Υπευθυνότητα

Καθ΄ όλη τη διάρκεια του τελευταίου διαστήματος αισθάνεσαι, πως, όποιο θέμα κι αν επιθυμείς να προσεγγίσεις σχολιαστικά και κριτικά, αυτό θα “τσακιστεί” στη δίνη της ειδησεογραφίας για τον κορωνοϊό και θα μείνει στον πάγκο του ενδιαφέροντος, καθώς η υπευθυνότητα... όλων μας, εστιάζεται στον τρόπο πρόληψης από τον πολυσυζητημένο ιό!

Ή όχι;

Ακόμη και το σοβαρό ζήτημα της δημόσιας υγείας φαίνεται να μας αποκαλύπτει ως χαρακτήρες και πιο ορθά, φαίνεται να προδίδει τα χαλαρά αντανακλαστικά μας ως μελών μίας κοινωνίας, στην οποία δείχνουμε πως ξεχνάμε ότι αποτελείται από ένα σύνολο προσώπων και πως - σε αυτήν – δεν ζει μόνον το υπερμεγέθες “εγώ” μας.

Περί υπευθυνότητας ο λόγος λοιπόν και οι σκέψεις που έρχονται στο προσκήνιο παρουσιάζονται με τη μορφή ερωτημάτων: Χρειάζεται να σπείρουν ορισμένα μέσα ενημέρωσης τον πανικό για να τηρήσουμε τους απλούς κανόνες υγιεινής ο καθένας από εμάς όταν πληροφορούμαστε ότι ο ιός θα είναι σε έξαρση στη χώρα μας; Απαιτείται η παρουσία του φόβου για να κάμψει την – ακόμη και μέχρι πρότινος – καρναβαλική διάθεση ορισμένων “θαρραλέων” που ξέφρενα προσκαλούσαν σε πάρτι μασκέ και μάλιστα προκλητικά απέναντι σε όσους γνωστοποιούσαν μέτρα; Για την πειθαρχία μας στα ελάχιστα και τα αυτονόητα είναι απαραίτητες οι επαναλαμβανόμενες απαγορεύσεις από κάθε αρμόδιο φορέα; Και τελικά, δεν προσγειωνόμαστε με τίποτα στην πραγματικότητα, αν δεν επιβληθούν μέτρα τέτοια, που θα “φροντίζουν” για τη δημόσια υγεία και άρα και για τη δική μας υγεία;

Αλήθεια, δεν περνά καθόλου από το μυαλό μας ότι η μετάδοση ενός νέου ιού, θα είναι δύσκολο να αντιμετωπισθεί από ένα σύστημα υγείας, δημόσιο, που έχει τσακιστεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια;

Κι έρχονται κι εκείνες οι άλλες στιγμές, που το μυαλό “γεννά” συνειρμούς και σε καλεί να σκεφθείς αν ο λόγος περί υπευθυνότητας, σε αυτή την κοινωνία που ζούμε, θα έπρεπε να έχει “ανοίξει” εδώ και πάρα πολλά χρόνια, προκειμένου να αλλάξει η “έλα μωρέ δεν πειράζει, σιγά...” νοοτροπία μας!

Είναι αυτοί οι συνειρμοί που μας προκαλούν με ασταμάτητο ρυθμό ολοένα και περισσότερα ερωτήματα όπως: Η υπευθυνότητά μας, απουσιάζει σήμερα, ξαφνικά; Ή μήπως ως πολίτες δεν συμπορευόμασταν μαζί της, εδώ και πάρα πολλά χρόνια; Μήπως η ευθύνη, η σοβαρότητα και η συνέπεια στη σκέψη, στην αξιολόγηση, στις επιλογές αλλά και τις πράξεις μας, δεν υπήρχαν ποτέ και άρα, γιατί ως κοινωνία να δείξουμε κάτι καλύτερο τώρα, από τον εαυτό που διαθέτουμε...;

Επιπλέον, η κατάσταση σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, μήπως προδίδει τη γενικότερη αδιαφορία μας για την πρόοδο της χώρας μας, των πολιτών της και της νεολαίας της; Αλήθεια, τί μπορεί να δηλώνει η εικόνα της πολιτικής πραγματικότητας στην χώρα μας για όλους εμάς τους πολίτες, όλα αυτά τα τελευταία χρόνια;

Πολύ φοβάμαι, ότι η δική μας κοινωνία έπαθε, αλλά δυστυχώς, δεν έμαθε, ώστε να επιδεικνύει υπευθυνότητα ούτε σε απλά, αλλά ούτε και σε σύνθετα κοινά προβλήματα! Έκανε νοοτροπία και πετσί της, τον καιρό των “παχιών αγελάδων” σε κάθε επίπεδο! Αυτή τη συμπεριφορά την καλλιέργησε στους νεότερους, τους αύξησε την υπεροψία και τον χαβαλέ για όλα και θεώρησε ίσως πως υπάρχει η οικονομική αντοχή της χώρας και του δημόσιου συστήματος υγείας να αντιμετωπισθεί κάθε τί που προκύπτει!

Έστω και στις ημέρες της σταδιακής έξαρσης των κρουσμάτων λοιπόν και με την ευχή κάποτε ως κοινωνία να προοδεύσουμε και να ενηλικιωθούμε, ας προτρέψουμε πρώτα τον εαυτό μας, να τηρεί όλα τα απαραίτητα μέτρα πρόληψης για τον περιορισμό της μετάδοσης του νέου ιού!

Κι αυτό κυρίως, με σεβασμό στις ευπαθείς κι ευάλωτες ομάδες του κάθε τόπου!