Έι, δήμαρχε το τόπι μου

“Μα πού ξανακούστηκε μπροστά στο δημαρχείο beach volley; Δηλαδή, δεν έχουμε παραλίες; Δεν έχουμε κανονική άμμο; Δεν έχουμε γήπεδα; Τόσοι φυσικοί χώροι υπάρχουν. Γιατί έχουν καταντήσει την Πλατεία Μιαούλη "μπάτε σκύλοι αλέστε”;

Επί μία ώρα η Κάντυ, παραληρούσε, ρίχνοντας τα “πυρά” της στο δήμο που αποφάσισε να διαθέσει το χώρο για τη διοργάνωση του πανελληνίου τουρνουά Masters Beach Volley.

Το αγόρι της κουνούσε συγκαταβατικά το κεφάλι του, χωρίς να έχει ιδέα γιατί άγχεται. Συν τοις άλλοις, δεν του καιγόταν “καρφί”. Γι’ αυτό και είχε κυριολεκτικά «χωθεί» μες στον υπολογιστή, αναζητώντας τον φετινό καλοκαιρινό προορισμό τους.

“Αυτό το διήμερο, θα φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε ή να κάτσουμε στις καφετέριες, για να μην φάμε καμιά μπαλιά στο δόξα πατρί”, συνέχισε στο ίδιο τέμπο.

“Και”; απόρησε εκείνος. “Στην παραλία, εκτός από μπαλάκια, μας πετάνε μαζί και τις ρακέτες”.

“Άλλο αυτό. Εκεί επιτρέπονται τέτοια παιχνίδια”, του έκοψε τη φόρα. “Για να μην αναφερθώ στην άμμο. Ένας πουνέντες να φυσήξει, θα έρθει και θα τρυπώσει όλη μες στον φραπέ. Θα τραγανίζουν τα δόντια μου και δεν θα ξέρω αν είναι από τη ζάχαρη ή το χώμα”, μονολόγησε.

“Και”; πετάχτηκε πάλι το πνεύμα αντιλογίας. “Στην παραλία, μας παίρνει ο αέρας τη ψάθα και την συναντάμε ξανά στην αφετηρία των ΚΤΕΛ στην Ερμούπολη”.

“Άλλο αυτό”, επανέλαβε το ρεφρέν. “Εκεί είναι η θάλασσα και δεν μπορείς να αποφύγεις τους νοτιάδες. Στην Πλατεία γιατί να ταλαιπωρηθώ”;

Το αγόρι της είχε αρχίσει ήδη να ξεφυσάει.

“Άσε, που πιστεύω ακράδαντα ότι η άμμος αυτή δεν θα είναι καθόλου υγιεινή. Ούτε για τους παίκτες, ούτε για τους θεατές”, επεσήμανε η Κάντυ με πολύξερο ύφος.

“Δεν θα στρώσει κανείς για πικνίκ”, απάντησε εκείνος με το γνωστό κυνισμό του.

“Ναι, αλλά τα αδέσποτα θα βρουν εύχερο χώμα και θα μπαίνουν τα βράδια μέσα για να το τιμήσουν”.

“Το γήπεδο θα είναι περιφραγμένο”, προσπάθησε υποτυπωδώς να της αλλάξει γνώμη.

“Άμα θέλει να τα αμολήσει μία γάτα, γίνεται και Ταρζάν”, τόνισε και τον άφησε άφωνο.

Υποσχέθηκε στον εαυτό του να μην της ξαναδώσει σημασία, γιατί όσο της απαντούσε, τόσο εκείνη ανέβαζε «στροφές».

“Σαφώς και θα βοηθήσει στην τουριστική προβολή του νησιού, αλλά για χάρη της καταβαραθρώνουμε το ιστορικό του υπόβαθρο”, σημείωσε με ύφους φιλολόγου – 8,5 χρόνια.

“Είναι δυνατόν να γίνονται τέτοιες διοργανώσεις μπροστά σε ένα αρχιτεκτονικό κόσμημα, την πόρτα του οποίου έχουν διαβεί σπουδαίες προσωπικότητες όπως ο Κάρολος Παπούλιας; Ο Κωστής Στεφανόπουλος; Η Άννα Ψαρούδα – Μπενάκη”;

“Η Ρούλα Κορομηλά; Η Άντζυ Σαμίου; Η Μαρίνα Τσιντικίδου” ψέλλισε μέσα απ’ τα δόντια του.

