Ποιος έσπασε το βάζο, οέο;

Ανέκαθεν ο άνθρωπος είχε την τάση να αποποιείται των ευθυνών του και να τις επιρρίπτει στους άλλους, προκειμένου ο ίδιος να βγει σώος και δίχως αμυχή από εμπόλεμες καταστάσεις.

Πες το ένστικτο, πες το φόβο, πέστο βασιλικού, πες το μ’ ένα φιλί, όπως και να το πεις, ο άνθρωπος θα εξακολουθεί να βγάζει την ουρά του απ’ έξω, στον αιώνα τον άπαντα. Γιατί σε κανέναν δεν αρέσει να στοχοποιείται, να στιγματίζεται και να χάνει τον τίτλο του «καλού παιδιού», ακόμη κι αν «χρωστάει της Μιχαλούς» σε εφορίες και τράπεζες.

Εξάλλου κι εσύ από παιδί αυτό έκανες. Η μητέρα σου θρηνούσε και σουρομαδιόταν μπροστά στα θρύψαλα από το πανάκριβο βάζο, δώρο του παππού από την Κίνα και εσύ στεκόσουν σαν το άγαλμα του Κολοκοτρώνη στη Σταδίου, επαναλαμβάνοντας πως ο αδερφός σου έριξε τη μπάλα.

Αντί να συμμεριστείς το δράμα της που δεν θα έβλεπε ποτέ ξανά στη ζωή της τέτοιο κόσμημα είτε της Δυναστείας των Μινγκ, είτε της Δυναστείας της Τζόαν Κόλινς, εσένα σε ενδιέφερε να γλιτώσεις το τομάρι σου. Εσύ δεν το πονούσες αυτό το βάζο. Δεν το είχες στολισμένο είκοσι χρόνια δίπλα από τη φωτογραφία του γάμου σου, ούτε πετούσες μέσα κρυφά τις στάχτες του τσιγάρου, όπως ο μπαμπάς σου. Γιατί κι από κει θα έτρωγες ξύλο.

Με τα χρόνια, η εμμονή αυτή έγινε κομμάτι του εαυτού σου και έτσι σε όλη σου τη ζωή πασχίζεις να αποδείξεις με κάθε τρόπο ότι «δεν έσπασες το βάζο». Και προσπαθείς όχι μόνο να αντικρούσεις κάθε κατηγορία εναντίον σου, αλλά και να ξεκαθαρίσεις από την αρχή ότι δεν είσαι καν ύποπτος.

Αυτό που δεν καταλαβαίνεις όμως είναι ότι δεν μας ενδιαφέρει η εμπλοκή σου στο «έγκλημα», αλλά το γεγονός ότι το αποδέχεσαι, καταδεικνύοντας μάλιστα με περισσή άνεση τους ηθικούς αυτουργούς. Μα δε σε τοποθέτησαν εκεί οι δικοί σου για να βρίσκεις τους ενόχους και να λύνεις τις ανεξιχνίαστες υποθέσεις γυαλικών, αλλά για να κάνεις σωστά τη δουλειά σου. Όχι του δοσίλογου, αλλά του ανθρώπου που έχει τη συνολική ευθύνη στον τομέα, όπου προΐσταται.

Από τη στιγμή που βλέπεις με τα ίδια σου τα μάτια ότι κάτι δε γίνεται σωστά, θα έπρεπε να επικεντρωθείς στην επίλυση του προβλήματος και όχι στη διεύρυνση των κοινωνικών σου συναναστροφών.

Πλέον δεν είσαι ο λιλιπούτειος βάνδαλος που καταστρέφει ό,τι συναντήσει μπροστά του. Είσαι η μάνα που κινδυνεύει να χάσει όλα τα είδη προικός της. Συνεπώς πρέπει να τη διαφυλάξεις, από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο κομμάτι και όχι να σκεφτείς «αχ, αυτό είναι της πεθεράς μου, οπότε δεν πειράζει και να χαθεί στη μετακόμιση».

Γιατί δυστυχώς για σένα, γνωρίζουν πολλοί περισσότεροι από την πεθερά σου τι έχεις στην κατοχή σου, τι σου λείπει, τι σου περισσεύει και τι μπορείς να «δανείσεις» στον διπλανό σου για να τον εξυπηρετήσεις.

Ποιος ο λόγος να αφήσεις κάτι ξεχασμένο στο ράφι, να το φάει η σκόνη, αντί να το διαθέσεις σε κάποιον που το έχει πραγματική ανάγκη; Το να ξεχωρίσεις απλά «τα δικά σου και τα δικά μου» δε δικαιολογεί τη θέση σου, ούτε αντιπροσωπεύει τη μορφή των υπηρεσιών που από ηθικής απόψεως θα έπρεπε να προσφέρεις. Σε καμία περίπτωση δεν σου ασκώ πίεση για να μου παραχωρήσεις κάτι, το οποίο σου είναι απαραίτητο. Εγώ σου ζητώ απλά να μου δώσεις κάτι όχι απ’ το υστέρημα σου, αλλά απ’ το περίσσεμά σου.

Και μην προλάβεις να με χαρακτηρίσεις ούτε «ζήτουλα», ούτε γραφικό, υποστηρίζοντας πως απευθύνομαι σε σένα ακόμα και για την παρανυχίδα που με ταλαιπωρεί στο μικρό μου δαχτυλάκι. Από τη στιγμή που οι δικοί μου αρμόδιοι σηκώνουν τα χέρια ψηλά και με παραπέμπουν σε σένα, δεν έχω άλλη λύση. Στο κάτω κάτω, αν δε με βοηθήσεις εσύ που σε χωρίζει ένα απλό σκαλοπάτι απ’ τους top of the top, ποιος μπορεί να το κάνει;

Καταλαβαίνω ότι μπορεί να μην έχεις τη διάθεση να επιβαρύνεις άλλο τον τηλεφωνικό λογαριασμό της υπηρεσίας σου, όμως πόσο να κοστίσουν δύο παραπάνω κλήσεις για τη διευθέτηση του ζητήματος; Τώρα που έχουμε πάρει το κολάι με το «Βοήθεια στο σπίτι», θα κάνουμε και εδώ έναν έρανο για την κάλυψη των εξόδων σου. Ποιος θα μας εμποδίσει;

Εσύ εξάντλησε όλη σου τη δύναμη και άσε μετά εμάς να τη διαχειριστούμε για την καλύτερη εξυπηρέτησή μας. Άλλωστε, γι’ αυτό σου δόθηκε. Όχι για να τη φυλάξεις αιώνια, όπως το μελιτζανάκι της γιαγιάς, που και δύο χρόνια να το έχεις στο ψυγείο δε χαλάει.

Εφόσον είσαι η «μαμά», οφείλεις να καταβάλεις κάθε δυνατή προσπάθεια για να σώσεις το βάζο. Να προσφέρεις κόλλα, να συναρμολογήσεις τα κομμάτια, να το αντικαταστήσεις με κάποιο άλλο, να κάνεις κάτι τέλος πάντων. Με το να κάθεσαι στο γραφείο σου και να ευλογείς απλά τα γένια σου, δε βγαίνει κάτι. Και «μαμά» με γένια, είναι πολύ τρομακτικό. Σε παρακαλώ, κάνε κάτι και γι’ αυτό.