πορεία των Δήμων;

Μήπως, ότι όλες τις προηγούμενες δεκαετίες ο δημόσιος διάλογος δεν διέπονταν από κοσμιότητα και αλληλοσεβασμό και τώρα ξάφνου μας προέκυψε ως ριζοσπαστική εναλλακτική ιδέα, να κρατήσουμε υψηλά το επίπεδο;

Ή μήπως πλέον τα αυτονόητα (διότι η γόνιμη συνεργασία, η ουσιαστική ανταλλαγή απόψεων, η δεκτικότητα στην άλλη άποψη και την άλλη οπτική γωνία και η κοσμιότητα στον διάλογο είναι αυτονόητα, όταν μιλάμε για συλλογικά όργανα που αντιπροσωπεύουν διαφορετικές πτυχές ενός ολόκληρου τόπου) γίνονται απαραίτητα και προκειμένου να μη γίνει ευθεία παραδοχή, ότι επιβλήθηκαν με το ζόρι, καλύτερα να υπάρξει ένα σόου, για το οποίο θα πάρει ο κάθε αυτοδιοικητικός έξτρα επικοινωνιακούς πόντους;

Ο ρόλος ενός συλλογικού οργάνου, όπως τα συμβούλια όλων των βαθμών της αυτοδιοίκησης, είναι να εξάγονται συμπεράσματα, αφού έχουν ακουστεί και ληφθεί ουσιαστικά και σοβαρά υπόψιν, οι εισηγήσεις, ο αντίλογος, οι προβληματισμοί, οι εναλλακτικές λύσεις. Προκειμένου να συμβεί αυτό, είναι απαραίτητο να υπάρχει συνεργασία μεταξύ των αιρετών, να υπάρχει διάθεση να βρεθεί μέση λύση, να λείπουν οι αυταρχικές συμπεριφορές και οι συνομιλίες να διέπονται από σεβασμό και αλληλοκατανόηση. Υποτίθεται, πως ένας ορισμένος αριθμός ανθρώπων, οι οποίοι, ανεξάρτητα με το ποια ιδεολογία πρεσβεύουν, έχουν κοινό σημείο το ενδιαφέρον για τον τόπο τους και τους ανθρώπους του, κάθονται σε ένα τραπέζι με στόχο να βρουν λύσεις για τα προβλήματα και δημιουργικές ιδέες για την ανάπτυξή του.

Τα παραπάνω, δεν είναι κάποια μορφή ιδανικοποίησης των θεσμών αυτών, αλλά ο πρωταρχικός τους σκοπός και ρόλος στην κοινωνία.

Άρα, είναι λογικό να προκαλεί μεγάλη εντύπωση, πώς οι αιρετοί φέρονται πρόσφατα, σαν να προχωρούν σε κάποιας μορφής καινοτομία, δηλώνοντας τη βούλησή τους να συνεργαστούν και να συνεννοούνται.

Όσο τα σόου “τσάι και συμπάθεια” στα διάφορα αυτοδιοικητικά όργανα δίνουν και παίρνουν, ευλόγως εγείρεται το ερώτημα, αν όλο αυτό το μοντέλο “αγκαλίτσες και φιλάκια και χαρούλες και λόγια γλυκά” είναι κάτι που θα κρατήσει. Είναι ειλικρινείς δηλώσεις, που γίνονται από σοβαρούς ανθρώπους οι οποίοι έχουν σκοπό να τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους, ή είναι μία παράσταση παλιάτσων, οι οποίοι, με το που σβήνουν οι κάμερες, τα μικρόφωνα, οι συσκευές καταγραφής και τα φώτα, ξαναγυρίζουν στο αγαπημένο τους “σπορ”, το θάβειν διά του ξεκατινιάσματος;

Επιτρέψτε στη γράφουσα να παραμείνει ιδιαίτερα επιφυλακτική, καθώς πολλοί εκ των αιρετών, που πρόσφατα εμφανίζονται, είτε ως ιππότες σε λευκά άλογα, που ορκίζονται να μάχονται για το δίκαιο, είτε ως υπέρμαχοι του “σεμνά και ταπεινά”, δεν έχει περάσει πολύς καιρός, που υπηρετούσαν με χαρά και αφοσίωση έναν άλλο ρόλο, αυτόν του Κακού Βεζίρη, όπως στην ομώνυμη ελληνική σειρά, που το μόνο τους μέλημα, η μόνη τους επιδίωξη ήταν να γίνουν “υπουργός στη θέση του υπουργού” ή για να το φέρουμε περισσότερο στα μέτρα μας, καρεκλοκρατών στη θέση του καρεκλοκρατούντα.

Εν κατακλείδι, λοιπόν, επειδή ακούγονται πολλά “κεράσια”, καλό θα είναι στην αρχή να κρατήσουμε οι πολίτες αυτών των νησιών μικρά καλαθάκια και, όπως κάθε άλλη φορά, οι διάφορες διακηρύξεις των αιρετών, να περιμένουμε να επιβεβαιωθούν στην πράξη και όχι στα λόγια.