Κάτι δεν πάει καλά

Είναι η περίοδος της ανοχής. Νέα πρόσωπα ή μάλλον επαναφορά στο προσκήνιο παλαιών και γνωστών προσώπων, μεταξύ αυτών και κάποια φρέσκα, στην πρώτη γραμμή.

Πολλές αυτοδιοικήσεις άλλαξαν χέρια οπότε δίνεται στους νεοφώτιστους ένα εύλογο χρονικό περιθώριο προσαρμογής.

Είπαμε να κάνουμε λίγο υπομονή, είπαμε να δείξουμε κάποια ελαστικότητα και να μην τους αρπάξουμε τους ανθρώπους από τη μούρη, ακόμη δεν άρχισαν.

Έλα όμως που τα πρώτα βήματα είναι και αυτά που δείχνουν πως μαθαίνει κάποιος να βαδίζει.

Πολλοί από αυτούς, λόγω της πρότερης εμπλοκής τους με τα κοινά, καθώς αρκετοί έχουν ξαναπεράσει από θέσεις ευθύνης, ο βηματισμός είναι γνωστός. Οι κινήσεις που πρέπει να κάνουν ξεκάθαρες και η μεθοδολογία της δουλειάς λειτουργεί σαν τυφλό σύστημα.

Καθώς βρέθηκαν εκ νέου στα παλιά τους τα λημέρια, έπιασαν δουλειά χωρίς καθυστέρηση, με τα πρώτα αποτελέσματα εμφανή.

Κάποιοι άλλοι, έδειξαν με το «καλημέρα» τη γνώση και την επάρκεια τους στη διαχείριση του τομέα που τους ανατέθηκε. Σταθεροί, συγκροτημένοι, με ζυγιασμένες και μεθοδικές κινήσεις και ενέργειες, ανταποκρίνονται σαν έτοιμοι από καιρό.

Και είναι και οι άλλοι. Παλιοί ναι, γνώστες όχι.

Για να θυμηθούμε…, τότε που καλλιεργούσαν προσδοκίες, που δημιουργούσαν εντυπώσεις, πως με έτοιμο σχέδιο και προκαθορισμένο πλάνο, θα έκαναν τη διαφορά «άμα τη εμφανίσει».

Μόνο που τα πρώτα δείγματα γραφής μόνο ενθαρρυντικά δεν είναι.

Κάτι λίγο από πελαγοδρόμηση, δεν αφήνει περιθώριο συγκρότησης πλάνου δράσης, παρά του ότι η θέληση υπάρχει όμως εκλείπει το κριτήριο στην ιεράρχηση των θεμάτων και ο μπούσουλας έχει χαθεί από ενάρξεως.

Κάτι παραπάνω, από έτερους, η πολυξερία και οι μονοκρατορικές συμπεριφορές, όσο πολιτισμό και αν επιχειρούν να επιδείξουν, στέλνουν αρνητικά μηνύματα για την πορεία των συγκεκριμένων αυτοδιοικητικών περσόνων.

Οι μέχρι πρότινος πολέμιοι των βολεμάτων ημετέρων, οι υπέρμαχοι της αξιοκρατικής αναγνώρισης, έδωσαν τα πιο στρεβλά τους διαπιστευτήρια, μοιράζοντας ρόλους σε πλήθος αξίων-αναξίων, ικανών-ανικάνων, παραπέμποντας σε δημιουργία στρατιάς από «δικά μας παιδιά». Προκλητικές ικανοποιήσεις εξοργιστικής εύνοιας.

Αλλά για το δικαιότερο της κρίσης, όσο κι αν τα πρώτα δείγματα δεν είναι και τόσο ενθαρρυντικά, αφού δείχνουν ότι δεν ξεκινήσαμε καλά, ας περιμένουμε μήπως και διορθωθεί η περπατισιά.

Μα θα μου πεις «Μη ρωτάς γιατί περιμένει εκείνος που δεν έχει τίποτε να περιμένει κι όμως περιμένει» (Μ. Λουντέμης), έτσι για την ελπίδα ότι μπορεί και να αλλάξει.

Τελούμε εν αναμονή.