Δε βολευόμαστε παρά μόνο στο δίκαιο

Εορτάστηκε, όπως κάθε χρόνο, η εθνική επέτειος της 28ης Οκτωβρίου του 1940.

Πιο επίκαιρο από ποτέ φαντάζει σήμερα το μήνυμα για αντίσταση ενάντια στον φασισμό και τον ναζισμό, μια διαρκής υπενθύμιση όσων δεινών έζησε η Ελλάδα από τον κατακτητή, αλλά και το βαρύ πλήγμα που άφησε η μαύρη εκείνη περίοδος.

Πόσο όμως αντηχεί μεγαλόπρεπο το ΟΧΙ του 1940 που βροντοφώναξε τότε ο ελληνικός λαός στις συνειδήσεις του σήμερα;

Αυτό το ΟΧΙ απέναντι στις ξένες δυνάμεις που εισέβαλαν στη χώρα μας γεμίζοντάς την θάνατο και φόβο, σιγοκαίει στις ψυχές της πλειοψηφίας των Ελλήνων.

Αυτών των πολιτών που τα τελευταία χρόνια βάλλονται και πάλι από τις ξένες δυνάμεις, σε μία προσπάθεια να υποτάξουν, αυτή τη φορά οικονομικά, την Ελλάδα.

Ενός λαού πολύπαθου που όμως στο πέρασμα του χρόνου αλλοτριώθηκε, έχασε τον προσανατολισμό του και οδηγήθηκε στο άλλο άκρο.

Ενός λαού που τις τελευταίες δεκαετίες επαναπαύθηκε στις δάφνες όχι μόνο του 1940 και μετατράπηκε σε ένα βολεψάκια που το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν η καλοπέρασή του. Πολυτελή σπίτια, αυτοκίνητα, διακοπές και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί ο νους. Το χειρότερο όλων είναι ότι μαζί με όλα αυτά έχασε και την παιδεία του, την κουλτούρα του.

Αλλοτριώθηκε, έγινε εγωβοφικός, εγωκεντρικός, αποξενώθηκε από την έννοια της κοινωνικότητας και στο τέλος κατέληξε, ευτυχώς όχι το σύνολο, ένας λαός ρατσιστής.

Επί χρόνια ανέβαζε και κατέβαζε τις ίδιες και τις ίδιες κυβερνήσεις, βλαστημώντας τους άλλους για να δεινά που τον βρήκαν, χωρίς να αναλογίζεται τις δικές του ευθύνες. Τα έβαλε με τους αλλοδαπούς και ξαφνικά έκανε στροφή – και πάλι όχι το σύνολο-προς την ακροδεξιά, πιστεύοντας ότι αυτή θα έρθει να βάλει μία τάξη στην άναρχη πολιτική ζωή που ο ίδιος ο λαός την είχε δημιουργήσει.

Και από την άλλη το πολιτικό σύστημα, τρίβοντας τα χέρια του, ευγνωμονούσε αυτό το λαό που το κρατούσε στον αφρό.

Ο εορτασμός του χθεσινού ΟΧΙ ήταν επίκαιρος παρά ποτέ. Ένα ΟΧΙ απέναντι στους δυνάστες του λαού, στο φασισμό, αλλά και σε όλους όσους καταρρακώνουν το ηθικό όλων μας. Οι Έλληνες δεν είμαστε ρατσιστές, έχουμε τα δικά μας ιδεώδη και αυτά κανείς μα κανείς δε μπορεί να μας τα πάρει.

Χθες η μαθητιώσα νεολαία της Σύρου πραγματοποίησε την καθιερωμένη παρέλαση στην πλατεία Μιαούλη. Παιδιά από το νηπιαγωγείο μέχρι και την τελευταία τάξη του Λυκείου, παρέλασαν αποτίοντας με αυτό τον τρόπο, φόρο τιμής σε όλους αυτούς που έδωσαν και την τελευταία ρανίδα του αίματός τους απέναντι στο κακό.

Είθε αυτή η νεολαία που μας γέμισε για άλλη μια φορά υπερηφάνεια, να είναι η νέα σελίδα της χώρας.

“Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ᾿ τα ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο”.

Γιάννης Ρίτσος