ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

"Φυσική" οικογένεια απαντά στα θερμόαιμα σπονδυλωτά. Είναι η μητέρα με τα παιδιά της. Βάζω σε εισαγωγικά τη λέξη "φυσική", διότι δεν στηρίζεται αποκλειστικά σε φυσικά, αλλά και σε επίκτητα, εξαρτημένα, αντανακλαστικά, που μπορούν να αναπτύσσουν τα θερμόαιμα ζώα. Η μητρική έφεση είναι φυσική. Ορμόνες και νευρικό σύστημα αναπτύσσουν τα όργανα που επιζητούν τη μητρότητα. Ο προσανατολισμός της όμως σε συγκεκριμένο παιδί είναι επίκτητος. Η κλώσα είναι μητέρα των κλωσόπουλων που εκκολάφθηκαν από τα αυγά που επώασε, όχι εκείνα που γέννησε. Και στα θηλαστικά η μητέρα φροντίζει το παιδί που θηλάζει, όχι που γέννησε. Αν κάποιος αντικαταστήσει το παιδί που έτεκε με άλλο, αυτή θα είναι μητέρα εκείνου το οποίο θηλάζει.

Ο άνθρωπος από τροφοσυλλέκτης έγινε τροφοπαραγωγός. Τα δυο χέρια του και η ικανότητά του να σχηματίζει δευτεροβάθμια εξαρτημένα αντανακλαστικά, του επέτρεψαν να έχει έναρθρο λόγο αθροίζοντας γνώσεις όχι μόνο από τις δικές του εμπειρίες, αλλά και άλλων. Η "πρόοδος" έγινε μονόδρομος. Παραγωγή σήμαινε πως αποθηκεύονταν αγαθά που αυτοαναπαράγονταν κι ο άνθρωπος νοιαζόταν όχι για να χορτάσει την πείνα του, αλλά για να εξασφαλίσει πως στο μέλλον δεν ΘΑ ξαναπεινάσει. Τέτοια πολυτέλεια έφερε τη βία. Κάποιοι άνθρωποι προσπαθούσαν να σφετερισθούν τους μόχθους άλλων. Στη βία υπερείχαν οι άνδρες ως μυικά ισχυρότεροι. Έτσι, στη "φυσική" οικογένεια προστέθηκαν οι πατέρες. Έπρεπε να είναι γνωστοί και επομένως ήταν απαραίτητη η από όλους αναγνωρισμένη αποκλειστικότητα των επιβητόρων στις μητέρες. Στους διατροφικούς περιορισμούς που χρειάζονταν για να αθροισθούν τα αναπαραγόμενα αγαθά, προστέθηκε και ο γενετήσιος περιορισμός της γυναικείας μονογαμίας.

Η εξάρτηση των παιδιών από τις μητέρες φθίνει βαθμιαία. Τα παιδιά μεγαλώνουν, ο θηλασμός δεν καλύπτει τις ανάγκες τους και τρέπονται προς άλλες διατροφικές πηγές. Παράλληλα η μητέρα εξαντλείται από τον υπερθηλασμό και συμβάλλει στη χειραφέτηση του παιδιού. Η ανεξαρτησία συμπληρώνεται στην ήβη, όταν νέες ορμόνες που αρχίζουν φυσικά να εκκρίνονται διεγείρουν το αναπαραγωγικό σύστημα και το παιδί αναζητεί γενετήσια ικανοποίηση. Αυτή γίνεται περιοδικά οπωσδήποτε είτε με αυτοϊκανοποίηση είτε με σύντροφο είτε και ακούσια με ονείρωξη. Όπως περιοδικά πεινάμε, τρώμε, χορταίνομε και ξαναπεινάμε, έτσι περιοδικά επιζητούμε την ηδονή, προχωρούμε στην πράξη, φθάνομε στον οργασμό και, ύστερα από συγκεκριμένο χρόνο ξανά αισθανόμαστε την ερωτική επιθυμία. Τέτοιες ταλαντώσεις επισπεύδονται με κατάλληλα ερεθίσματα. Το πιο νόστιμο έδεσμα είναι εκείνο που μας παρουσιάζεται όταν είμαστε πεινασμένοι. Έτσι η όρεξή μας αποκτά προσανατολισμό. Με μερικές επαναλήψεις ο συγκεκριμένος μεζές γίνεται ο πιο ελκυστικός για να μας ανοίγει την όρεξη. Η γενετήσια διάθεση είναι φυσικό φαινόμενο, στηριζόμενο σε σειρά φυσικών αντανακλαστικών. Ο γενετήσιος προσανατολισμός όμως είναι επίκτητος, στηριζόμενος σε εξαρτημένα αντανακλαστικά. Τα ερεθίσματα που μας παρουσιάζονται στη φάση της έντονης ερωτικής επιθυμίας στην αδιαμόρφωτη ήβη, δημιουργούν εξαρτημένα αντανακλαστικά που στη συνέχεια γίνονται τα προκλητικά σήματα για την περαιτέρω ζωή μας και σχηματίζουν το σεξουαλικό προσανατολισμό μας. Στη "φυσική" οικογένεια των ζώων, λόγω της συμπληρωματικής ανατομικής κατασκευής τους, με αρσενική προεξοχή και θηλυκή εσοχή, επικρατεί ο ετερόφυλος προσανατολισμός, χωρίς, ωστόσο, να αποκλείεται και ο ομόφυλος. Το ίδιο ισχύει και στην παραδοσιακή ανθρώπινη οικογένεια. Σε κλειστές οικογένειες, όπως σε νομάδες, ολόκληρη η οικογένεια ζει σε ενιαίο χώρο, οι έφηβοι μαζί με τους γονείς και τα παντρεμένα αδέρφια τους. Το συνηθισμένο γενετήσιο ερέθισμα είναι επομένως η ίδια η οικογένεια, ευνοώντας έτσι τον ετερόφυλο προσανατολισμό. Γενικά, ενώ οι ζωτικές επιθυμίες είναι φυσικές (φυσικά αντανακλαστικά) ο προσανατολισμός τους είναι επίκτητος (εξαρτημένα αντανακλαστικά).

