Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί...

Σε βρίσκω κάπως υπερβολικό. Όσο κι αν πασχίζω να δώσω μία λογική εξήγηση, αδυνατώ να κατανοήσω προς τι τόσος φόβος. Γιατί τέτοια αποστροφή. Γιατί τόσα σταυροκοπήματα, μόλις περάσεις έξω από το κατώφλι του. Μήπως το 'χεις πάρει με στραβό μάτι; Μήπως έχεις παρεξηγήσει κάποια πράγματα, ή μήπως σου 'χουν βάλει λόγια;

Μα αν δεν απευθυνθείς στο νοσοκομείο για να σου παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες, πού θα πας; Στην κυρά σου τη μαμή; Πώς είσαι τόσο σίγουρος ότι ο πόνος στο στομάχι σου οφείλεται στο μακρινό συγγενή της Ντόλυ που ξεκοκάλισες την Κυριακή του Πάσχα και όχι σε κάποια γαστρεντερίτιδα; Ή ότι μετά το τσίμπημα της σφήκας δεν θα γίνεις σαν το Ζέπελιν, ή στη χειρότερη η Μάγια η μέλισσα;

Αν δε λάβεις μία ιατρική γνωμάτευση, ή αν δε σε έχει αγγίξει το θαυματουργό χέρι ενός ειδήμονα, πώς μπορείς να αισθάνεσαι ασφάλεια; Αυτή η προκατάληψη προς την επιστήμη θα έκανε ακόμη και τον Γιακούμπ να σου αστράψει δυο χαστούκια.

Το πρόβλημα έγκειται στο ότι έχεις εγκλωβιστεί στην ιδέα πως το νοσοκομείο λειτουργεί αποκλειστικά ως εκδοτήριο εισιτηρίων για την πρεμιέρα του Αγίου Πέτρου. Δεν αμφιβάλλει κανείς ότι κάποτε θα βρεις θέση και μάλιστα στην πρώτη σειρά, αλλά υπάρχουν και μέρες που είναι sold out. Επομένως, μην αγχώνεσαι και μην το αντιμετωπίζεις σαν την φυλακή του Αλκατράζ. Μπορείς να μπεις και να βγεις όποτε θέλεις. Οι φύλακες στην πόρτα δεν θα σε εμποδίσουν, απλά στέκονται σε αυτό το σημείο για ευκολότερη πρόσβαση στο κυλικείο.

Εγώ το 'χω πιάσει το νόημα και το απολαμβάνω. Δε βλέπω το νοσοκομείο μόνο ως χώρο παροχής υπηρεσιών υγείας, αλλά ως έναν πολυχώρο χαράς, εκπαίδευσης και δημιουργίας. Γιατί κάθε φορά που το επισκέπτομαι, μαθαίνω και κάτι καινούριο. Αποχωρώ πνευματικά πιο γεμάτος, ακόμη κι αν οργανικά δεν ισχύει το ίδιο. Λαμβάνω γνώσεις, που είκοσι πανεπιστήμια δεν θα μπορούσαν να μου προσφέρουν.

Αυτό δε, που με γοητεύει είναι η εφευρετικότητα του προσωπικού, το οποίο δεν επαναπαύεται ποτέ, αντιθέτως ξεπερνάει τον εαυτό του μέρα με τη μέρα . Τι να φτουρήσει μπροστά του η νονά της Σταχτοπούτας που με ένα ραβδάκι μεταμόρφωνε απλά την κολοκύθα σε άμαξα; Ή τι να μας πουν από πρωτοτυπία τα γυαλιά ηλίου από ξύλο και τα κοσμήματα από φερμουάρ; Μπροστά στις πατέντες των ειδικών, που δεν τις φαντάζεται ανθρώπινος νους, ακόμη και ο Μαγκάιβερ θα τα παρατούσε για να γίνει κορδελιάστρα.

Θα ξεχάσω που είχε πάει ένας γνωστός για αφαίρεση κύστης κόκκυγος και δεν είχαν ξυραφάκια για να καθαρίσουν τη συγκεκριμένη περιοχή πριν από την επέμβαση; Παρόλο που ένας απλός θνητός θα σήκωνε τα χέρια ψηλά, εκείνοι όχι μόνο δεν πανικοβλήθηκαν, αλλά βρήκαν αμέσως τη λύση. Τον ξύρισαν με χειρουργικό νυστέρι και ούτε γάτα, ούτε ζημιά. Και του έκαναν ένα γλουτό... σκέτη μπρίλα. Ντρεπόσουν να πατήσεις, που λέει ο λόγος.

Έτσι και οικονομία στα αναλώσιμα κάνεις και εξάσκηση για μπαρμπέρης. Γιατί όπως λέει και ο λαός, “μάθε τέχνη κι άστηνε κι άμα πεινάσεις πιάστηνε”.

Επιπλέον, επικρατεί μία αξιοθαύμαστη ψυχραιμία από όλους, η οποία μόνο καλό σου κάνει, διότι σε χαλαρώνει. Γιατί να αρχίσει ο γιατρός να ταράζεται, να φωνάζει και να σου κλονίζει ακόμη περισσότερο το εγκεφαλικό σου σύστημα ; Κάνει τη δουλειά του ήρεμα και με σταθερά βήματα, χωρίς να σε βομβαρδίζει με πληροφορίες, που εκείνη τη στιγμή πιθανόν να μην τις αφομοιώσεις. Όταν λοιπόν είσαι πιο χαλαρός και έχουν περάσει αρκετές ώρες μετά τα ράμματα που έκανες, θα σε καλέσει στο προσωπικό σου τηλέφωνο για να σε ενημερώσει ότι πρέπει να σου χορηγηθεί αντιτετανικός ορός. Και μετά από δύο αλλαγές, θα σου προτείνει να πάρεις και μια αντιβίωση. Με αυτό τον τρόπο, δεν τα ξεχνάς κιόλας. Ενώ αν στα έλεγε όλα μαζί, κάτι θα σου είχε διαφύγει. Εξάλλου, πού να ήξερες ότι θα περνούσες μια βόλτα απ' τα επείγοντα για να κουβαλάς μαζί σου ατζέντα;

“Μόνος σου χτυπάς τον ορό”; γούρλωσε τα μάτια της η φίλη μου.

“Όχι. Τον αγοράζεις από το φαρμακείο και πας εκεί να στον κάνουν. Γενικότερα, όταν χρειάζεσαι μια βοήθεια, πηγαίνεις στα εξωτερικά ιατρεία μαζί με το υλικό και σε εξυπηρετούν”.

“Βαφές μαλλιών περνάνε;” ρώτησε με απορία.

“Μην το ξεφτιλίσουμε κιόλας”, απάντησα.

Το θέμα είναι ότι δεν χρειάζεται να βλέπουμε το νοσοκομείο με αρνητικό μάτι, αλλά σαν μια καινούρια εμπειρία. Σαν ένα πάρτι, που θα πας, θα πάρεις τον αέρα σου, θα γνωρίσεις καινούριο κόσμο, περιμένοντας και θα περάσει έτσι η ώρα. Δεν έχει σημασία αν το πάρτι είναι ρεφενέ. Βάζω εγώ τις γάζες, βάλε εσύ το ιώδιο. Εξάλλου, ποτέ δεν πας για επίσκεψη με άδεια χέρια.

Και μη σκέφτεσαι “αν πεθάνω από συνάχι, η πανούκλα μούντζες θα 'χει”. Αν δε δεις τη ζωή με τρέλα, τότε είναι που θα φορέσεις εκείνο το άσπρο ριχτό που δένει από πίσω και σε παχαίνει.