Από καναπέ... σε καναπέ

Τι είναι αυτό που μας κάνει να θέλουμε να πάρουμε τα όρη, τα άγρια βουνά και να εξαφανιστούμε από προσώπου γης αφήνοντας πίσω ό,τι μας ταλαιπωρεί; Τι είναι αυτό που μας ωθεί να “κλεινόμαστε” στους τέσσερις τοίχους και να μη μιλάμε σε άνθρωπο παρά μόνο για να πούμε ένα αποτυχημένο αστείο ή για να ασχοληθούμε με κάποιους άλλους και όχι με τα προσωπικά, ανθρώπινα, καθημερινά ζητήματά μας;

Μπορεί να φαίνεται περίεργη η απάντηση... μα φυσικά είναι ο καναπές!

Αυτό το μαγικό έπιπλο που κατασκευάστηκε κανονικά για να φιλοξενεί τις ξέγνοιαστες ώρες μας, τις οικογενειακές στιγμές μας, τις φιλικές συναντήσεις μας και εν τέλει υποδέχεται τις προσωπικές καταθλίψεις μας!

Συνήθως όταν επισκεπτόμαστε ένα κατάστημα με έπιπλα οι γυναίκες σκεφτόμαστε ποιος καναπές θα είναι άνετος και αρκετά μαλακός ώστε να χουχουλιάζονται τα σαρκαστικά σχόλια εμάς και των φιλενάδων μας. Εκείνα τα σχόλια, που προέρχονται από παλιά σημειώματα και που όταν μπει ο σύζυγος στο σπίτι πρέπει να τα κρύψουμε κάτω από τη μαξιλάρα και εκείνα που είναι πιο φρέσκα και μπορεί να μας κάνουν να ρίξουμε όλο τον καφέ επάνω στον καναπέ.

Από την άλλη πλευρά, οι άντρες αναζητούν τον καλύτερο και πιο φαρδύ καναπέ που θα εξυπηρετεί τις ανάγκες ενός ποδοσφαιρικού αγώνα. Το τέντωμα των χεριών, τη δύναμη με την οποία σπρώχνουν την πλάτη πίσω όταν μπει γκόοοοολ και το θυμό με τον οποίο τον κλωτσούν όταν τρώνε... ήττα.

Κανείς ωστόσο από τους δύο δε φαίνεται αρχικά να υπολογίζει πως ο ίδιος καναπές, εξαιτίας των κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών συνθηκών, δεν είναι διόλου απίθανο να μετατραπεί σε έναν καναπέ κατάθλιψης και μόνο.

Αναρωτηθήκαμε ποτέ πόσες ώρες περνά ένας άνθρωπος στον καναπέ του βλέποντας τηλεόραση στη σημερινή εποχή; Και μάλιστα τί είδους και τί ποιότητας τηλεόραση; Ως αντίλογο θα μπορούσε να αντιτάξει κάποιος ότι στη ζωή μας πλέον έχει εισβάλλει το διαδίκτυο και άρα ο καναπές γίνεται καρέκλα... Σηκώνεις λίγο κεφάλι... έστω! Όμως η παραπάνω σκέψη, δεν ευσταθεί, καθώς αυτοί οι ριμαδιασμένοι φορητοί υπολογιστές που τους παίρνεις παντού, σε οδηγούν και πάλι στον καναπέ και είναι κοινό μυστικό ότι η πλύση εγκεφάλου που μας κάνει η τηλεόραση, γίνεται και μέσω του Ίντερνετ κι ας φαίνεται να έχουμε τη δυνατότητα επιλογής. Επί της ουσίας έχουμε ψευδαίσθηση επιλογής.

Πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι άλλωστε όταν τα κριτήρια “επιλογής” μας δεν έχουν διαμορφωθεί από ένα βιβλίο ή έναν εποικοδομητικό διάλογο και από εκείνα που παρατηρούμε από τον έξω κόσμο, αλλά από όσες κοτσάνες εκτοξεύονται από την τηλεόραση προς τον καναπέ!

Τώρα εύλογα θα σκέφτεται κάποιος από που προέρχεται αυτό το “ντελίριο” σκέψεων σχετικά με τα κρυφά μυστικά του καναπέ. Μα φυσικά από την ανάγκη μου να ξεφύγω από αυτόν. Από τον καναπέ που απλώθηκα φαρδιά πλατιά προχθές και είδα τις εξής ειδήσεις: Χάσμα - Διάσταση απόψεων ανάμεσα σε κυβέρνηση και τρόικα. (Που “σημαίνει” ότι η καημένη η κυβέρνηση πιέζεται να εφαρμόσει όσα της ζητούν οι κακοί Ευρωπαίοι), Πλήρες αδιέξοδο - Διχασμένη η φοιτητική κοινότητα στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο. (Που “μεταφράζεται” ότι οι θλιβερές μειοψηφίες κρατούν σε ομηρία τους άλλους μισούς φοιτητές που φοβούνται για το εξάμηνό τους). Κρυμμένα όπλα στα περιαστικά δάση της Αττικής και τρομοκρατικές οργανώσεις. (Που θα “πει” κάτσε στον καναπέ σου... μη φας καμία αδέσποτη). Αυτές κι άλλες ειδήσεις που ακολούθησαν, με κατέβαλλαν ψυχολογικά τόσο πολύ, που τελικά κοιμήθηκα εκεί.

Πείτε μου τώρα εσείς... αν η καθημερινότητά μας είναι αυτή, το επόμενο πρωί, μπορούμε να εύκολα “σηκωθούμε” από τον καναπέ; Όχι! Ωστόσο, ένα θα ωφελούσε να σκεφτούμε. Πως ακόμη κι αν αδυνατούμε, τουλάχιστον ας προσπαθήσουμε. Σε διαφορετική περίπτωση, μοιάζει μονόδρομος να διαβούμε το κατώφλι της ψυχανάλυσης. Και τότε θα είναι απαραίτητη η μετακίνηση. Έστω κι αν είναι από καναπέ... σε καναπέ!