Το θράσος έχει και τα όριά του

Είναι να απορεί κανείς για το περισσό θράσος που συνεχίζουν να έχουν κάποια άτομα που ασχολούνται με την πολιτική ζωή αυτού του άμοιρου τόπου.

Ως μαθουσάλες της πολιτικής ζωής, παρ' όλο που βαρύνονται με αμαρτωλές ιστορίες, προσπαθούν, μάταια ομολογώ, να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη, παρουσιάζοντας τον εαυτό τους ως “ήρωα”.

Όμως, επειδή οι πολίτες και θύμηση έχουν, αλλά και γνωρίζουν πολύ καλά ότι έχει διαδραματιστεί σε αυτόν τον άμοιρο τόπο, έχουν την ικανότητα να βγάζουν τα σωστά συμπεράσματα.

Δεν μπορεί κανείς, μα κανείς, όσες προσπάθειες και να καταβάλει, να πείσει για την αθωότητά του, όταν είναι μπλεγμένος έως το λαιμό σε μία υπόθεση που μείωσε κατά χιλιάδες ευρώ την τσέπη κάποιων εργαζόμενων.

Δεν μπορεί κανείς, μα κανείς να αμφισβητήσει το γεγονός ότι σε αυτή την υπόθεση “μπλεγμένοι” είναι κάποιοι που τώρα προσπαθούν να το παίξουν αθώες περιστερές.

Δεν μπορεί κανείς, μα κανείς να διαγράψει από τη μνήμη του την αμαρτωλή εκείνη περίοδο που κάποιοι προσπαθούσαν να βρουν το δίκιο τους, ακόμη και μέσω της δικαιοσύνης.

Όλα αυτά έχουν καταγραφεί στη μνήμη και δε σβήνονται ούτε με δελτία Τύπου, ούτε και με κάθε άλλο τρόπο.

Είναι υποθέσεις που έχουν γραφτεί με μαύρο μελάνι και όσα χρόνια και αν περάσουν δε θα σβηστούν με κανένα τρόπο.

Οι ευθύνες υπάρχουν και θα υπάρχουν, όσο και αν προσπαθούν κάποιοι να τις αποτινάξουν από πάνω τους.

Οι υποθέσεις αυτές είναι εξαιρετικά σημαντικές και για αυτές έχουν γίνει πολλές αναφορές, ενώ έχουν δημιουργήσει αντιδικίες και έχουν χρησιμοποιηθεί ως προεκλογικό “παιχνίδι” από αυτούς που είτε τις δημιούργησαν, είτε εμπλέκονται σε αυτές.

Και τώρα ακόμη χρησιμοποιούνται στο “βωμό” των ίδιων προεκλογικών τερτιπιών και πάλι στο “παιχνίδι” της πολιτικής και αυτοδιοικητικής επιβίωσης.

Μετατρέπονται σε ένα “φάκελο” που αποδίδεται στη δικαιοσύνη. Λίγο αργά δε νομίζεται κύριοι; Για ποιο σκοπό; Γιατί τώρα, ενώ όλοι γνωρίζεται τι ακριβώς παίχτηκε; Γιατί τώρα σας βολεύει; Και με τι αντίκρισμα άραγε;

Κάποιος που παρατηρεί το σκεπτικό όλων αυτών, μπορεί να πάει τη σκέψη του και λίγο παρακάτω. Να καταλάβει το τι ακριβώς συμβαίνει και να βγάλει και τα ανάλογα συμπεράσματα.

Μια ιστορία που στοίχισε ακριβά, πολύ ακριβά για κάποιους ανθρώπους, τώρα γίνεται – και δεν είναι πρώτη φορά- “παιχνίδι” στα χέρια κάποιων που είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τα πάντα, μόνο και μόνο στην πολιτική τους επιβίωση.

Το λιγότερο ντροπή και αποτροπιασμό δημιουργούν όλα αυτά. “Το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο”, είναι μία φράση που έχει καταντήσει ένα γελοίο ανέκδοτο.

Μάλλον όλοι αυτοί δεν έχουν καταλάβει ότι ο κόσμος που τους παρακολουθεί όχι μόνο δε τους πιστεύει, αλλά νιώθει και αποτροπιασμό.

Τα ψέματα τελείωσαν κύριοι. Βρείτε άλλο τρόπο να διεκδικήσετε την εξουσία. Βρείτε άλλο τρόπο να προσεγγίσετε τους πολίτες. Λίγο αργά βέβαια, διότι είστε πολιτικά και αυτοδιοικητικά “νεκροί”.