Η πιο μεγάλη τέχνη...

“Ο κ. Δήμαρχος πήρε την απόφαση μετά από πολλά χρόνια να φύγει από το δήμο. Μήπως ήρθε η ώρα να πράξετε κι εσείς το ίδιο;”.

Αααααααχ! Είναι αυτό που λέμε... to the point, ελληνιστί, στο στόχο! Και όπως εύλογα αντιλαμβάνεται ο καθένας από εμάς, η ανωτέρω φράση που ειπώθηκε από χείλη αιρετού κατά τη διάρκεια της προχθεσινής συνεδρίασης του δημοτικού συμβουλίου Σύρου – Ερμούπολης, δεν δύναται παρά να μεταφραστεί πως όταν ένας κύκλος έχει κλείσει, οφείλουμε να το σεβαστούμε και να αποχωρήσουμε ή να αλλάξουμε σελίδα διαγράφοντας νέο κύκλο. Έχουμε υποχρέωση να δώσουμε τόπο είτε σε νεότερους, είτε σε ανθρώπους ικανούς να εργασθούν, οι οποίοι έχουν την επιθυμία να προσφέρουν.

(Κι αν το επιφώνημα ανακούφισης πρόλαβε και τυπώθηκε στο χαρτί, σπεύδω να διευκρινίσω ώστε να μην παρεξηγηθώ, ότι η ανακούφισή μου οφείλεται στο γεγονός ότι ένας αιρετός είπε δημόσια κάτι με το οποίο συμφωνώ σε ευρύτερο επίπεδο! Όταν κάτι ολοκληρώνεται, κάτι νέο ξεκινά!).

Προκειμένου ωστόσο να γίνει αυτό, να αποχωρήσει κάποιος με ψηλά το κεφάλι, χρειάζεται ήπια σκέψη και διάλογο με τον εαυτό του, ώστε να αντιληφθεί πότε πρέπει να σηκωθεί από την καρέκλα του και να αλλάξει ρότα. Το ίδιο ισχύει και στη ζωή μας γενικότερα. Σε κρίσιμα λοιπόν χρονικά σημεία, μας δίνεται η ευκαιρία να προχωρήσουμε μπροστά και να δείξουμε ότι έχουμε πλεονέκτημα, αποδεικνύοντας ότι διατηρούμε ζωντανά τα αντανακλαστικά μας και δεν επιθυμούμε – εν προκειμένω - μία πολιτική αυτοκτονία – για την οποία βέβαια δεν μπορεί να είναι σίγουρος ουδείς a priori - ή μία “αυτοκτονία” σε επίπεδο κοινωνικής ή προσωπικής ζωής.

Άλλωστε το είχε γράψει και ο Νίτσε, “Η πιο μεγάλη τέχνη είναι να ξέρεις να αποχωρείς την κατάλληλη στιγμή”.

Δηλαδή να αποχωρούμε εμείς και να μη μας “αποχωρεί” η στιγμή, όπως θα λέγαμε στην προσπάθειά μας να αφαιρέσουμε λίγο από το δραματικό τόνο. Οι αποφάσεις των ανθρώπων που βρίσκονται στα κοινά και οι οποίοι έχουν αφήσει το στίγμα τους για πολλά χρόνια, δεν πρέπει να ξεχνάμε – ότι κρίνονται και αξιολογούνται από τους δημότες. Κι εν τέλει αποφάσεις όπως αυτές, αποκαλύπτουν ότι η ύπαρξη των δημοτών σε περιόδους δύσκολες που δεν μπορείς εύκολα να προβλέψεις την εκλογική συμπεριφορά τους, λειτουργούν ως έναν μοχλό πίεσης για να πάρουν διαφορετική τροπή πολύχρονες καταστάσεις.

Προσωπικά δε θα μπορούσα να μην παραδεχτώ πως άνθρωποι που ξέρουν πότε να αποχωρούν, μου διδάσκουν πως κάθε βήμα στη ζωή, πρέπει να είναι καλά μελετημένο. Ποιος άλλωστε μπορεί να διαφωνήσει με αυτή την παρατήρηση; Σε αντίθεση μάλιστα, με όσους επιμένουν να τραβούν από τα μαλλιά μία ήδη ξεχειλωμένη κατάσταση, που σε τελική ανάλυση, εκθέτει τους ίδιους και ίσως... όσους δε διαφοροποιούνται από αυτές τις τακτικές ή τις ακολουθούν παθητικά, απέχοντας... να πάρουν θέση, ή να μιλήσουν έστω και καθυστερημένα, με ειλικρίνεια στους δημότες.

Σε τούτη τη ζωή λοιπόν, δύο σενάρια με τρομάζουν κι έρχονται στο προσκήνιο με αφορμή τις πολιτικές εξελίξεις του τόπου, έστω κι αν αυτές θα οριστικοποιηθούν από στιγμή σε στιγμή!

Το πρώτο είναι να βρίσκομαι σε γκρεμό, κρεμασμένη από έναν βράχο ή ένα κλαδί σχεδόν αποκλειστικά λόγω δικής μου επιλογής και να προσπαθώ να αποδείξω ότι αυτό που φαίνεται με γυμνό μάτι, είναι ελέφαντας, κι όχι εγώ! Και το δεύτερο, να βρίσκομαι από την πλευρά εκείνων που σχεδιάζουν ή σκέφτονται ή πράττουν τον πολιτικό αντίλογο τους, στηριζόμενοι αποκλειστικά σε δεδομένα που τελικά αλλάζουν, λίγες ανάσες μόνο πριν από τις δημοτικές εκλογές. Γιατί τότε, η απόφαση του ενός, σε κλάσματα δευτερολέπτου εξαφανίζει ή μειώνει σημαντικά την ύπαρξη των άλλων.

Η πιο μεγάλη τέχνη λοιπόν, είναι να γνωρίζει κάποιος, πότε να αποχωρεί και δεν είναι τέχνη απλή. Είναι τέχνη που απαιτεί ευθαρσώς ψυχραιμία, λογική κι ευφυΐα!