“Είμαι πολύ δυσαρεστημένη. Όλη αυτή η διοργάνωση θα είναι κάτι φθηνό και πρόχειρο που θα μετατρέψει την πλατεία σε έναν απέραντο «αχταρμά» χωρίς ταυτότητα και σφραγίδα του υγειονομικού” κατέληξε και σταύρωσε τα χέρια.

Ανακουφισμένη πλέον, έσκυψε πάνω από την οθόνη.

“Βρήκες τίποτα ενδιαφέρον”; τον ρώτησε από περιέργεια.

“Υπάρχει μία καλή προσφορά για Παρίσι, αλλά δεν θα σου αρέσει”, την προλαβαίνει και κλείνει τον υπολογιστή.

“Γιατί το λες; Λατρεύω το Παρίσι”, απάντησε “νιαουρίζοντας”.

“Τότε θα διεξάγεται στην πόλη το πρόγραμμα “Paris Plage”, που δεν θα θέλεις να το δεις ούτε εξ’ όψεως”.

Η Κάντυ τον κοίταξε με το βλέμμα του ροφού, οπότε αναγκάστηκε να της εξηγήσει. Το αστικό αυτό έργο πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά στις όχθες του Σηκουάνα το 2002. Για μερικές εβδομάδες του Ιουλίου και του Αυγούστου, ο Δήμος του Παρισιού οργάνωσε την μετατροπή του αυτοκινητόδρομου Georges Pompidou από τη γέφυρα Pont des Arts, μέχρι το νησί Saint-Louis σε τεχνητές πλαζ.

Το 2011, η 10η έκδοση του προγράμματος περιλαμβάνει μια πραγματική παραλία από άμμο σε μήκος ενός χιλιομέτρου της όχθης, από την αποβάθρα του Λούβρου. Η όχθη καλύπτεται από άμμο, γκαζόν, βλάστηση, ομπρέλες, αιώρες και ξαπλώστρες και σε επιλεγμένα σημεία εγκαθίστανται ψεκαστήρες νερού, αναψυκτήρια και γήπεδα beach volley, όπως μπροστά από το Hôtel de Ville, κτίριο που στέγαζε την τοπική αυτοδιοίκηση του Παρισιού από το 1357.

“Τέλεια”! αναφώνησε η Κάντυ και ο φίλος της έμεινε έκπληκτος. “Να πάμε!”.

“Πώς θα πάμε, αφού είσαι αντίθετη με αυτή την αξιοποίηση των ιστορικών μνημείων”; τη ρώτησε.

“Αυτό είναι άλλο”, υπογράμμισε. “Εδώ μιλάμε για Ευρώπη, για φινέτσα, για εκλεπτυσμένες διοργανώσεις. Δεν έχουν καμία σχέση με τις δικές μας προχειρότητες”.

“Δηλαδή, το ίδιο πράγμα που γίνεται στον τόπο σου και το θεωρείς “γυφτιά”, στο Παρίσι και στο Μπάκιγχαμ είναι ελκυστικό”;

“Ακριβώς. Καπάρωσέ το αμέσως”, είπε ενθουσιασμένη.

“Εντάξει, θα κλείσω ένα εισιτήριο”.

“Γιατί ένα; Εγώ”; απόρησε.

“Δικό σου θα είναι το εισιτήριο. Εγώ θα πάω με τους φίλους μου κατασκήνωση στην Ίο” της ανακοίνωσε, χαμογελώντας.

“Στην Ίο; Θα έρθω και εγώ”.

“Όχι, αγάπη μου. Δεν είναι για σένα αυτά. Θα είμαστε για μέρες άπλυτοι, μες το χώμα και το αλάτι, θα μας ενοχλεί ο ήλιος, θα μας τσιμπούν κουνούπια και ό,τι άλλο φιλοξενείται εκεί και γενικότερα θα ταλαιπωρηθείς οικτρά. Γι’ αυτό σου λέω, “bonnes vacances” και φιλιά στον Φρανσουά Ολάντ” της είπε, κουνώντας ρυθμικά ένα χαρτομάντιλο.