Αυτό θα πει θέατρο

Μία συγκλονιστική καλλιτεχνική εμπειρία, όχι μόνο για εκείνους που συμμετείχαν στο θεατρικό πείραμα οχτώ σκηνοθετών από όλο τον κόσμο, αλλά και για όσους είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν το προϊόν της συνεργασίας τους στο ιστορικό Θέατρο Απόλλων, αποδείχθηκε το Διεθνές Θεατρικό Εργαστήρι – Φεστιβάλ “World Wide Lab”.

Ο σπαρακτικός μονόλογος «Φαλάτσι: μια γυναίκα ενάντια» της Εμίλια Κονσταντίνι, οι «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη σε απόδοση Διονύση Χριστόπουλου και το ενδοφεστιβαλικό «Ηχώ» των Laura Tesman Gillette, Chang Nai Wen και Evan Tsitsias συγκίνησαν, ταρακούνησαν και μίλησαν κατευθείαν στην καρδιά του θεατρόφιλου κοινού της Σύρου.

Παρακάμπτοντας ηθελημένα τον παγιωμένο κανόνα που λέει ότι «στο θέατρο την τελική απόφαση την παίρνει πάντα ο ένας», οι οχτώ σκηνοθέτες, οι δέκα ηθοποιοί, οι δύο σκηνογράφοι και η μουσικός του World Wide Lab απέδειξαν περίτρανα ότι το μοντέλο ομαδικής συνεργασίας και συσκηνοθεσιών μπορεί να κάνει θαύματα με απόλυτη νικήτρια την τέχνη.

Για τη μοναδική αυτή εμπειρία, αλλά και την ευκαιρία που τους δόθηκε μέσω του εργαστηρίου να συνεργαστούν για 16 ημέρες με μια πλειάδα ανθρώπων από διαφορετικές κουλτούρες και με διαφορετικό καλλιτεχνικό υπόβαθρο μίλησαν στην «Κοινή Γνώμη», οι ηθοποιοί και οι σκηνογράφοι του Lab.

Ειρήνη Πατούρα

«Αν και τρομακτική η αρχική ιδέα ότι έχεις μπροστά σου μόνο έντεκα ημέρες προβών για τη δημιουργία μιας παράστασης μιάμισης -περίπου- ώρας, η όμορφη ατμόσφαιρα σε συνδυασμό με την άρτια οργάνωση, μας βοήθησε να δεθούμε μεταξύ μας και να παρουσιάσουμε ένα συλλογικό αποτέλεσμα, αξιόλογο και χωρίς εντάσεις. Ήταν δύο εβδομάδες γεμάτες δουλειά και διασκέδαση σε έναν ιδανικό τόπο όπως η Σύρος με τις μαγευτικές παραλίες, τα γραφικά σοκάκια και τους φιλόξενους κατοίκους».

Ιάκωβος Μηνδρινός

«Η δημιουργία μίας παράστασης σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα είναι κάτι καινούριο για τα ελληνικά δεδομένα. Δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου ότι μπορώ να το κάνω. Σε αυτό βοήθησε πολύ το ότι ήμασταν σε ένα νησί, όπου μπορούσες να χαλαρώσεις πολύ πιο εύκολα. Μόνο που έβγαινες στην Άνω Σύρο και έβλεπες αυτή τη θέα μπροστά σου, χρειαζόσουν το μισό χρόνο να επανέλθεις στη δουλειά και στη συγκέντρωσή σου. Ήταν ευλογία και μεγάλη τύχη που βρεθήκαμε και καταφέραμε να συνεννοηθούμε. Σε αυτό βοήθησαν και οι σκηνοθέτες, από τους οποίους δεν ακούσαμε ποτέ «όχι». Πράγμα το οποίο επίσης λείπει από το ελληνικό θέατρο. Άκουγαν τις προτάσεις μας, δούλευαν μαζί μας ακατάπαυστα και αυτό βοήθησε στο να ξεπεραστούν οι όποιες δυσκολίες δημιουργούνταν λόγω της έλλειψης χρόνου και της διαφοράς γλώσσας που ήταν τα δύο βασικότερα προβλήματα».

