A posteriori... είναι αργά

“Κουσούρι” βάφτισε ευθύς αμέσως μία καλή φίλη τον τρόπο αντίδρασής μου όσον αφορά στη στάση μερικών ανθρώπων που αποφάσισαν όψιμα και σιωπηλά να εκφράσουν τη συμπαράστασή τους σχετικά με “ατυχή συμβάντα” που διαδραματίζονται στο μικρό ετούτο τόπο το τελευταίο - και όχι μόνο - χρονικό διάστημα.

“Έχεις κουσούρι γλυκιά μου να μην είσαι ευχαριστημένη ποτέ με όποιον άνθρωπο εκφράσει κάτι καλό έστω και καθυστερημένα”, μου είπε, τονίζοντας ότι, “πρέπει να το ψάξεις αυτό καθώς σύντομα δε θα μπορείς να συνυπάρξεις με τους ανθρώπους γύρω σου αφού με παρόμοιο τρόπο πράττουν οι περισσότεροι”.

Το “κουσούρι” και η “παραξενιά” μου λοιπόν ξεπρόβαλαν για μία ακόμη φορά κατά τη διάρκεια ενός ποτού, όπου έτυχε να συναντήσω κάποια πρόσωπα της πολιτική σκηνής και να μου πουν πως “καιρός ήταν να πει κάποιος κάτι για την κακοτροπιά και την υποκρισία ορισμένων” αλλά και πως “οφείλει μία σωστή εφημερίδα να αποκαλύπτει και να στηλιτεύει γεγονότα που δεν τιμούν τον τόπο και τους δημότες και που σε τελική ανάλυση οι ίδιοι καλούνται να πληρώνουν... ποικιλοτρόπως”. Μάλιστα τα λόγια τους συνόδευσε κι ένας μακρόσυρτος αναστεναγμός και μία έκφραση ανακούφισης, ακριβώς όπως όταν σκεφτόμαστε κάτι, φοβόμαστε και δεν το λέμε και όταν βρεθεί κάποιος να το τεκμηριώσει και να το φωνάξει δυνατά, εμείς τρέχουμε και συνωστιζόμαστε από πίσω του “ζητωκραυγάζοντας” - ψιθυριστά πάντοτε - ώστε να μη μας αντιληφθούν οι “του οίκου μας” που είναι αντίθετης άποψης ή κάνουν τα στραβά μάτια ή προσπαθούν να μας πείσουν ότι χωρούν να κρυφτούν πίσω από το δάχτυλό τους.

Στην ουρά στήθηκαν λοιπόν ορισμένα πρόσωπα και εξέφρασαν σε προσωπικές συνομιλίες τη “βαθιά πικρία τους” για ό,τι συνέβη σε συνάδελφο, που μην ξεχνάμε ήταν... “ατύχημα”!

Το ελαφρώς ειρωνικό χαμόγελό μου και η αυθόρμητη ερώτηση “τώρα θυμηθήκατε να μιλήσετε εσείς που γνωρίζετε προφανώς αρκετό καιρό όσα διαδραματίζονται;” βρήκε ως απάντηση την προσηλωμένη στο κενό ματιά και την απόλυτη σιωπή τους, εικόνα, που υπογράφει και επιβεβαιώνει όσα έχουν γίνει ήδη γνωστά. Και μάλιστα τα επιβεβαιώνει ενώ παράλληλα αποκαλύπτει το φαιδρό της υπόθεσης.. Αιρετοί κρατούν αποστάσεις από ό,τι είναι “μολυσμένο”, για λόγους καθαρά προσωπικούς και ιδιοτελείς, με σκοπό την προάσπιση του “συνετού” προφίλ τους ώστε να αποφύγουν την “καμπάνα” που θα “χτυπούσε” στην περίπτωση που οι ίδιοι μιλούσαν για τα κακώς κείμενα του... οίκου τους. Φοβούνται; Δεν είναι ικανοί να διαφωνήσουν; Κρατούν ίσες αποστάσεις από το ψέμα και την αλήθεια; Και εν τέλει... ποιον νομίζουν ότι κοροϊδεύουν;

“Το “κουσούρι” μου έχει συγκεκριμένο όνομα τουλάχιστον”, απάντησα στη φίλη μου εκείνο το βράδυ. Το όνομά του είναι “υπομονή” και το επίθετό του “που εξαντλήθηκε”. Ή σαν άλλος Ινδιάνος το “κουσούρι” μου βαφτίζεται “όρθιος ταύρος”. Εξήγησα εκτενώς σε εκείνη πως η αντίδρασή μου αν φάνταζε υπερβολική στα μάτια της, αυτό συνέβη επειδή διαφωνώ κάθετα με την υποκριτική στάση – έστω και εξαιτίας του φόβου – των περισσοτέρων από εμάς, που ως άνθρωποι αισθανόμαστε καλά κουρνιάζοντας στο εύκολο, αποφεύγοντας το δύσκολο και παρατηρώντας από απόσταση “ασφαλείας” τη μικρότερη ή μεγαλύτερη σε ένταση αναταραχή, προσπαθώντας να γλιτώσουμε την μπόρα.

Αξίζει να κατανοήσουμε όλοι πως δεν πρέπει να ψιθυρίζουμε μεταξύ μας ή να κάνουμε γαργάρες όσα μας ενοχλούν, γιατί ακόμη και ο πιο καλοπροαίρετος δεν είναι αδαής. Άλλωστε οι αιρετοί... στη λιακάδα δε φαίνονται, δεν προσφέρουν και δεν υπηρετούν το δίκαιο και την αλήθεια. Αντίθετα, εξυπηρετούν την ιδιοτέλεια και την υποκρισία. Και η εκ των υστέρων (a posteriori) αντίδραση, δε συνιστά διαφωνία, αλλά συνενοχή. Συνενοχή στα “ατυχή γεγονότα”, στα αναπάντητα ερωτήματα και στο “στραβό γιαλό”. Γιατί εμείς... καλά αρμενίζουμε!