Η πατριαρχική οικογένεια έγινε δεσποτική. όλοι εξαρτιόνταν από τον πατέρα που απέκτησε απόλυτη εξουσία στα μέλη της οικογένειας, ως και δικαίωμα ζωής ή θανάτου. Αυτή η οικογένεια έγινε το κύτταρο της κοινωνίας με τις ιδιοκτησίες, καθώς η περιουσία μεταβιβαζόταν στα κατιόντα άρρενα μέλη της οικογένειας, αλλιώς θα διασκορπιζόταν χάνοντας την αυτοαναπαραγωγική της ικανότητα. Και αυτή η οικογένεια έγινε φυλακή για να κινηθούν τα μέλη της έξω από τις βουλήσεις της. Ο Χριστός αντιτάχθηκε. "...Ἦλθον διχάσαι ἂνθρωπον κατὰ τοῦ πατρός αὐτοῦ καὶ θυγατέρα κατὰ τῆς μητρὸς αὐτῆς καὶ νύμφην κατὰ τῆς πενθερᾶς αὐτῆς...". Αυτά για χάρη της αδελφικής αγάπης όλων των ανθρώπων. Αντίθετα, η εκκλησία ενίσχυσε την πατριαρχική οικογένεια, ακόμη και με λογοκρισία. Το επίμαχο ευαγγελικό εδάφιο ποτέ δεν διαβάζεται.

Η κοινωνία εξελισσόταν. Με τη βιομηχανική επανάσταση που εξελίχθηκε σε τεχνολογική έκρηξη, η μυική ανδρική ισχύς έχασε την αξία της. Η κοινωνία δεν αποτελείται πια από άνδρες και γυναίκες αλλά από άτομα. Η άρχουσα ολιγαρχία χρειάζεται πολλούς εργαζομένους και οι άνδρες δεν έφθαναν. Έτσι επιτυγχάνονται χαμηλοί μισθοί, φθηνά προϊόντα, μεγάλα κέρδη. Όλοι ευχαριστημένοι. Η γυναίκα χειραφετήθηκε. Στην πατριαρχία οι άνδρες είχαν ποικιλία επαγγελμάτων εκτός σπιτιού (γεωργοί, βοσκοί, ναυτικοί, τεχνίτες, στρατιώτες κλπ) αποτελώντας έτσι την κοινωνία, με κατανομή εργασίας και κοινό στόχο. Αντίθετα, οι γυναικείοι σπιτικοί ρόλοι ήταν μονότονοι. Όλες οι γυναίκες ήταν εστιάδες (φύλακες της φωτιάς) και μητέρες των παιδιών του ανδρός τους. Με την τεχνολογική έκρηξη η γυναίκα ασχολήθηκε με τα παραδοσιακά "ανδρικά" επαγγέλματα. Η εξάρτησή της από τον άνδρα έληξε. Επιτεύχθηκε "ευτυχία" με πρωτοφανή παράταση της ζωής, μείωση παιδικής θνησιμότητας και ανεξέλεγκτων λιμών και λοιμών και του αναλφαβητισμού σε όλο τον πλανήτη (Norberg). Συνάμα οδήγησε σε πρωτοφανή ανισότητα με όλα τα συνωδά δεινά της, όπως ανθρωποκτονίες, ναρκωτικά, γεννήσεις από έφηβα κορίτσια κλπ (Dikinson). Ευτυχία ναι, ευδαιμονία όχι!

Ο ρόλος της ανθρώπινης οικογένειας είναι διττός. Αφενός ευνοεί μια μονιμότητα μεταξύ δυο μελών της που έλκονται αμοιβαία και αφετέρου είναι ένα φίλτρο ανάμεσα στην κοινωνία και τα αδύνατα μέλη της, παιδιά, γέρους, αναπήρους. Ο δεύτερος ιδίως ρόλος φθίνει. Ο γενετήσιος προσανατολισμός στους εφήβους γίνεται τώρα χωρίς τις παραδοσιακές οικογενειακές επιδράσεις, δεν είναι όμως "ελεύθερος", αλλά χειραγωγημένος από την άρχουσα ολιγαρχία. Καταργούνται παραδοσιακά φυλετικά παιχνίδια, στρατιωτάκια, κούκλες. Στο σχολείο (π.χ. Σουηδία, διαβάζω) οι αρσενικές και θηλυκές αντωνυμίες "αυτός, αυτή", αντικαθίστανται από την ουδέτερη "αυτό". Τα διαζύγια αυξάνονται, ενώ οι ομόφυλοι γάμοι προωθούνται. Εντείνεται η επίσημη παιδεία που βασίζεται στο δίκαιο (βρεφοκομείο, νηπιαγωγείο, σχολείο) μειώνοντας τη μεταφορά από την οικογένεια της περιρρέουσας παραδοσιακής ηθικής. Η οικογένεια παύει να είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας. Όλα αυτά όχι για χάρη μιας παγκόσμιας αγάπης, όπως από το Χριστό, αλλά για μια παγκόσμια υποταγή στην άρχουσα ολιγαρχία, που εισβάλλει ακόμη και στα σπίτια μας διαμέσου των ΜΜΕ. Αν ανεπαρκέσει η κοινωνία ή αν κρίνει ασύμφορο να συντηρεί τα αδύναμα μέλη της, ποιος θα τα φροντίσει;