Το άσπρο μαύρο

Καθημερινά διαπιστώνω το απύθμενο θράσος κάποιων ανθρώπων, που είτε γιατί η τύχη ήταν απλόχερη, είτε γιατί οι συγκυρίες ήταν ευνοϊκές, ή είχαν τ’ άστρα με το μέρος τους, βρέθηκαν σε κάποιες διοικητικές θέσεις και χρήσθηκαν παράγοντες.

Θα παραγνωρίσω την ανυπαρξία αξιοκρατικής επιλογής για την κατάληψη θέσεων ευθύνης, καθώς είναι πλείστα τα παραδείγματα ατόμων ανεπαρκών που κατέχουν διοικητικές καρέκλες, μόνο και μόνο επειδή εξαργύρωσαν πολιτικές υποχρεώσεις. Πρόκειται άλλωστε για ένα φαινόμενο που ευδοκίμησε ιδιαίτερα στη χώρα μας και ευθύνεται κατά μεγάλο βαθμό για τη σημερινή οικονομικοπολιτική καταστροφική κατάσταση.

Θα εστιάσω σε αυτούς καθ’ αυτούς τους «παράγοντες», στα ξεφτέρια της διοίκησης, στους εραστές της καρέκλας, που λειτουργούν χωρίς σκέψη και κυρίως χωρίς γνώση, λαμβάνοντας αποφάσεις σε εκτέλεση διατεταγμένης υπηρεσίας, από αυτούς που τους διόρισαν.

Δεν εξετάζουν, δεν ελέγχουν, δεν ενημερώνονται ή τελικά απλά αδιαφορούν.

Αποφάσεις άγνοιας, ανοησίας, ολιγωρίας ή κατά το κοινώς λεγόμενο αποφάσεις του ποδαριού, χωρίς οργάνωση, χωρίς σχεδιασμό, χωρίς πρόγραμμα.

Τι κι αν η δική τους ανεπάρκεια επιβαρύνει στο τέλος όλους μας, τι κι αν χρεωνόμαστε τις λάθος επιλογές τους, τι κι αν χάνουμε από τον ζαμανφουτισμό τους! Λίγο τους ενδιαφέρει. Έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να λογοδοτήσουν. Δεν πρόκειται να τους ζητηθούν ευθύνες.

Είθισται σε αυτό τον τόπο, όλοι οι ανεύθυνοι να χαίρουν ασυλίας.

Όμως ακόμα και όταν βρίσκεται κάποιος να εντοπίσει τα λάθη, να θίξει το πρόβλημα, να υποδείξει τις παραλείψεις, τότε στοχοποιείται.

Τότε το παιχνίδι γυρνά ανάποδα και σε αυτόν θα αντιγυρίσουν το λάθος. Αυτός θα γίνει ο κακός, γιατί τους ξεμπρόστιασε.

Μέχρι στιγμής δεν έχει βρεθεί ένας από αυτούς τους «φωστήρες» της διοίκησης, τους παραγοντίσκους της συμφοράς, να παραδεχτεί ευθαρσώς ότι έσφαλε, να βγει μπροστά και να ζητήσει συγνώμη για τους λάθος χειρισμούς του και πάνω απ’ όλα να επιχειρήσει να διορθώσει το σφάλμα του.

Το χειρότερο όλων όμως, αυτό που αποδεικνύει το μεγαλείο της μικρότητας τους είναι η απέλπιδα προσπάθεια τους να δικαιολογηθούν, παρουσιάζοντας το άσπρο μαύρο. Με κινήσεις πανικού, προσπαθούν να πείσουν ότι όλοι οι άλλοι είναι ηλίθιοι και αυτοί οι μόνοι έξυπνοι. Ότι όλοι έχουν άγνοια και μόνον αυτοί κατέχουν την απόλυτη γνώση. Φάσκουν, αντιφάσκουν, παίζουν με τις λέξεις και προσπαθούν να διαστρεβλώσουν ακόμα και το οφθαλμοφανές και αυταπόδεικτο!

Μόνο που τότε δεν τους έχει ενημερώσει κανείς για το πόσο γελοιοποιούνται. Δραματοποιούν την κατάσταση και εμφανίζονται ως θιγόμενοι, στήνοντας ένα ευτελές σκηνικό, το οποίο δεν πείθει κανένα.

Ας σταματήσουν επιτέλους να παρουσιάζουν το μαύρο-άσπρο, γιατί οι ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες του παρελθόντος μπορεί να κατέγραψαν επιτυχία, όμως εκτός από τα δράματα του «ταπεινού και καταφρονημένου» είχαν και τις κωμωδίες του τύπου «για ποιόν χτυπά η κουδούνα».