Η παγωμένη Ελλάδα

Βαρύς έπεσε ο χειμώνας στη χώρα του μνημονίου. Κρύο, βροχές και χιόνια έρχονται να επιβαρύνουν την ήδη επιβαρυμένη Ελλάδα που διανύει τις τελευταίες ημέρες του 2013.

Μία Ελλάδα που οδηγείται ώρα με την ώρα στη απόλυτη φτώχεια και τη μιζέρια.

Ήδη από τα πρώτα 24ωρα του χειμωνιάτικου Δεκέμβρη, ανθρώπινες ζωές χάθηκαν στην προσπάθειά τους να ζεσταθούν.

Εκατοντάδες σπίτια μένουν στο σκοτάδι, λόγω της διακοπής ρεύματος από τη ΔΕΗ, με τις οικογένειες να προσπαθούν να βρουν ζεστασιά με ότι μέσο έχουν στη διάθεσή τους.

Τζάκια, μαγκάλια, ακόμη και κεράκια επιστρατεύονται. Καταστάσεις που θυμίζουν έντονα άλλες εποχές και ας μη τις έχουν ζήσει οι νεότεροι.

Εποχές του 1940 και του 1950, όταν οι Έλληνες βρισκόταν σε καιρό πολέμου. Μα, θα μου πείτε και εμείς σε καιρό πολέμου, ενός πολέμου διαφορετικού, ζούμε.

Το 1940 είχαμε ένα αληθινό πόλεμο με σφαίρες και έναν κατακτητή που ισοπέδωνε τα πάντα. Τότε οι άνθρωποι πέθαιναν στο δρόμο από την πείνα και τις αρρώστιες.

Ποια αλήθεια η διαφορά με το σήμερα;

Σήμερα δεν έχουμε σφαίρες και τον Γερμανό στρατιώτη πάνω από το κεφάλι μας. Βιώνουμε όμως έναν οικονομικό πόλεμο. Το μόνο που λείπει είναι οι σφαίρες και οι εκατοντάδες νεκροί στα μέτωπα. Αλλά και σήμερα έχουμε νεκρούς. Και σήμερα έχουμε ανθρώπους που βιώνουν το αίσθημα της πείνας και της ανασφάλειας και ας μην έχουμε αληθινό πόλεμο.

Και σήμερα χάνονται ανθρώπινες ζωές. Και σήμερα υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν να φάνε. Και σήμερα υπάρχουν σπίτια που δεν έχουν ρεύμα. Και σήμερα υπάρχουν οικογένειες που δίνουν όσο όσο πράγματα αξίας στα ενεχυροδανειστήρια. Όπως τότε, στον πόλεμο, που οι άνθρωποι πουλούσαν ακόμη και σπίτια για ένα κιλό αλεύρι, προκειμένου να παρατείνουν για λίγο τη ζωή τους.

Και σήμερα προσπαθούμε να προφυλαχτούμε από τα πυρά που εξαπολύονται κάθε μέρα από τα κυβερνητικά κλιμάκια.

Φόροι, φόροι, μέτρα και πάλι μέτρα. Όλα στο βωμό μίας αόρατης και ανύπαρκτης ανάπτυξης, μίας ανάπτυξης που μας οδηγεί στο θάνατο.

Σε ένα αργό και βασανιστικό θάνατο, ο οποίος αυτές τις κρύες ημέρες περιδιαβαίνει τους δρόμους της Αθήνας, στους οποίους βρίσκονται εκατοντάδες άστεγοι.

Σε ένα αργό και βασανιστικό θάνατο, ο οποίος αυτές τις κρύες ημέρες περιδιαβαίνει στις φτωχές γειτονιές και επισκέπτεται τα σπίτια που βρίσκονται στο σκοτάδι.

Αυτές τις κρύες ημέρες του Δεκέμβρη ας σταθούμε όλοι γύρω από τους ανήμπορους οικονομικά συνανθρώπους μας και ας γίνουμε εμείς η ασπίδα σωτηρίας τους. Ας πράξουμε αυτό που δεν πράττει το κράτος και η τοπική αυτοδιοίκηση. Ας γίνουμε μία αλυσίδα, που ο κάθε κρίκος της θα δυναμώνει τους αδύνατους. Το οφείλουμε σε εμάς, αλλά και στην κοινωνία ολόκληρη. Μπορούμε!