Λευκό Ξωκλήσι

Ένα προσφιλές λιτό σύμβολο της Μυκόνου θα αναδειχθεί μέσα από την ομαδική εικαστική έκθεση «Λευκό Ξωκλήσι» σε επιμέλεια της ιστορικού τέχνης, Ίριδος Κρητικού στη Δημοτική Πινακοθήκη Μυκόνου «Μαρία Ιγγλέση».

 Μέσω της νοηματικής ευκρίνειας και της αφοπλιστικής αλήθειας των έργων τους, οι εικαστικοί Ηώ Αγγελή, Άννα Αχιλλέως, Άγγελος Αντωνόπουλος, Νεκτάριος Αποσπόρης, Νανά Βέττα, Μάριος Βουτσινάς, Βασίλης Βρεττός, Bασίλης Γαρυφαλλάκης, Ανδρέας Γεωργιάδης, Σάββας Γεωργιάδης, Μαρία Γιαννακάκη, Τάνια Δημητρακοπούλου, Εβίτα Κανέλλου, Τίνα Καραγεώργη, Νίκος Κρανάκης, Βαρβάρα Μαυρακάκη, Στέλλα Μελετοπούλου, Βασίλης Πέρρος, Γιώργος Σαλταφέρος, Aντώνης Σκαμπαβίριας και Βάσω Τρίγκα, προτείνουν σπονδυλωτούς οπτικούς ορίζοντες κάθαρσης που μέσω της εστιασμένης θέασης, μετατρέπονται σταδιακά σε οργανικές ψιθυριστικές οδούς ύπαρξης.                     

Η έκθεση θα φιλοξενηθεί στην Αίθουσα Καλογερά από το Σάββατο 1 έως και τη Δευτέρα 10 Αυγούστου 2020.

Σύμφωνα με την ιστορικό τέχνης κ. Κρητικού, το «Λευκό Ξωκλήσι» προσεγγίζεται στην έκθεση περισσότερο ως εννοιολογικό και συμβολικό αφήγημα και λιγότερο ως κυριολεκτική εικόνα, μέσω των έργων είκοσι ενός διακεκριμένων Ελλήνων εικαστικών.

«Αναπάντεχη συνάντηση καταμεσής ενός ξερικού αιγαιακού τοπίου, ελάχιστο καταφύγιο πίστης σε μια συμπαντική δύναμη,  locus sanctus  (ιερός τόπος) προσωπικής προσευχής και λιτός προορισμός αυτογνωσίας, το Λευκό Ξωκλήσι επιθυμεί να μιλήσει για τη σιωπή και την επαναπροσδιοριστική περισυλλογή, καταμεσής ενός εχθρικού σύμπαντος, καταμεσής της τροχιάς ενός πληγωμένου και επαναπροσανατολιζόμενου πλανήτη.

Κατ’ επέκταση, έτσι, μιλά και για την οντότητα της «άλλης Μυκόνου». Για την ενεργή ύπαρξη της Μυκόνου ως μυστικιστικού τόπου αρχαιοτήτων και μύθων, ως τόπου λευκής και φωτεινής πρωτογένειας, ως τόπου μακραίωνων παραδόσεων, ως τόπου λιτής επίγευσης και ανακουφιστικής κάθαρσης. Για την άλλη Μύκονο -φωτεινό νησί πρωτογενούς κάλλους-, που αυτό το παράξενο καλοκαίρι μπορούμε εξαρχής να επισκεφτούμε, να εξερευνήσουμε, να αισθανθούμε, να αφουγκραστούμε. 

Τα έργα των συμμετεχόντων εικαστικών, κινούμενα από την αφαίρεση έως την ενδελεχή αναπαράσταση και χρησιμοποιώντας διαφορετικά πλαστικά μέσα (ζωγραφική, γλυπτική, εγκατάσταση και φωτογραφία), προτείνουν επάλληλα αυτοτελή αφηγήματα με πολυσχιδείς ερμηνευτικές δυνατότητες για τον θεατή. Εκλεκτικιστικές ασκήσεις ενδελεχούς κυκλαδικής τοπιογραφίας και λευκά αφαιρετικά τοπία πρωτογενούς εντοπιότητας, οικεία αν και απαλλαγμένα από γεωγραφικές συντεταγμένες, ενσταντανέ παλαιάς καλοκαιρινής μνήμης και λανθάνουσες στιγμές ανθρώπων σε σιωπηλή δέηση, συνοπτικά ιερά σήματα και εφευρημένα χειροποίητα αναθήματα μικτής ύλης, προστατευτικά κελύφη προσευχής και ανοιχτά πεδία ενατένισης, αρθρώνουν τη νοητική και απτή ύλη της έκθεσης».