Θάνος Φώσκολος

«Προσωπικά, δεν είχα παρόμοια εμπειρία ούτε σαν εργαστήρι, ούτε σαν φεστιβάλ, ούτε σαν θεατρική αγωγή. Θεωρώ ότι ήμασταν τυχεροί που είχαμε κοντά μας σκηνοθέτες, οι οποίοι εμπνέονταν από τις αντιδράσεις των ηθοποιών και άκουγαν προσεκτικά όλες τις προτάσεις, χωρίς να απομονώνουν κανέναν. Και με το χέρι στην καρδιά, μπορώ να πω ότι έχω αγαπήσει 19 ανθρώπους που δεν τους ήξερα προηγουμένως».

Αριστέα Σταφυλαράκη

«Ήρθαμε εδώ χωρίς να ξέρουμε ακριβώς τι θα κάνουμε ή τι μας περιμένει. Ωστόσο, το γεγονός ότι ήμαστε τόσο διατεθειμένοι να κάνουμε κάτι καινούριο και να γνωρίσουμε αυτούς τους ανθρώπους που ήρθαν από τελείως διαφορετικά μέρη της γης, ήταν και το σημείο που μας ένωσε κατευθείαν για να αρχίσουμε να κάνουμε θέατρο».

Τάλι Κάστερ

«Στο World Wide Lab συμμετείχα για πρώτη φορά στο Μπρούκλιν, πριν από τρία χρόνια. Από την πρώτη κιόλας στιγμή ερωτεύτηκα τους σκηνοθέτες και όλο το κόνσεπτ που σε προτρέπει να συνεργαστείς με διαφορετικούς ανθρώπους και να ανταλλάξεις μαζί τους ιδέες και εμπνεύσεις. Χωρίς δεύτερη σκέψη, ταξίδεψα από τη Νέα Υόρκη στην Ελλάδα που αγαπώ, για να γίνω κομμάτι ενός ακόμη Lab. Παρά τη διαφορετική γλώσσα, όλοι ήταν τόσο υπομονετικοί και ενθαρρυντικοί μαζί μου, διώχνοντας το άγχος και την αγωνία για την απόδοση αυτού του εγχειρήματος».

Ιφιγένεια Γρίβα

«Συνέχεια λέμε ότι το θέατρο είναι κάτι συλλογικό και ότι όλα γίνονται, επειδή έχουμε έναν ρόλο μέσα σε αυτό. Δεν ξέρω αν αυτό γίνεται γενικά ή ειδικά, πάντως εδώ πέρα το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Κι αυτό μου δίνει μια ελπίδα όχι μόνο για το θέατρο αλλά και για τη ζωή την ίδια. Και μόνο το γεγονός ότι διαφορετικοί άνθρωποι από άλλες κουλτούρες, από άλλους πολιτισμούς, ενδεχομένως με άλλα «θέλω» στη ζωή ήρθαν, τα άφησαν όλα και συναντήθηκαν και άρχισαν να «γεννούν» κάτι, είναι ό,τι πιο όμορφο υπάρχει.

Κατερίνα Δρακοπούλου

«Στην πρώτη συνάντηση της ομάδας στους χώρους του Ινστιτούτου Σύρου, μας ζήτησαν να κοιτάξουμε τη θάλασσα και τον ορίζοντα. Αυτή η εικόνα μου έμεινε, γιατί ακόμα και τώρα που έχουμε φτάσει στην ολοκλήρωση της παράστασης, αυτές οι πρώτες εικόνες από την πρώτη μας πρόβα είναι μέσα σε αυτή τη δουλειά την οποία παρουσιάζουμε. Και για μένα είναι σαν να βλέπω το νησί σε κάθε παράσταση που κάνουμε».

Σταύρος Γιαννουλάδης

«Καλλιτεχνικά γεγονότα όπως το Lab είναι μια μοναδική ευκαιρία για να έρθουν κοντά διαφορετικοί πολιτισμοί. Και νομίζω ότι αυτό είναι που χρειαζόμαστε. Να έρθουμε όλοι κοντά και όχι να απομονωθούμε ο καθένας στην πόλη του ή τις ιδέες του».

