Άσε τον τρελό στην τρέλα του

Πολλοί λένε πως με τη μετακόμιση ένα καινούριο κεφάλαιο ανοίγει στη ζωή σου. Δε μας διευκρίνισαν όμως σε ποιο σημείο του βιβλίου βρίσκεται αυτό το κεφάλαιο. Όταν εγώ πήρα την απόφαση να αλλάξω “γήπεδο” και έπειτα από δύο χρόνια να μεταφερθώ σε ένα μεγαλύτερο, είχα την ψευδαίσθηση ότι οι νέες “περιπέτειές” μου θα αρχίσουν να ξετυλίγονται αμέσως μετά την εισαγωγή.

Όσο όμως κυλούσαν οι ημέρες και οι άσπρες τρίχες στο κεφάλι μου ανταγωνίζονταν σε δυναμικότητα τις κούτες στο πάτωμα, συνειδητοποιούσα ότι ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας δεν θα είμαι εγώ, αλλά ο χρόνος, που με ύπουλο τρόπο είχε καταφέρει να μου κλέψει τόσο τη δόξα, όσο και τη νιότη.

Σε αυτή τη μετακόμιση, εκτός από τις επιστροφές της εφορίας, έχασα μαζί και μια ολόκληρη δεκαετία. Αυτό δεν ήταν μυθιστόρημα, αλλά εγκυκλοπαίδεια για την πρόωρη γήρανση. Συνεπώς, έπρεπε να αποδεχθώ το γεγονός ότι οι πρώτες σελίδες του βιβλίου μου θα ήταν χαμένες. Κι αν δεν φρόντιζα να βάλω σε τάξη όλο αυτό το χάος, οι απώλειες θα ήταν πολύ περισσότερες. Το πρόβλημα ήταν πως δεν ήξερα από πού να ξεκινήσω.

Έβλεπα τα κομμάτια μου σπασμένα και σκορπισμένα σε όλο το σπίτι και το μόνο που ευχόμουν ήταν να ενωθούν μόνα τους με ένα μαγικό τρόπο. Φοβόμουν στην ιδέα ότι κάτι δεν θα έκανα σωστά και ήθελα να αποτινάξω από πάνω μου αυτό το άγχος. Ανησυχούσα μήπως με έναν λάθος χειρισμό γκρέμιζα τη βάση της πυραμίδας που με κόπο και ιδρώτα προσπαθούσα να τη διαφυλάξω. Μια πυραμίδα η οποία οικοδομείται αργά και μεθοδικά, κόντρα στους ισχυρούς ανέμους που απειλούν να την κατεδαφίσουν. Μία κρυψώνα, όπου κανείς άλλος δεν θα έχει το δικαίωμα να επιβάλει τη γνώμη του για τη διαρρύθμιση.

Πελάγωσα, πανικοβλήθηκα, κάλεσα ενισχύσεις. Λίγο πριν σηκώσω τα χέρια ψηλά, το βλέμμα μου έπεσε σε μια μικρή κούτα κοντά στα πόδια μου. Μέσα της ήταν στοιβαγμένη ολόκληρη η ζωή μου. Η ζωή που έζησα, η ζωή που δεν έζησα, η ζωή που θα ζήσω κι αυτή που ίσως δε ζήσω ποτέ μου.

Έβγαλα με προσοχή όλα τα μαγνητάκια, τα ακούμπησα στο τραπέζι της κουζίνας κι άρχισα να τα τοποθετώ ένα-ένα στο ψυγείο. Πάνω τα ηλιοτρόπια της Τοσκάνης, δίπλα της ο Πύργος του Άιφελ, από κάτω της η Μόνα Λίζα, δεξιά οι πελαργοί της Αλσατίας, αριστερά ο Μπιγκ Μπεν, χαμηλότερα το Ναύπλιο, το Ηράκλειο και το Πήλιο και τελευταία η Φολέγανδρος. Όλα τους έχουν να πουν μία ιστορία, να φωτίσουν στιγμές, να ζωντανέψουν συναισθήματα, να σου θυμίσουν “μεγαλεία” τα οποία στην καρδιά σου δεν θα είναι ποτέ περασμένα.

