Πρότυπα ζωής

Αν αναλογιστούμε τις συμπεριφορές που αναπτύσσουμε καθημερινά ως άνθρωποι σήμερα, εν έτει 2013 και με δεδομένο πως ζούμε – έστω και θεωρητικά – σε οργανωμένες κοινωνίες από τις οποίες δε λείπει τίποτα, τότε ενδεχομένως να εκπλαγούμε.

Σε μόνιμη πλέον βάση, είθισται να μας “εγκλωβίζει” το βλέμμα, σχεδόν μόνο η κακή είδηση. Όμως πόσες πιθανότητες υπάρχουν να μας ξαφνιάζει μία ευγενική συμπεριφορά και μία καλή πράξη; Έχουμε τη δυνατότητα να την αντιληφθούμε; Κι αν ναι, έχουμε τη διάθεση να την επιβραβεύσουμε; Πόση αξία έχει στις ημέρες μας ένας άνθρωπος σεμνός, με ήθος, αξίες, αγάπη για γνώση και υπέρμετρη αθωότητα, ακόμη κι αν αυτή οφείλεται στο φρέσκο και νεαρό της ηλικίας του;

Σήμερα, το “μελάνι” δε θα μπορούσε να αφορά παρά μόνο τους μικρούς πρωταγωνιστές του Μουσείου (Αντιγράφων) Κυκλαδικής Τέχνης. Μέσα από πλήθος δημοσιευμάτων είναι γνωστή πανελλαδικά η δράση τους, η οποία αν μη τι άλλο τιμά το νησί και το γεμίζει ελπίδα.

Ωστόσο, το καρέ εκείνο στο οποίο επιλέγω να μείνω και να παρατηρήσω, σχετίζεται απόλυτα με τις συμπεριφορές των παιδιών, οι οποίες πηγάζουν αποκλειστικά από το χαρακτήρα τους, έστω κι αν σε πολλά από αυτά, εκείνος, είναι ακόμη υπό διαμόρφωση.

Σε πρόσφατη επικοινωνία με τους μικρούς εκκολαπτόμενους ξεναγούς, οι οποίοι θα διδαχθούν την ιστορία του τόπου, θα ήταν αμέλεια αν δεν κατέγραφα στο νου μου, τρεις λέξεις: αγάπη, ευγένεια, ήθος. Τρεις έννοιες που είναι ολόκληρος ο εσωτερικός κόσμος τους, τον οποίο προσφέρουν απλόχερα και όποτε κληθούν, στους εκάστοτε επισκέπτες... μα όχι μόνο! Αυτά τα παιδιά δίνουν μαθήματα ζωής!

Το σπουδαίο σε εκείνα, είναι πως διψούν και αγαπούν να μάθουν, να γνωρίσουν και να ενημερώσουν με τη σειρά τους, τους συνανθρώπους τους. Το ξεχωριστό στις κινήσεις και στις πράξεις τους είναι πως χαρακτηρίζονται από ανιδιοτέλεια και αγνότητα. Το συγκινητικό στην ύπαρξή τους, είναι το ζεστό χαμόγελο και συνάμα το σπινθιροβόλο και ζωηρό βλέμμα τους. Εκείνο το βλέμμα που σου προστάζει να σεβαστείς τα όριά τους, να ακούσεις τί έχουν να σου πουν, να συνειδητοποιήσεις πως εν τέλει, ναι, υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι. Τα μικρά εκείνα πρότυπα αλήθειας και ουσίας που έχουν οδηγό τη φιλαλληλία.

Εκείνα τα παιδιά, τα παιδιά μας, που καλούνται να ζήσουν τελικά σε ένα τοπίο θολό, που μολύνουμε με τις ενέργειές μας, κινούμενοι από συμφέρον, εγωισμό και φιλαυτία, σκεπτόμενοι εκ των υστέρων ότι υπάρχουν κι εκείνα στη ζωή μας. Εκείνα, που δε φέρουν ευθύνη, αλλά τους επιβάλλουμε από οκνηρία σκέψης και έλλειψη ποιότητας, να σηκώσουν ένα βαρύ και πολλές φορές βρώμικο φορτίο στις πλάτες τους.

Σε εκείνα διαμορφώνουμε μία καθημερινότητα ανεκδιήγητη και απερίγραπτη! Εν τέλει εκείνα τιμωρούμε με τις ενέργειές μας, οι οποίες μεγεθύνονται περισσότερο από την απουσία καλής θέλησης να στρέψουμε τα μάτια μας πέρα από το Εγώ μας, με άμεση συνέπεια να τα πληγώνουμε!

Τα παιδιά από το μουσείο – εκείνα τα διαμάντια αλτρουισμού – δεν μπορούν παρά να σε καθηλώσουν και να σου διδάξουν, τη στιγμή που σου απαντούν, ότι, ως ανταμοιβή τους, ορίζουν πόσα χαμόγελα θα “αρπάξουν” από τους ενήλικες και ως ηθική ικανοποίησή τους, θεωρούν την ολοένα και καλύτερη απόδοσή τους σε αυτό που προσφέρουν.

Αυτοί οι μικροί που μοιάζουν με δροσερό αεράκι, σου φωτίζουν νέα μονοπάτια όταν μιλούν για αγαπημένα πρόσωπά τους με υγρά μάτια και που χωρίς να το παρατηρούν, τοποθετούν την παλάμη τους στο μέρος της καρδιάς όταν αναφέρονται σε συγκεκριμένα γεγονότα που τους έχουν συγκινήσει. Αυτοί οι δάσκαλοι ζωής, επιστρέφουν και μας επισημαίνουν ότι υπάρχει δρόμος να αλλάξουμε λανθασμένες αποφάσεις, να αξιολογήσουμε και να επανορθώσουμε σχετικά με ενέργειές μας. Μας κάνουν να κατανοήσουμε ότι στην άκρη του τούνελ υπάρχει το φως της γνώσης, το νερό που θα ξεδιψάσει την ανάγκη για ζωή, η φλόγα που καίει όσα μας είναι περιττά και η γη, ο χρόνος για να ξαναγράψουμε από την αρχή την αλήθεια. Γιατί ετούτη η ζωή δε μας ανήκει αποκλειστικά και όσο το δυνατόν γρηγορότερα συνειδητοποιήσουμε ότι συνυπάρχουμε και συμπορευόμαστε, τόσο περισσότερο θα ζητούμε να ξεστρατίσουμε από το δρόμο της ματαιοδοξίας, της κακίας, της ιδιοτέλειας και της πονηριάς. Ας τα έχουμε ως παράδειγμα αφού εκείνα τα παιδιά είναι εδώ για να μας διδάξουν μαθήματα ζωής. Εμείς;