Κάτι τρομοκρατημένοι ιππότες

Ένα “μπρρρρρρρ” το ακούμε όλοι; Κάτι σαν τρίξιμο δοντιών, κάτι σαν τρέμουλο, κάτι σαν ένας διάχυτος φόβος, στα ενδότερα του παλατιού;

Φυσικά, όλοι εμφανίζονται ως οι ιππότες στα λευκά άλογα, έτοιμοι να κατακτήσουν κάθε εχθρό, να κυριεύσουν κάθε στόχο, να παρελάσουν περήφανα μέχρι το σύνορο του τέλους της τετραετίας.

Μέσα όμως από την αστραφτερή τους πανοπλία (η οποία γυαλίζεται καθημερινά με βαμβακερά πανιά και στιλβωτικά, ώστε να καθρεφτίζουν και το τελευταίο φωτόνιο των αχτίδων του ηλίου), μερικοί ιππότες, βιώνουν μία ασφυξία. Τρομοκρατημένη η σάρκα, κάτω από τα φανταχτερά χρυσά και ασήμια του φαίνεσθαι. Τρίζουν τα δόντια από το φόβο, μην τυχόν και δυσαρεστήσουν κανέναν. Μην τυχόν και τους προσάψουν την κατηγορία, ότι έχουν άποψη και σαφή στάση και ότι έχουν και τα κότσια να την εκφράσουν. Όχι, καλύτερα όλα τα προηγούμενα να μην υπάρχουν, ώστε κανείς μέσα στο βασίλειο να μην εκφράσει ούτε μισό παράπονο και φυσικά, να μη χρειαστεί να πάρουν και την ευθύνη των λεγομένων τους. Αλίμονο, ποιοι είναι αυτοί, που θα βγουν και θα μιλήσουν ξεκάθαρα και υπό το “άγρυπνο” αυτί του λαού; Κι αν κάποιο αυτί δυσαρεστηθεί με αυτά που ακούσει και μετά δώσει εντολή να ανοίξει το στόμα; Όχι, όχι, όχι. Τέτοιο κακό, να μην τους βρει.

Και άρα, το βασίλειο παραδόθηκε από έναν μονάρχη και μία Αυλή, που δυσαρεστούσε τους πάντες άκριτα και οριζόντια, σε ένα μονάρχη και μία άλλη Αυλή, που δε θέλει να δυσαρεστήσει κανέναν και φοβάται να εκφραστεί, μην τυχόν και κυλήσει κανένα πικραμένο δάκρυ σε κανενός το μάγουλο, μην τυχόν και ακουστεί αρνητική κριτική, γιατί “χαθήκαμε, κυρά μου, χαθήκαμε”!

Εξαίρετα.

Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι για να φτιάξεις ομελέτα, πρέπει να σπάσεις και κάποια αυγά. Δεν είπε κανείς να ρίξεις κάτω την καρτέλα με τα 24 φρεσκότατα δίκροκα και να ταΐσεις τα πλακάκια, αλλά και το να πιάνεις κάθε αυγουλάκι με στοργή και προδέρμ, μην τυχόν και ακουστεί κανένα “κρακ”, δεν ωφελεί σε τίποτα, αν θέλεις κάποια στιγμή να φας.

Δεύτερο πρόβλημα – ίσως σημαντικότερο – είναι, ότι παρά το γεγονός, ότι στο βάθος οι ιππότες τρέμουν και τη σκιά τους, βλέπουν παντού εχθρούς και πατάνε στις μύτες, μην τυχόν και αναστατώσουν κανέναν, εξωτερικά, εκεί που κλέβει τις εντυπώσεις το αστραφτερό περίβλημα, υπάρχει μία διακριτή έπαρση, μία παντογνωσία, ένα θράσος και μία ισχυρογνωμοσύνη, που κάνει την κατάσταση ακόμη χειρότερη. Μία συσκευασία, δηλαδή, που συμπυκνώνει μέσα της ένα κοκτέιλ δειλίας και έπαρσης.

Αυτό που θα πρέπει να καταλάβει η νέα “Στρογγυλή Τράπεζα” είναι, είναι ότι θα πρέπει μεν, να μεριμνήσει, προκειμένου να αποφύγει πρακτικές του παρελθόντος, που κάθε ένας κήρυττε τον πόλεμο όπου ήθελε, όποτε ήθελε και καταντούσε όλο το βασίλειο ένα πεδίο μάχης, ωστόσο οφείλει να σταθεί και άξιο των περιστάσεων, άξιο της εμπιστοσύνης των υπηκόων, που έδωσαν της στήριξή τους και να ξεκαθαρίσει τις θέσεις της, χωρίς να φοβάται τη σύγκρουση – όπου αυτή είναι απολύτως απαραίτητη – χωρίς να φοβάται την ευθύνη, χωρίς να φοβάται να μιλήσει καθαρά, από τη στιγμή που δεν έχει τίποτε να φοβηθεί.

Παράλληλα, αυτές οι εξάρσεις μεγαλομανίας, οι οποίες εξόργισαν τον κόσμο κατά τα προηγούμενα χρόνια, είναι ακόμη πιο δύσκολα ανεκτές πια και εκείνοι που έχουν βάλει τις αστραφτερές τους πανοπλίες για να κρύψουν τον υφέρποντα τρόμο τους και πετούν στα σύννεφα του εγωκεντρισμού, να γνωρίζουν, πως δε θα περάσει πολύς καιρός, έως ότου προσγειωθούν ανώμαλα και σε έδαφος βραχώδες. Σίγουρα μπορούν να βρουν μέλη της προηγούμενης Στρογγυλής Τράπεζας, που μπορούν να τους περιγράψουν με κάθε λεπτομέρεια τη δική τους πτώση, ιδιαίτερα επίπονη για τον εγωισμό τους.