Αφού τα έβαλα στη θέση τους, στάθηκα μπροστά στο ψυγείο και τα χάζευα με τις ώρες. Δεν χόρταινα να τα βλέπω. Ένιωθα όπως και την πρώτη φορά που τα κράτησα στα χέρια μου.Χαρά, συγκίνηση. Κάποια από αυτά τα είχα αγοράσει εγώ ο ίδιος, ενώ κάποια άλλα είναι δώρα από ταξίδια φίλων. Ωστόσο, δεν ξεχωρίζω κανένα. Είναι όλα τους παιδιά μου. Γατιά, σκυλιά δεν έχω. Γλάστρες επίσης. Οπότε όλη την αγάπη και τη φροντίδα μου τη δίνω στα μαγνητάκια του ψυγείου, που πολυτιμότερο πράγμα αυτή τη στιγμή δεν έχω μέσα στο σπίτι μου. Δύο μου έχουν απομείνει όλα κι όλα. Τα μαγνητάκια και η αξιοπρέπειά μου. Και το δεύτερο παίζεται, οπότε ρίχνω όλο το βάρος μου σε αυτά.

Μη βιαστείς να με πεις υπερβολικό, γιατί γνωρίζεις πως έτσι κι αλλιώς θα σε βομβαρδίσω με τις σκέψεις μου. Γιατί να μην προστατεύσω σαν κόρη οφθαλμού κάτι το οποίο δεν έχω τη δυνατότητα να αντικαταστήσω άμεσα; Έχουμε φτάσει πλέον σε ένα σημείο που ό,τι χαλάει, διαγράφεται τελείως από τη λίστα με τα υπάρχοντά μας.

Σου αφήνει χρόνους ο υπολογιστής; Κατεβάζεις από το πατάρι τη “Γραφούλα” που είχες στο δημοτικό. Σου παρουσιάζει πρόβλημα το αυτοκίνητο ή η μηχανή; Βγάζεις απ' το γκαράζ το παιδικό σου ποδήλατο και αρχίζεις το πετάλι. Πνέει τα λοίσθια το φουρνάκι μικροκυμάτων; Παίρνεις το κριθαράκι της μαμάς και το ζεσταίνεις στην ηλεκτρική κουβέρτα στο κρεβάτι.

Κάτι παρόμοιο ισχύει και για τα μαγνητάκια του ψυγείου, παρόλο που εσύ μπορεί να τα θεωρείς ευτελή. Γιατί αν αυτή τη στιγμή γίνει σκόνη και θρύψαλα το μαγνητάκι από τη Φλωρεντία, δεν θα πεταχτώ τόσο εύκολα με το αεροπλάνο, να προμηθευτώ ένα καινούριο, να φάω μια Ναπολιτάνα και να αγοράσω και δυο μεγάλες Toblerone από τα duty free. Αντίθετα, θα βγάλω αφρούς από το στόμα και θα τσιρίζω σαν τη σειρήνα του Νεωρίου.

Ενδεχομένως να είμαι ψυχωτικός. Μπορεί και του γιατρού. Κλινική περίπτωση... άντε θα το δεχτώ. Είμαι όμως ένας άνθρωπος, που όταν βλέπει ότι η πυραμίδα του πολιορκείται από παντού, εκείνος κάνει τα πάντα για να την προστατεύσει, ακόμα κι αν τα θεμέλια της είναι μια ντουζίνα από πολυταξιδεμένα μαγνητάκια. Επομένως, όσο ακόμα έχω σπίτι και ψυγείο, επίτρεψέ μου να τα βλέπω και να χαμογελάω.