Έι... παύση για Ζωή

“Ναι. αλλά ο μπαμπάς ας σκεφτεί λίγο κι εμάς”.

Η ανωτέρω φράση ειπώθηκε από ένα πιτσιρικάκι σχεδόν πέντε ετών σε ένα σπίτι φίλων, τη στιγμή που όσοι τους επισκεφθήκαμε, μιλούσαμε για το πρώτο μωράκι που ήρθε στον κόσμο στην οικογένεια που μας είχε καλέσει να απολαύσουμε μαζί τα πρώτα “βήματα” του στη ζωή.

Ο μικρός κύριος που βρισκόταν συνέχεια πάνω από την κούνια και παρατηρούσε με θερμό χαμόγελο κάθε κίνηση του νεογέννητου, κατάφερε να μας αφοπλίσει όλους, εκφράζοντας αυθόρμητα αυτό που του ήρθε στον νου. Όλοι αντιλήφθηκαν την ουσία της πρότασης που ξεστόμισε και όλοι για μία στιγμή σιώπησαν, αλλά ουδείς σχολίασε. Ωστόσο, ο πεντάχρονος χωρίς να το κατανοεί, μίλησε ελεύθερα για μία επιθυμία του. Να αποκτήσει αδελφάκι! Αξίζει να σημειωθεί, πως είχαν προηγηθεί λίγα λεπτά νωρίτερα, τα λόγια της μητέρας του, η οποία ανέφερε αρκετές φορές πως θα επιθυμούσε ένα δεύτερο μωρό στην οικογένεια αλλά ο σύζυγός της αρνείται κατηγορηματικά, εξηγώντας χαρακτηριστικά πως, “Σκέφτεται τα έξοδα και δε θέλει να στερηθούμε κάτι. Ο ίδιος λέει ότι είμαστε καλά με ένα παιδί αλλά εγώ λέω ότι θα ήθελα ο γιος μου να έχει ένα αδελφάκι μεγαλώνοντας. Το ίδιο λέει και ο μικρός”.

Πράγματι, πόσες φορές δεν έχουμε πει πως την αλήθεια, από τρελό ή από μικρό τη μαθαίνεις. Με ποια λόγια άραγε θα μπορούσε να περιγραφεί γλαφυρότερα η ζωή που έχει διαμορφωθεί για τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, εκτός από τα παραπάνω; Τα λόγια του αγοριού περιγράφουν με τον πιο ζωντανό τρόπο τις δυσκολίες που περνά μία οικογένεια – ένας πατέρας και μία μητέρα - σήμερα, βιώνοντας την κρίση με τρόπο που δεν σου επιτρέπει όχι να προσπαθήσεις γι αυτά που επιθυμείς, αλλά ούτε να τα σκεφθείς πλέον... Όταν το ζήτημα για τους περισσότερους είναι η επιβίωση, τα περιθώρια στενεύουν. Όμως πόσα μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος; Στα μάτια του αθώου παιδιού, “φταίει” ο μπαμπάς...

Πόσοι από εμάς έχουμε ξεχάσει τα αυτονόητα; Έχουμε απολέσει τη σκέψη και έχουμε βυθιστεί στα προβλήματά μας; Πόσοι από εμάς πράττουμε κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που αγαπάμε; Πόσοι από εμάς συνειδητοποιούμε πλέον ότι το να επιλέγουμε να φέρουμε στον κόσμο ένα παιδί είναι το φυσιολογικό, να γελάμε είναι το αυτονόητο, να αγαπάμε είναι το σημαντικό, να θέτουμε στόχους είναι το υγιές, να τα βάζουμε με “Θεούς και δαίμονες” είναι το ανθρώπινο, να διεκδικούμε ένα καλύτερο παρόν και μέλλον είναι ζωή!

Όπως όλα δείχνουν... ήγγικεν η ώρα των αλλαγών! Το ζητούμενο όμως είναι πώς θα καθορίσουμε εμείς τις αλλαγές. Ποιος ξέρει πόσα κρύβουμε μέσα μας για να μπορεί να πορεύεται ανενόχλητη η δυσάρεστη πραγματικότητα στη ζωή μας, χωρίς άδεια, με θράσος και με ιδιαίτερα σκληρό και προκλητικό πρόσωπο. Πόσοι νέοι δεν μπορούν να προχωρήσουν σε ένα ξεκίνημα και πόσοι εν τέλει αυτό το “αδιέξοδο” το αντιλαμβάνονται;

Η εύκολη λύση είναι η παράδοση πνεύματος στην αδράνεια και η συνέχιση της μουδιασμένης και άχρωμης ζωής. Η δύσκολη επιλογή είναι η “βουτιά” μέσα μας, η κατανόηση των επιθυμιών μας και ο αγώνας για αλλαγή πλεύσης σε ετούτη τη ζωή. Γιατί δεύτερη, δεν έχει αποδείξει κανείς ότι υπάρχει!

Ακόμη και σε μία καθημερινότητα χαοτική, που μας αφαιρεί μέρα με την ημέρα το δικαίωμα για ζωή, εμείς μπορούμε να επανέλθουμε και να κατανοήσουμε αυτό που είχε γράψει ο Νίκος Καζαντζάκης, “Η ψυχή του ανθρώπου, ένα πράμα πιο αληθινό από όλες τις αλήθειες”. Κι έτσι, θα βρούμε την πορεία μας, θα χαράξουμε νέα ρότα και επιτέλους θα σώσουμε τις μισοπνιγμένες επιθυμίες μας ώστε να προλάβουμε... Σε αυτήν εδώ τη ζωή, ήρθε επιτέλους η ώρα να κάνουμε παύση... για Ζωή!