Χρόνια πολλά Λέτα

Άσε, είμαι να σκάσω. Εγώ, να το ξεχάσω; Και πώς θα ησυχάσω, μετά από τέτοιο ατόπημα; Το ξέρω, είμαι απαράδεκτος. Ξεχνάω συνέχεια την ατζέντα μου, δεν έχω ιδέα πώς ενεργοποιείται η υπενθύμιση στο κινητό, ούτε και ελεύθερο χώρο στην πόρτα του ψυγείου για remember to. Πού αλλού να πάω τα μαγνητάκια απ’ τα ταξίδια του Μπούμπιβερ;

Αλλά θα επανορθώσω. Φεύγω σούμπιτος για το ζαχαροπλαστείο να παραγγείλω μία διώροφη τούρτα σοκολάτα που θα γράφει επάνω με μεγάλα γράμματα «Χρόνια πολλά Λέτα». Γνωρίζω ότι δεν είχε γενέθλια, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Μία φορά το χρόνο γιορτάζει η δημόσια τουαλέτα μας, ας κάνουμε λίγο τζέρτζελο. Και δεν πειράζει που έχει περάσει μία εβδομάδα. Δεν είναι αργά για να το ρίξει κι αυτή λίγο έξω. Οι άλλοι γιατί το ρίχνουν συνέχεια, χωρίς ποτέ να βρίσκουν στόχο; Είναι άδικο.

Εξάλλου, μέχρι και σαράντα ημέρες μπορούμε να ευχόμαστε και να το γιορτάζουμε. Και τι καλύτερο από ένα μεγάλο πάρτι, στο οποίο θα είναι όλοι καλεσμένοι. Και αυτοί που την επισκέπτονται καθημερινά και εκείνοι που προσπαθούν να την αποφύγουν, αλλά και οι γείτονες που μαζεύουν υπογραφές για να τη διώξουν. Είναι ευκαιρία να αποκαταστήσουν και τις σχέσεις τους. Λίγο η μουσική, λίγο τα απεριτίφ, λίγο το φαγητό, θα βρουν τρόπο να ρίξουν νερό στη χλωρίνη τους.

Άλλωστε τι έκανε η καημένη η Λέτα για να αξίζει αυτή τη διαπόμπευση; Δεν ήθελε να γίνει από τη μία ημέρα στην άλλη δακτυλοδεικτούμενη και να τη συζητούν πίσω από την πλάτη της. Απλά η μοίρα της ήταν ίδια με τη μοίρα εκείνων των γυναικών που ενώ έχουν υποστεί ασύστολη κακοποίηση, έχουν στιγματιστεί και τεθεί στο περιθώριο ολόκληρης της κοινωνίας, η οποία τις αποδοκιμάζει, θεωρώντας τες «ελαφρών ηθών». Και δεν τα λέω εγώ αυτά. Στο παρελθόν, τα έχει πει και ο Λαρς Φον Τρίερ με αξιοσημείωτη επιτυχία.

Το πρόβλημα πηγάζει κυρίως από την λανθασμένη εντύπωση που δημιουργεί σε κάποιους η ταυτότητα ενός χώρου. Εφόσον ο χώρος αυτός ανήκει στο δήμο και εγώ δεν είμαι επίσημα υπεύθυνος ούτε για τη συντήρηση, ούτε για τον καθαρισμό του θα μπω μέσα και θα του αλλάξω τις ηλεκτρικές εγκαταστάσεις. Που σημαίνει ότι δεν καταπιέζομαι, αντίθετα καταθέτω την ψυχή μου με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που θα εκφραζόμουν και στο μπάνιο του σπιτιού μου, αν δεν ήξερα ότι η βρώμικη δουλειά μετά θα ήταν αποκλειστικά δική μου αρμοδιότητα. Εφόσον λοιπόν αδυνατώ να κανιβαλίσω στο οικείο περιβάλλον μου, βγάζω όλο το άχτι μου σε ασφαλή μέρη, όπου κανείς δεν θα με υποχρεώσει να πληρώσω τα σπασμένα.

