Μη μιλάς - μη γελάς ενοχλείται ο Αγάς

Σουτ, σιωπή, μην ακούσω άχνα!

Ποιος τόλμησε να αναπνεύσει; Ποιος; Όποιος ήταν, να βγάλει την ανάσα του ήσυχα ήσυχα από το στόμα – γιατί από τη μύτη κινδυνεύει να ακουστεί το ρουθούνισμα – και να μην αναπνεύσει ξανά, έως ότου το επιτρέψει ο Μεγαλειότατος.

Ακούς εκεί. Τολμούν οι παρακατιανοί να ενοχλούν τον Βασιλεύ των σκαλιών του Δημαρχείου. Ού να μου χαθείτε. Άξεστοι.

Μη μιλάς, μη γελάς, κινδυνεύει ο Πασάς. Να πάθει πονοκέφαλο. Βεβαίως.

Ψουψουψού και μουμουμού από δω και πέρα κομμένα. Ακούνητα – αμίλητα – αγέλαστα στρατιωτάκια θα στέκεστε, μόλις ο Υψηλότατος πατήσει την δοξασμένη φτέρνα του στα ιστορικά ξύλινα δάπεδα του ιστορικού μας Μεγάρου. Αν την πατήσει και όποτε το θυμηθεί. Αυτό όμως δεν σας αφορά εσάς, δουλοπάροικοι.

Σουτ, σιωπή! Εσύ, μικρή, που ψάχνεις ευκαιρία να απαθανατίσεις σε στιγμές αδυναμίας τους Πάνσοφους του Κονκλάβιου με τη φωτογραφική μηχανή ανά χείρας, για να πιαστούν σε στιγμιότυπα σαν ποντίκια μες τη φάκα, εσένα λέω! Θα σε στείλω στη γωνιά, να κάτσεις με το ένα πόδι. Τσιμουδιά!

Δε φτάνει, που σας βάλαμε στα ιστορικά παλάτια, έχετε μούτρα και μιλάτε κιόλας. Μιλάτε, μιλάτε, μιλάτε, σταματημό δεν έχετε, γαλιάντρες. Να τα σχολιάσετε όλα, μη σας πέσει τίποτε κάτω. Και όλο αυτό το σούσουρο, αχ πώς καταβάλλει την Αυτού Μεγαλειότης, να ξέρατε πώς την καταβάλλει.

Δεν μπορεί να σκεφτεί! Δεν μπορεί να βάλει σε έναν ειρμό τις πολύ βαθυστόχαστες σκέψεις του! Δεν μπορεί να φάει τις ζολίτες του! Ποιες ζολίτες; Ποιος είπε ζολίτες; Εγώ πάντως, όχι! Ποτέ! Ζαμέ των ζαμών! Μία εξέχουσα προσωπικότητα σαν τον Τρεισμέγιστο, δεν καταναλώνει ευτελή σνακ! Από καναπεδάκια με Beaufort d' Eté κι επάνω. Και ποτέ, μα ποτέ, μα ποτέ, μα ποτέ, εν ώρα άσκησης του καθήκοντος, παρακαλώ πολύ!

Κάθεστε εκεί παραταγμένοι, στο μικρό σας προπύργιο, έτοιμοι να παρατηρήσετε την κάθε κουβέντα, την κάθε κίνηση, το κάθε βλέμμα. Και όχι μόνο τα παρατηρείτε, τα σχολιάζετε κιόλας! Ε, είστε κουραστικοί. Ποιος σας έδωσε το δικαίωμα να ανταλλάσσετε απόψεις; Κι εν πάση περιπτώσει σε συμβούλιο σας φέραμε, όχι σε πενταήμερη! Ηρεμήστε, παρακαλώ. Αν σας είναι απολύτως απαραίτητο να σχολιάσετε κάτι, σχολιάστε το γραπτώς και δημοσίως, αναφέροντας τις παρεμβάσεις – ΚΟΛΑΦΟ του Εξοχότατου!

Εμ, τι; Τσάμπα καταναλώνει τόση φαιά ουσία, προετοιμάζοντας επί μακρού διαστήματος ενδελεχώς τις καίριες προτάσεις του, απόλυτα αιτολογημένες και επιχειρηματολογημένες, που κάνουν άνω κάτω όλη τη διοίκηση; Όχι βέβαια.

Και πάνω που βρίσκεται στο κρίσιμο σημείο να αρχίσει την αγόρευσή του, έρχεστε εσείς, οι ανίδεοι, οι που χάρη σας κάναμε να σας έχουμε εδώ, να μιλάτε, να αποτελείτε μία μόνιμη πηγή θορύβου και να αποσυντονίζετε τον Πασά μας, λίγο πριν βάλει στην άκρη το σακουλάκι με τα στραγάλια, για να κατακεραυνώσει το κατεστημένο με την τοποθέτησή του. Αίσχος!

Σιωπή! Ακούνητοι, αμίλητοι. Χωρίς λόγια, χωρίς σχόλια! Σωπαίνετε! Σαν να μην είστε εδώ. Σάμπως και που είστε, αναφέρετε πουθενά στις αναφορές σας τον Λατρεμένο; Όχι. Άρα, επί της ουσίας και που είστε εδώ, αχρείαστοι μας είστε. Τσιμουδιά, λοιπόν. Και αύριο... με τον κηδεμόνα σας!