Γιάννης Χαρμπάτσης

«Είμαι ο μόνος από τους ηθοποιούς που γεννήθηκα στη Σύρο και η αγάπη μου για το θέατρο ξεκίνησε από το Θέατρο Απόλλων. Οι γονείς μου ήταν από τα μέλη της ομάδας που ξαναέθεσαν τον Απόλλωνα σε λειτουργία. Έχω μεγαλώσει ουσιαστικά εδώ μέσα, αλλά δεν μου είχε δοθεί η δυνατότητα να παίξω ποτέ εδώ, γιατί έφυγα πολύ μικρός από το νησί, οπότε όταν είδα αυτό το εγχείρημα που έφερε η Ιόλη στην Ελλάδα, μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον, καταρχάς γιατί οι σκηνοθέτες είναι από όλα αυτά τα μέρη του κόσμου και δεύτερον θεώρησα ότι είναι μια πολύ ωραία ευκαιρία για μένα να παίξω σε αυτό το θέατρο, που τόσο πολύ αγαπάω».

Γιώργος Κισσανδράκης

«Όταν σε όλη την Ελλάδα υπάρχουν τέτοια «κοσμήματα» όπως το Θέατρο Απόλλων είναι κρίμα να παρουσιάζουμε τη δουλειά μας μόνο στην Αθήνα. Ήταν ωραίο που θέματα όπως οι πρόσφυγες και η ουτοπία για μία καλύτερη κοινωνία παρουσιάστηκαν εδώ. Θεωρώ πολύ μεγάλο δώρο ότι άκουσα, είδα και έμαθα πώς λειτουργούν οι άνθρωποι εκτός της Ελλάδας. Μπορεί να μη βγαίνω από το Lab πιο καλός ηθοποιός, αλλά βγαίνω άνθρωπος».

Πηνελόπη Ασλάνογλου (σκηνογράφος)

«Όταν έστειλα το βιογραφικό για να συμμετέχω στο Lab, εκτός από ενθουσιασμένη, ήμουν και τρομοκρατημένη για το τι θα αντικρίσω και πώς θα καταφέρουμε δύο σκηνογράφοι που δε γνωριζόμαστε, να δημιουργήσουμε ένα σκηνικό για τρία διαφορετικά έργα που θα το σκηνοθετήσουν οχτώ διαφορετικοί σκηνοθέτες. Παρόλα αυτά ήταν εντυπωσιακό το ότι από την πρώτη στιγμή που συναντηθήκαμε, έβλεπες δέκα μυαλά να επικοινωνούν με έναν μαγικό τρόπο, προσπαθώντας να βρουν ποια είναι αυτή η ουτοπία. Θεωρώ ότι κάτι βρήκαμε. Οι σκηνοθέτες δεν ήταν απαιτητικοί, παρόλα αυτά οι εικόνες ήταν καταιγιστικές και έπρεπε να βρεις τρόπο να υλοποιήσεις οτιδήποτε σου ζητούσαν γιατί το μόνο που χρειαζόσουν ήταν να τους δεις να ικανοποιούνται. Όλα τα παιδιά ήταν απίστευτα στη συνεργασία και δεν παραπονέθηκε κανένας για τίποτα. Δεν υπήρχε ούτε «αχ», ούτε «βαχ», το οποίο στη δική μας δουλειά τουλάχιστον είναι πρωτόγνωρο».

Κατερίνα Κολιοπούλου (σκηνογράφος)

«Εγώ ζω στη Θεσσαλονίκη και ήρθα από πολύ μακριά για να συνεργαστώ με κάποιον που δε γνωρίζω και να δημιουργήσουμε κάτι με μηδενικό μπάτζετ. Ήταν δύσκολα, αλλά πολύ ωραία. Όλα ήταν πολύ συνεργατικά και νομίζω πως ήταν μια μοναδική εμπειρία. Θα πρέπει να γίνονται κι άλλα τέτοια πράγματα, το νησί σας είναι υπέροχο, μας αγκάλιασε και μας προώθησε».