Πληβείοι και πατρίκιοι

Ερμούπολη, πόλη του εμπορίου, της ναυτικής παράδοσης, του πολιτισμού, των τεχνών και των γραμμάτων. Αυτή ήταν η Ερμούπολη του τότε, αφού το τώρα είναι εντελώς διαφορετικό.

Η Ερμούπολη γέρασε, αφανίστηκε και μέσα στα χαλάσματά της μάταια ψάχνει να βρει τον παλιό της εαυτό. Οι προσπάθειες που γίνονται μέσω κάποιων εκδηλώσεων, όπως της κλασσικής μουσικής και του Φεστιβάλ Αιγαίου, δεν είναι ικανές για να αναβιώσουν τα παλιά μεγαλεία.

Κάποιοι, χωρίς μεγάλο κόπο, με τις πρακτικές τους, αλλά και με την πολιτική που ασκούν επί πολλά έτη, κατάφεραν να ισοπεδώσουν ότι καλύτερο πρέσβευε αυτός ο τόπος.

Η Ερμούπολη αντί να κοιτάξει με αισιοδοξία το μέλλον, ολοένα και βουλιάζει στο βούρκο της ανυπαρξίας. Άνθρωποι που δεν έχουν τίποτε άλλο να προσφέρουν, συνεχίζουν να κινούν τα νήματα και να συμπεριφέρονται λες και αυτό το νησί είναι το τσιφλίκι τους. Συνεχίζουν ως μεγαλοπαράγοντες να είναι στα μέσα και στα έξω, διαχωρίζοντας τους κατοίκους σε πληβείους και πατρίκιους. Κοιτούν αφ υψηλού και με υποτιμητικό ύφος όλους εκείνους που, σύμφωνα με την εκτίμησή τους, δεν ανήκουν στο δικό τους σινάφι. Σα τα φαντάσματα τριγυρίζουν μέσα στα χαλάσματα της πτωχευμένης Ερμούπολης, εμποδίζοντας κάθε τι το νέο που θέλει να προσφέρει.

Τα φαντάσματα του χθες, συντηρούνται από τους κυβερνούντες αυτού του τόπου με περισσή αγάπη και φροντίδα, δημιουργώντας πάμπολλα ερωτηματικά.

Η Ερμούπολη κάποτε μεσουρανούσε. Ήταν το πολιτιστικό, αλλά και το εμπορικό κέντρο της Ελλάδος. Από αυτή την πόλη ξεκινούσε ο σχεδιασμός όλης της χώρας, που κάποιοι είτε το ξέχασαν, είτε δε θέλουν να το θυμούνται. Αλήθεια ποιος θέλει να μιλήσει για το σήμερα, που η Σύρος βρίσκεται μόνο ως όνομα στο χάρτη της Ελλάδος;

Χάθηκε η βιομηχανική της ιστορία. Η ναυπηγοεπισκευστική της ιστορία σβήνει. Το εμπορικό της κομμάτι αργοπεθαίνει. Ο τουρισμός ανύπαρκτος.

Ο μοναδικός οικονομικός πυλώνας που απόμεινε στο νησί, είναι ο δημόσιος τομέας, αλλά και αυτός βρίσκεται υπό εξόντωση.

Και ενώ οι πολιτικοί παράγοντες αυτού του νησιού θα έπρεπε να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να υπερασπιστούν με “νύχια και με δόντια”, όλα αυτά που χάνει, απλά απολαμβάνουν τον έναστρο καλοκαιρινό ουρανό, κάτω από τους ήχους της κλασσικής μουσικής. Θα κλέψω μία παρατήρηση ενός καλού φίλου. “Μελοποιημένο δράμα η όπερα. Βουβό δράμα οι καθηγητές”. Αυτό ακριβώς παίχτηκε προχθές το βράδυ στην πλατεία Μιαούλη. Από την μία η όπερα και από την άλλη το δράμα των καθηγητών που χάνουν τη δουλειά τους. Και αντί συμπαράστασης, κάποιοι προτίμησαν να τους κουνήσουν το δάχτυλο, καλώντας τους να τους αδειάζουν και τη γωνιά. Βλέπεις δε συμβαδίζει η όπερα με τα πανό.

Δε συμβαδίζει η υποτιθέμενη κουλτούρα με τη βουβή διαμαρτυρία όλων αυτών που απολύονται.

Και αντί σήμερα σε όλο το νησί να ανεμίζουν μαύρες σημαίες, εμείς συνεχίζουμε να συμπεριφερόμαστε σα να μη συμβαίνει απολύτως τίποτα.

Πολύ απλά, θυσιάζουμε τους εργαζόμενους που χάνουν τη δουλειά τους, στο βωμό του τουρισμού και της κουλτούρας. Απουσιάζει το σθένος και το πολιτικό ανάστημα, δύο λέξεις άγνωστες για τους τοπικούς άρχοντες.