Πάντοτε... σκάνε

Ποιος θα περίμενε πως ένας απλός διάλογος με ένα μικρό παιδί στην πλατεία θα μου δημιουργούσε τέτοια αναστάτωση.

“Άκρηηηη, στην άκρηηηηη. Να προχωρήσετε στην άκρηηηη. Πλησιάζει μία φούσκα και θα σκάσει αν πέσει επάνω σας”, φώναξε δυνατά ένα πιτσιρίκι που ακολουθούσε την ομολογουμένως εντυπωσιακή φούσκα που είχε φτιάξει φυσώντας αυτό το περίεργο καλαμάκι που έχει νερό και σαπούνι επάνω του.

“Συγγνώμη” είπα ταραγμένη, “αλλά θα φτιάξεις άλλη φούσκα”.

“Ναι θα φτιάξω, αλλά η συγκεκριμένη είναι μεγάλη και ξεχωρίζει και την κοιτάζουν όλοι” είπε με ένταση τρέχοντας μανιωδώς πίσω από τη φούσκα, η οποία ακουμπώντας σε ένα από τα σκαλοπάτια του Δημαρχιακού Μεγάρου... έγινε τελικά αέρας!

“Κι άλλη φούυυυσκαααα. Πολλέεες φούυυσκεεεες” εξακολούθησε να λέει το πιτσιρίκι απομακρυνόμενο από τη θέση που είχα σταθεί και το παρατηρούσα.

Η σκέψη μου αμέσως κάνοντας μία σύντομη αναδρομή στο μονοπάτι των δευτερολέπτων, μεταφέρθηκε στη φούσκα που μόλις “πάτησε” τα σκαλοπάτια... εξαφανίστηκε.

Αναρωτήθηκα λοιπόν, πόσες φούσκες μπορεί να συναντούμε στην καθημερινότητά μας. Πόσο εύκολα μπορούν να μας αιχμαλωτίζουν την προσοχή και να εστιάζουμε επάνω τους επειδή είναι εντυπωσιακές και παράξενες, ιδιαίτερες και όμορφες, πολύχρωμες και παιχνιδιάρες. Όμως πάνω από όλα, δεν παύουν να είναι φούσκες!

Με “φόντο” το μικρό παιδί άρχισα να σκέφτομαι πόση ανάγκη έχουμε εμείς οι άνθρωποι από φούσκες στη ζωή μας; Γιατί εστιάζουμε το βλέμμα μας σε αυτές αφού πάντοτε θα σκάνε; Αυτή η παράξενη “οφθαλμαπάτη” γιατί μας καθηλώνει και δε μας αφήνει να αντιληφθούμε το “ψεύτικο” της υπόθεσης; Και τέλος πάντων, γιατί μας μετατρέπει έστω και παροδικά σε μαριονέτες;

Ξεκίνησα να ανεβαίνω τη σκάλα του Δημαρχείου και η σκέψη μου ξεστράτιζε ολοένα και περισσότερο από το “δρόμο” της κυριολεξίας. Μεταφορικά, αναρωτήθηκα, σε ποια επίπεδα μπορούμε να συναντούμε φούσκες; Τι εξυπηρετούν; Γιατί κάποιοι τις φουσκώνουν χωρίς παύση αφού γνωρίζουν a priori ότι θα σκάσουν κάποια στιγμή;

Σκεφτόμουν λοιπόν, ότι φούσκες, υπάρχουν παντού. Είναι ό,τι πιο ελαφρύ υπάρχει, γίνονται αέρας με την πρώτη δυσκολία και αποκαλύπτονται! Φούσκες θα συναντούμε σε εθνικές και αυτοδιοικητικές εκλογές, καθώς ο κόσμος - τότε και τώρα – μετατρέπεται σε έρμαιο των σωτήρων που του παρουσιάζονται. Σωτήρες που με την πρώτη δυσκολία, γίνονται αέρας. Εξαφανίζονται και μένουν στη γωνία, μην έχοντας να προσφέρουν κάτι. Φούσκες θα παρατηρήσουμε στην καθημερινότητά μας, όταν θα είμαστε βυθισμένοι στην αγωνία μας για ένα καλύτερο μέλλον. Φούσκα μπορεί να αποτελέσει μία ομάδα ή ακόμη κι ένα πρόσωπο. Επίσης, φούσκα μπορεί να είναι η πλειοψηφία των πολιτικών προσώπων, που με έντεχνο και παραπλανητικό τρόπο μας “χτίζουν” μία χάρτινη πραγματικότητα. Πραγματικότητα που με τον πρώτο μανιασμένο άνεμο “γκρεμίζεται”. Οι φούσκες - φαίνονται - να είναι αναπόσπαστο “κομμάτι” της ζωής μας. Αλλά είναι όντως έτσι; Πώς θα μπορούσαμε να απαλλαγούμε από εκείνες;

Ίσως να υπάρχουν πολλοί τρόποι, ενδεχομένως όμως και ελάχιστοι. Προσωπικά δεν βρίσκω εναλλακτική λύση από το να κάνουμε πρωτίστως την αυτοκριτική μας και να παραμερίσουμε την ελαφρότητά μας. Να εξετάσουμε αρχικά μήπως εμείς οι ίδιοι είμαστε φούσκες και να εκτιμήσουμε πώς μπορούμε να προστατευθούμε από εκείνους που μας “φουσκώνουν” το μυαλό. Μας κάνουν φούσκες και μας χρησιμοποιούν. Και αυτός ο τρόπος είναι ένας. Και μπορούμε να τον “διαβούμε” αντιμετωπίζοντας τη ζωή με σοβαρότητα και όχι με σοβαροφάνεια. Αντιλαμβανόμενοι πως μία φούσκα είναι κενή, έχει σύντομη ζωή και εύκολα “παντρεύεται” με τον αέρα, χάνεται, εξαφανίζεται. Διαδικασία δύσκολη, που μπορεί να συναντά εμπόδια. Το ζητούμενο όμως είναι εμείς πώς θα τοποθετήσουμε τον εαυτό μας σε τούτη τη ζωή.

Γιατί... Φούσκες, πάντοτε υπήρχαν. Παλαιάς αλλά και νέας κοπής. (Τις) φούσκωναν κι έσκαγαν. Άλλωστε αυτό, αποδείχθηκε πρόσφατα στην πρώτη ανηφόρα της καλλικρατικής θητείας. Το θέμα όμως είναι αν φούσκες θα επιτρέπουμε... πάντοτε να υπάρχουν;