Σήμερα εσύ... Αύριο(;)

Την πρώτη φορά απόρησα, τη δεύτερη συμφώνησα, την τρίτη διαφώνησα, την τέταρτη γέλασα αλλά... την τε-

λευταία ντράπηκα! Φαντάζομαι σε όλους έχει συμ- βεί να είναι παρόντες σε ένα συμβάν, να μη συμμετέχουν ως βασικά πρόσωπα στη “σκηνή”, να έχουν ρόλο θεατή αλλά να αισθανθούν ντροπή για όσα διαδραματίζονται ενώπιόν τους. Ακριβώς αυτό ήταν το συναίσθημα που ένιωσα στην πρόσφατη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου όταν ο πρόεδρος προκάλεσε με τη δή- λωσή του, την αντίδραση ενός εκπαιδευτικού, λέγοντας πως τον προπηλάκισε μπροστά στην οικογένειά του και ιδιαίτερα στο ανήλικο παιδί του, όταν δίνοντάς του ένα ενημερωτικό φυλλάδιο για τις εξελίξεις στον εκπαιδευτικό χώρο, του είπε “”Εσείς” ευθύνεστε για την κατάσταση στην εκπαίδευση”.

Στη συγκεκριμένη λοιπόν συ- νεδρίαση χρειάστηκε να εφοδι- άσω τον εαυτό μου με υπομονή και να πως ότι αυτή την Πέμπτη θα μοιραστώ όσες σκέψεις με κατέκλυσαν όταν έγινα αυτή- κοη μάρτυς – δυστυχώς - του παρακάτω διαλόγου:

“Εγώ προσωπικά δεν πρόκειται να συμμετάσχω στην κινητο- ποίηση γιατί την Παρασκευή που βρέθηκα στην πλατεία προπηλα- κίστηκα από τον πρόεδρο ενός

σχολείου. Πώς να συμμετάσχω; Ο κύριος με καλεί αφού πρώτα με προπηλάκισε; Αν δε σέβεται τις οικογένειες των ανθρώπων, να το πει” ανέφερε ο πρόεδρος, στον οποίο ο εκπαιδευτικός, που ήταν παρών, απάντησε, “Η αλή- θεια είναι ότι όταν η κόρη μου του μοίρασε ένα φυλλάδιο και δεν το πήρε, του είπα είναι για τα σχολεία, τα σχολεία που “εσείς” κλείνετε”, σημείωσε, εξηγώντας και ρωτώντας παράλληλα το σώμα αν “Αυτό είναι προπη- λακισμός; Δεν μίλησα για εσάς προσωπικά αλλά για το σύστημα που πολλοί που βρίσκεστε εδώ, υπηρετείτε”.

Να σημειώσουμε ότι νωρίτερα ο πρόεδρος του πρωτοβάθμιου συνδικαλιστικού οργάνου των εκπαιδευτικών στην τοποθέτησή του, είχε ξεκαθαρίσει τί ακριβώς σημαίνει η κατάργηση ειδικοτή- των και η απόλυση εκπαιδευτικών και μαθητών. Σημαίνει πως εκτός από άνεργους καθηγητές, προωθείται η υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης και οι μαθητές θα διωχθούν κακήν κακώς από τα σχολεία, αφού δεν έχει επόμενη τάξη γι αυτούς από τον ξαφνικό “θάνατο” της ειδικότητάς τους.

Κατά συνέπεια, μιλάμε δη- λαδή για ριζικές αλλαγές σε επίπεδο κοινωνικό, που προέρχονται από τις αλλαγές που ζητά – διψώντας - το οικονομικό πεδίο. Εδώ μιλάμε για ανθρώπι-

νες ζωές, για οικογένειες που – στο όνομα της αξιολόγησης και του εξορθολογισμού ενός – χωρίς αντίρρηση – κακού και παραφουσκωμένου δημόσιου τομέα που χρειάζεται αλλαγή- “φλερτάρουν” με την αγωνία της επιβίωσης.

Ο ευθυνοφόρος ρόλος του προέδρου του δημοτικού συμ- βουλίου σίγουρα έχει μία άχαρη πλευρά, που του επιβάλλει πολ- λές φορές να δείχνει ένα κακό και αυστηρό – αλλά όχι αυταρ- χικό ή προσβλητικό – πρόσωπο. Και απευθυνόμενη προς το σύ-

νολο των αιρετών, υποστηρίζω πως είναι μία θέση η διαφωνία με τις κινητοποιήσεις ή η διατήρηση απόστασης από τέτοιες μορφές κινητοποιήσεων.

Μπορεί να είναι θεμιτό, αλλά στο πλαίσιο μίας υγιούς επι- κοινωνίας και ενός ειλικρινούς

διαλόγου, δεν είναι ανεκτό να μην το ομολογεί. Και στηλιτεύω το γεγονός, καθώς - εξαιρου- μένων των προαναφερομένων - ακούσθηκε το εξής αμίμητο από πολιτικό πρόσωπο στην ίδια συνεδρίαση, ότι οι δημοτικοί σύμβουλοι δυσκολεύονται να καλέσουν τον κόσμο στα συλλαλητήρια και να συμμετάσχουν στις κινητοποιήσεις οι ίδιοι, καθώς πραγματοποιούνται πολλές και διαφορετικές την ίδια ημέρα.

Εν κατακλείδι, μπορεί εύκο- λα να αντιληφθεί κάποιος πως ακόμη κι αν ξεφεύγουμε μερικές φορές από τα όρια της υπομο- νής, η μαεστρία στο “τιμόνι” φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο κάποιος διατηρεί ήρεμα τα πράγματα και δεν εξακολουθεί να προκαλεί το θυμό σε έναν άν- θρωπο που εξαιτίας της μανίας των αφαιρέσεων που πραγμα- τοποιεί η κυβέρνηση, “αύριο” μπορεί να είναι στο δρόμο και όχι μεταφορικά, αλλά κυριολεκτικά ο ίδιος και η οικογένειά του. Γιατί μην ξεχνάμε, σήμερα εσύ... αύριο εγώ!