Αν πάλι έρθω σε πολύ δύσκολη θέση, χρησιμοποιώ το δοκιμασμένο «εμείς οι δημότες έχουμε πληρώσει για να φτιαχτούν αυτές οι τουαλέτες» και ξεμπερδεύω μια ώρα αρχύτερα. Διότι, όταν σε ανύποπτο χρόνο σε καλεί η φύση στα λημέρια της, ενώ εσύ βιάζεσαι να προλάβεις τα μαγαζιά πριν κατεβάσουν «ρολά», θα προσέξεις εκείνη την ώρα να κάνεις τη δουλειά σου με απόλυτη προσοχή και λεπτότητα για να μη σε χαρακτηρίσει κανείς πρόγονο του μπέικον; Το μόνο που σε ενδιαφέρει τη δεδομένη στιγμή είναι να νιώσεις ανάλαφρος ώστε να συνεχίσεις αυτά που είχες αφήσει στη μέση. Αν ήθελες να αναδείξεις τον πολιτισμό σου, θα χόρευες τη «Λίμνη των Κύκνων» στο Θέατρο «Απόλλων». Δεν θα τραβούσες απλά το καζανάκι στις δημόσιες τουαλέτες.

Επομένως, όταν ένας τέτοιος χώρος πέφτει θύμα της καθαρόαιμης ελληνικής νοοτροπίας, πώς θα μπορέσει μετά να ορθώσει ανάστημα και να διεκδικήσει τα δικαιώματά του, χωρίς να φανεί «αστεία» η είδηση του εορτασμού του στις 19 Νοεμβρίου; Για την ιστορία, η γιορτή καθιερώθηκε το 2001 από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Τουαλέτας με σκοπό την ενημέρωση του κοινού για το δικαίωμα του σε ένα καλύτερο περιβάλλον για τις τουαλέτες, αλλά και την υποχρέωσή του χρήστη να συνεισφέρει στη διατήρηση, την καθαριότητα και την υγιεινή τους.

Θα μου πεις, πού να ξέρω ότι υπάρχει τέτοια ημέρα για να πάρω δυο φοντάν, ένα πιγκάλ, έστω ένα υγρό παπί και να πάω επίσκεψη; Ναι, αλλά και να το ήξερες, πάλι περίεργο θα σου φαινόταν, όπως και η Ημέρα Ευαισθητοποίησης για τη Δυσκοιλιότητα. Ένα πρόβλημα, το οποίο σύμφωνα με τα απομεινάρια σου στα είδη υγιεινής του δήμου, εσένα δεν σε αγγίζει. Αν όμως αυτή η ημέρα εορταζόταν από τις αρχές όπως η Ημέρα των Ηνωμένων Εθών ή των Ενόπλων Δυνάμεων τότε θα την αντιμετώπιζες με κάποια υποτυπώδη σοβαρότητα ή και πάλι θα τη θεωρούσες το ίδιο γελοία, συνεχίζοντας να αδιαφορείς;

Το ζητούμενο δεν είναι να αποδείξουμε αν έχουμε αίσθηση του χιούμορ, αλλά αν υπάρχει από μέρους μας συνείδηση ώστε να παραδεχτούμε τα λάθη μας και να τα διορθώσουμε. Με το να εφαρμόζουμε διαρκώς την τακτική «πονάει δάχτυλο, κόβει δάχτυλο» κάποια στιγμή θα ξεμείνουμε και δεν θα υπάρχει επάνω μας κάτι αντίστοιχο για ακρωτηριασμό.

«Τι να πω»! ψελλίζει η φίλη μου. «Ας τη χαιρόμαστε και να τη δούμε όπως επιθυμούμε».

«Απόφοιτο του Χάβαρντ»; απορώ εγώ.

«Όχι, πεντακάθαρη»!

«Καλά, βρες πρώτα τι θα φορέσεις στην αποφοίτηση και το ξανασυζητάμε αργότερα».