Εθνική αμνησία

28η Οκτωβρίου. Μία εθνική επέτειος, μία ημέρα εθνικής μνήμης, μία μέρα εθνικής υπερηφάνειας, μία μέρα που μας καλεί να μας διδάξει την τιμή, τη δόξα, την αξία του να φεύγει ο ένας λίγο πιο γρήγορα από την παρέλαση, να πιάνει τραπέζι στην καφετέρια, ώστε όταν τελειώσει η παρέλαση, να έρθουν και οι υπόλοιποι φίλοι-γνωστοί-συγγενείς να πιουν καφέ, προσθέτοντας 32 καρέκλες σε ένα τραπεζάκι 80x80.

Κάθε χρόνο, οι περισσότεροι θυμούνται το ιστορικό “ΟΧΙ” και φέρνουν στις μνήμες τους τις ιστορίες των παππούδων τους, για τις κακουχίες της κατοχής, για τις ηρωικές μάχες, για την ηρωική στάση των στρατιωτών μας στα πεδία των μαχών.

Κάθε χρόνο, οι αιρετοί, οι εκπρόσωποι του κράτους, οι “παράγοντες” κάθε είδους εκδίδουν μία δήλωσή τους, σχετικά με την ημέρα. Λόγια πομπώδη, που δε λένε την ουσία τίποτε και δεν τιμούν κανέναν, ούτε τους νεκρούς του Αγώνα, ούτε τους βετεράνους – όσους εξ αυτών βρίσκονται ακόμη στη ζωή – ούτε και τους πολίτες στους οποίους απευθύνονται.

Χρόνο με το χρόνο, αυτά τα μικρά λογύδρια, σαν πολυμασημένες τσίχλες, στυφές και άνοστες, έχουν καταντήσει μία υποχρέωση την οποία θέλει να “βγάλει” κάθε αιρετό πρόσωπο τέτοιες μέρες, με αποτέλεσμα να έχει χαθεί και κάθε ουσία από αυτά.

Γιατί τα χρόνια έχουν περάσει και η πραγματική μνήμη έχει χαθεί. Έχουν μείνει μόνο όσα κλισέ αναμασώνται. Έχει ξεχάσει αυτός ο λαός, απέναντι σε ποιους πολέμησε και γιατί. Υπάρχει μόνο μία γενική ιδέα. Γερμανία, Χίτλερ, Ιταλία, Μουσολίνι, κακό, ηρωικό “ΟΧΙ”, ηρωικός πόλεμος, ήρωες οι Έλληνες, απελευθέρωση.

Ξέχασαν οι Έλληνες, ότι πολέμησαν τον φασισμό. Ξέχασαν, ότι πολέμησαν ενάντια στο στρατό ενός ανθρώπου που είχε τρελαθεί πάνω στη δίψα του για απόλυτη εξουσία. Ξέχασαν, ότι πολέμησαν απέναντι στον ολοκληρωτισμό. Ξέχασαν, ότι στην κατοχή ένιωσαν στο πετσί τους τι σημαίνουν αυτά. Ξέχασαν ότι έλιωσαν κι εκείνοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου έλιωναν οι Εβραίοι, οι αλλόθρησκοι, τα ΑμεΑ, οι αντιφρονούντες, όσοι και όποιοι δεν ταίριαζαν στα πρότυπα του Γ' Ράιχ. Ξέχασαν, ότι σε αυτόν τον αγώνα δεν ήταν μόνοι τους. Ξέχασαν, ότι ακόμη και ενόσω μαίνονταν ο πόλεμος, υπήρχαν και εμφύλιες συρράξεις, που κορυφώθηκαν αμέσως μετά την απελευθέρωση.

Ξεχνούν οι γονείς, δεν μαθαίνουν πια τα παιδιά, μένουμε όλοι στην επιφάνεια, στα φανφαρώδη λογύδρια, στο νταχτιρντί, στα σημαιάκια ή στο αν είναι κοντή ή όχι η φούστα των μαθητριών στην παρέλαση και έτσι αφήνεται χώρος σε κάθε καρυδιάς καρύδι να λέει ό,τι θέλει σχετικά με το “ιστορικό ΟΧΙ”. Να κάνει την 28η Οκτωβρίου, την 25η Μαρτίου και κάθε εθνική επέτειο, ημέρα διαστρεβλωμένης μνήμης, κατά τα εκάστοτε κάθε φορά συμφέροντα και να μην ανοίγει ρουθούνι, καθώς η πλειοψηφία των πολιτών δεν έχει ιδέα αν αυτά που ακούει ευσταθούν ή όχι.

Κάπως έτσι νιώθουν τη σιγουριά και την ασφάλεια κάτι πολιτικοί εκπρόσωποι και μας ενημερώνουν, ότι η εθνική επέτειος της 28ης Οκτωβρίου μας υπενθυμίζει τις αξίες της κοινωνικής προσφοράς και του εθελοντισμού, ή πως ο πόλεμος έγινε κατά του λαϊκισμού. Κάπως έτσι, διάφοροι πολίτες εξυμνούν την τελευταία έξαρση επιθετικότητας της Τουρκίας και του Ερντογάν και διατυμπανίζουν ότι “καλά κάνει” και “μακάρι να είχε και η Ελλάδα τέτοιους ηγέτες”, για δει προκοπή. Κάπως έτσι οι φασιστικές ιδεολογίες “τρυπώνουν” μέσα στις – κατά τ' άλλα – δημοκρατικές δυνάμεις και η πλειοψηφία, όχι μόνο δεν παίρνει χαμπάρι, αλλά χειροκροτά και αγαλλιάζει.

Θα ξαναθυμηθούμε, όμως. Οι παλιοί έλεγαν, ότι η ιστορία κάνει κύκλους και αυτή τη στιγμή, η ιστορία ετοιμάζεται να έρθει και πάλι “τούμπα” κι έτσι, θέλοντας και μη, η μνήμη μας θα "φρεσκαριστεί".