Μπούλης - Ατρόμητος: 1-0

Η κατάσταση έχει ξεφύγει. Εσύ πάλι… όχι. Όπου και να ταξιδέψεις, η παράνοια σε πληγώνει. Στέκεσαι βράχος, μα βλέπεις τη σφαίρα κατεδάφισης να έρχεται συνεχώς κατά πάνω σου. Πας δεξιά, πας αριστερά, αλλά ξέρεις καλά πως δεν θα την αποφεύγεις για πάντα. Κι αυτή δεν θα σταματήσει, μέχρι να σε σπάσει… μέχρι να σε διαλύσει σε μικρά μικρά χαλικάκια, που όλοι θα μπορούν να κλωτσούν προς την κατεύθυνση που γουστάρουν.

Αυτός ήταν ανέκαθεν ο ρόλος της κοινωνίας. Κεντρικός επιθετικός. Να στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα του αντιπάλου. Και αντίπαλος είναι εκείνος που πρεσβεύει κάτι διαφορετικό. Που η στάση ζωής και οι αντιλήψεις του αποκλίνουν από τα δικά του στάνταρντ. Δεν υπηρετείς το τρίπτυχο του συντηρητισμού; Σουτ. Δεν συμπλέεις μαζί μου ιδεολογικά; Σουτ. Δεν βαδίζεις με το σταυρό στο χέρι; Δεν ελκύεσαι από το αντίθετο φύλο; Δεν μισείς τους ξένους; Δεν σε σκιάζει ο κορωνοϊός; Σουτ… σουτ… σουτ… στο ανάθεμα.

Η κοινωνία πάντα θα βρίσκει έναν λόγο για να σκοράρει. Κι όταν τον βρει, βγάζει το άχτι της… για όλον τον καιρό που καθόταν στον πάγκο και περίμενε. Είτε γιατί δεν τη σήκωνε το κλίμα, είτε γιατί η εποχή ήταν πρόσφορη για νέο αίμα στο «γήπεδο», είτε γιατί τα «ματς» είχαν περισσότερο φιλικό χαρακτήρα. Μόλις, όμως, σφυρίξει ο διαιτητής, φορά επιγονατίδες, μπαίνει στη σέντρα και όποιον πάρει ο Χάρος.

«Φάτους όλους». Αυτή είναι εντολή του προπονητή, αυτή ακολουθεί με κλειστά μάτια. «Σπείρε τον πανικό, διάδιδε τον φόβο. Μην αφήσεις κανέναν να σου κλέψει τη μπάλα. Κάνε τους όλους να τρέχουν πίσω από σένα. Κι όποιος δεν το κάνει, χτύπα τον στο καλάμι. Ξέρανέ τον… για να μάθει πώς πρέπει να παίζει. Για να μάθει σε ποια ομάδα οφείλει να ανήκει».

Σαν λαός έχουμε εξασκηθεί σκληρά στις καλαμιές. Είναι μια δεξιότητα που κατέχουμε. Όποιος δεν συντάσσεται μαζί μας πρέπει να φιλήσει το χώμα. Κι εμείς τον βοηθούμε. Τον σπρώχνουμε, τον τραβάμε, του βάζουμε τρικλοποδιά, του κάνουμε τάκλιν. Αλλά οι περισσότεροι δεν θα αναγνωρίσουν το φάουλ. Θα κάνουν τα στραβά μάτια. Όπως κι ο διαιτητής, που είναι με το μέρος μας. Αν, κατά λάθος, σου ξεφύγει καμιά ξανάστροφη σε συμπαίκτη σου, τότε θα σου δώσει κάρτα. Αν όμως γκρεμίσεις παίκτη αντίπαλης ομάδας, που δε σέβεται, δεν υπολογίζει και δεν βοσκά εκεί που υποδεικνύει ο ποιμένας, θα σε καλύψει. Θα σε συγκαλύψει. Γιατί σημασία έχει ο ανυπότακτος να πονέσει. Να εκτεθεί. Να σωριαστεί σε κοινή θέα. Να δουν όλοι τι παθαίνει κάποιος που εγκαταλείπει το κοπάδι. Που δεν τηρεί τα χρηστά ήθη, που δεν σηκώνει την πέτρα να λιθοβολήσει τον αμαρτωλό, που δεν ανεμίζει τη σημαία της ομάδας μας, που δεν του αρέσει το γλυκό βύσσινο αλλά η μουστάρδα, που δεν αφήνει κανέναν έξω από τη βάρκα του, που δεν παπαγαλίζει τα λόγια του όχλου, που δεν γονατίζει μπροστά στο θρόνο.

Διαπόμπευση. Αυτή είναι η τιμωρία που αξίζει σε όποιον παριστάνει τον ατρόμητο, τον ελεύθερο επαναστάτη. Κι όταν ο πανικός παραλύει κάθε ψήγμα λογικής, ο κάθε χρισμένος ή άχρηστος τιμωρός έχει άλλοθι. Το κοινό καλό. Η λεκτική, σωματική ή ψυχολογική βία που ασκεί μεταφράζεται σε κοινωφελές έργο. Σε λειτούργημα. Σε καθήκον του να «κλαδεύει», να κατακρημνίζει, να εξευτελίζει, να στέλνει τον «αντίπαλο» στα αποδυτήρια και να τον «κλειδώνει» εκεί μέσα για παραδειγματισμό.

Η φάση επαναλαμβάνεται. Από το πιο βαθύ και σοβαρό γεγονός μέχρι το «κατασκευασμένο», το πλασματικό. Είτε κρατήσεις από το χέρι άτομο του ίδιου φύλου, είτε δε δαγκώσεις το χέρι ανθρώπου διαφορετικής φυλής, είτε δε παστώσεις το χέρι σου με αντισηπτικό, η καταδίκη είναι μία. Ο λάκκος με τα λιοντάρια. Δεν θα σου μείνει ούτε χέρι, ούτε πόδι, ούτε κόκαλο γενικώς. Τολμάς να εκφράσεις τις προτιμήσεις σου; Να ξεδιπλώσεις τις απόψεις σου; Να βήξεις δημοσίως επειδή είσαι αλλεργικός, καπνιστής ή σου κάθισε κάτι στον καρίτσαφλο; Στην πυρά… στην πυρά με τις μιασμένες.

Ο κορωνοιός δεν είναι μόδα. Ούτε κάποια νέα απειλή. Είναι η ίδια «απειλή» που μας τριβελίζει από τότε που ακούστηκε το πρώτο ανθρώπινο κλάμα. Είναι το στάδιο μέσα στο οποίο πρωταθλητής στέφεται αυτός που δεν έχει ανοχή, υπομονή, ψυχραιμία. Και σε έναν τέτοιο αγωνιστικό χώρο δε θα κερδίσει ποτέ ο Ατρόμητος. Θα κερδίζει πάντα ο Μπούλης. Συγχαρητήρια στον κυπελλούχο.