Όχι άλλο πίτουρο

Το πίτουρο είναι θρεπτική τροφή για τα κοτόπουλα, όχι για τους ανθρώπους.

Όμως να που η συγκεκριμένη τροφή των πτηνών έχει καταργηθεί από το διαιτολόγιο τους, καθώς είναι τόσες οι ποσότητες πίτουρου που καταναλώνονται για τους ανθρώπους, που δεν περισσεύει και πολύ για τα οικόσιτα πτηνά.  

Δεν έχω καταλήξει ακόμα τι είναι αυτό που με ενοχλεί περισσότερο. Το πίτουρο το οποίο θέλουν να μας ταΐσουν ή αυτοί που αδιαμαρτύρητα όχι μόνο το δέχονται αλλά το καταπίνουν κιόλας, αμάσητο.

Πέραν της ρήσης ότι ο κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν, υπάρχουν και οι απόρροιες αυτού για καταστάσεις που δημιουργούνται και καλείται ο κάθε λαός να τις διαχειριστεί, με την αμφιβολία αν τελικά του αξίζουν ή όχι, γεγονός όμως που έρχεται ως συνέχεια, ως φυσικό επακόλουθο της αρχικής του επιλογής.

Σε καταστάσεις κρίσεων γίνονται και οι πιο επώδυνες διαπιστώσεις.

Είμαστε οι αποδέκτες γεγονότων, καταστάσεων, δράσεων και αντιδράσεων, που αντί να επικεντρωθεί το ενδιαφέρον στην ουσία όλων αυτών, με στοιχειώδη σκέψη και απλή λογική στη συνέχεια των γεγονότων, που ουδέποτε προκύπτουν αιφνίδια, αφήνεται πεδίο να δράσει ο επικοινωνιακός προπαγανδιασμός, όπως αυτός κάθε φορά εξυπηρετεί.

Έρχεται και χτυπά στον συντηρητισμό ενός άσκεφτου ακροατηρίου, το οποίο εύκολα υιοθετεί κάθε φρασεολογία που χρησιμοποιείται στοχεύοντας κατευθείαν στο θυμικό, που θα ενεργοποιήσει και την περεταίρω αντίδραση.

Σημαντική η συμβολή σε αυτό των μέσων ενημέρωσης, που δεν διστάζουν να επικοινωνήσουν όχι μόνο με ακραίους χαρακτηρισμούς, αλλά ακόμα και ψευδείς ειδήσεις και εικόνες, ακόμα και με παραποιήσεις γεγονότων και καταστάσεων, χάρην του εντυπωσιασμού και της όποιας πολιτικής εξυπηρέτησης.

«Ασύμμετρη απειλή», «εισβολείς», «πατριωτισμός», «προστασία εθνικών συνόρων» και άλλα τέτοια πομπώδη!

Διαφοροποιήσεις εαν πρόκειται για πρόσφυγες ή για μετανάστες, χωρίς καμία αναφορά ότι σε κάθε μία από αυτές τις περιπτώσεις η πηγή του προβλήματος είναι η ίδια. Αποδοχή για τον όρο πρόσφυγες μόνο εάν αυτοί προέρχονται από τη Συρία, καθώς οι εμφυλιακές συγκρούσεις στο Κογκό, οι βομβαρδισμοί στη Σομαλία, ο θάνατος που σπέρνουν οι Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, δεν δημιουργούν πρόσφυγες! Αυτοί χαρακτηρίζονται μετανάστες και στη χειρότερη «λάθρο».

Από την άλλη οι ένθερμοι «πατριώτες», που δημιούργησαν ένοπλες ομάδες και δρουν σαν πολιτοφύλακες, κάνοντας περιπολίες στα σύνορα, παίρνοντας το νόμο στα χέρια τους, συνοδευόμενοι από ιαχές για τους ακρίτες υπερασπιστές του έθνους. Και εκεί στα παράλια των νησιών, οι άλλοι, οι νταήδες, που βρίζουν εγκύους και παιδιά, επιδεικνύοντας την ρατσιστική μαγκιά τους απέναντι στον αδύναμο. Και οι πιο χλιαροί, αλλά μεγαλόστομα εθνικόφρονες, οι χρήστες των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης που μοστράρησαν στις φωτογραφίες τους την ελληνική σημαία, για να επιδείξουν το υψηλό εθνικό τους φρόνημα.

Το εάν βρήκαν τώρα χώρο είτε στον Έβρο είτε στα νησιά να αναπτυχθούν και να δράσουν ακροδεξιές ομάδες, αν η καλλιέργεια κλίματος ξενοφοβίας και ρατσισμού βρίσκει έδαφος να απλωθεί, αν η πολιτική του γείτονα ηγέτη υποδηλώνει πανικό, καθώς δεν έχει άλλο δρόμο από αυτόν και παίζει το τελευταίο του χαρτί, αν η σκληρή καταστολή που εφαρμόστηκε στο νησιά του Βορειοανατολικού Αιγαίου εναντίον των κατοίκων, αν πέσανε τόσοι πολλοί θύματα ενός εθνικιστικού παροξυσμού, αν δεν υπήρξε αίτημα της χώρας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση για την μετεγκατάσταση (κατά δήλωση της Επιτρόπου Εσωτερικών Υποθέσεων, Ίλβα Γιοχάνσον), αν τα 700 εκατομμύρια δόθηκαν για να μην γίνει κουβέντα από μέρους μας για την μεταφορά όλων αυτών των στοιβαγμένων ανθρώπων στα σύνορα και στα νησιά προς τις χώρες της Ευρώπης… είναι τόσα τα αν που η πώρωση δεν αφήνει περιθώριο για να τα αναλογιστεί κανείς.

Ποιος είπε ότι ο πατριωτισμός είναι προνόμιο μόνο κάποιων, ποιος θεώρησε ότι δεν θα υπάρξει γενικευμένη υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, ποιος είπε ότι ενάντια σε κάθε εχθρική επιβουλή δεν θα εκφραστεί εθνική ομοψυχία. Όμως ο μισανθρωπισμός δεν είναι στοιχείο εθνικής υπερηφάνειας. Ειδικά από έναν λαό που έχει ζήσει στο πετσί του τόσο την προσφυγιά όσο και τη μετανάστευση. Που έχει βαλαντώσει στο κλάμα, σε μουράγια και σταθμούς τρένων να αποχαιρετά όσους έπαιρναν τον δρόμο, τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 για τη Γερμανία, την Αυστραλία, την Αμερική, σαν οικονομικοί μετανάστες. Που έχει μαρτυρήσει από τους ξεριζωμούς των προσφύγων, είτε στη γενοκτονία των Ποντίων είτε στην καταστροφή της Σμύρνης είτε στους ξεριζωμούς της Πόλης.

Αυτών των προσφύγων που και τότε έβρισκαν πόρτες κλειστές. Που συναντούσαν την άρνηση και την περιφρόνηση. Που τους αποκαλούσαν τουρκόσπορους και τους απόδιωχναν. Που ήταν αυτοί που έφτιαξαν οικονομίες, που μεγαλούργησαν κι ανάστησαν τόπους.

Ας θυμηθούν όλοι αυτοί οι πορωμένοι «εθνικόφρονες» πως και η δικιά μας αυτή φάρα, η αποδιωγμένη, πέρασε μέσα από μία τέτοια, ίδια, ρατσιστική φοβία και άρνηση.

Την κατέγραψε ο Σεφέρης, στο «Έξι νύχτες στην Ακρόπολη», περιγράφοντας σκηνικά της προσφυγιάς της Σμύρνης «Άκουσα σήμερα από έναν πρόσφυγα τούτο: Βγήκαν κυνηγημένοι σ’ ένα ελληνικό νησί. Μαγαζιά, σπίτια, πόρτες, παράθυρα, έκλεισαν όλα μονομιάς. Αυτός με την γυναίκα του μέσα στο κοπάδι. Το μωρό έξι μέρες να τραφεί, έκλεγε, χαλνούσε τον κόσμο. Η γυναίκα παρακαλούσε για νερό. Τέλος από ένα σπίτι της αποκρίθηκαν: «Ένα φράγκο το ποτήρι». Κι ο πατέρας συνεχίζει: “Τι να κάνω, κυρ-Στράτη, έφτυσα μέσα στο στόμα του παιδιού μου για να το ξεδιψάσω”».