Αρμένικη βίζιτα

“Όλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανένας δε θέλει να αλλάξει τον εαυτό του” είχε υποστηρίξει ο Ρώσος συγγραφέας Λέων Τολστόι, θέση που αν εξετασθεί από οποιαδήποτε οπτική γωνία μοιάζει να μην μπορεί να αντικρουστεί με κανέναν τρόπο.

Μάλιστα αν κατανοήσουμε ότι ως μονάδες αποτελούμε ένα σύνολο που έχει δύναμη αλλά δεν την αντιλαμβάνεται, τότε εύλογα προκύπτει πως αν εγώ για παράδειγμα πορεύομαι σύμφωνα με το ξερό μου το κεφάλι, τότε αναμφισβήτητα, όποια αλλαγή και να διατυμπανίζω πως θέλω να επιτύχω, μάλλον τείνω προς το να φανώ ανόητη, παρά άνθρωπος συνετός και με λογική σκέψη.

Στην παρούσα χρονική συγκυρία δε, που αποδεικνύεται καθημερινά ότι είναι μία περίοδος ιδιαιτέρως δύσκολη για την πλειοψηφία των ανθρώπων, προβάλλει επιτακτικά στο προσκήνιο η ανάγκη να γίνει κάτι... και να φύγει ό,τι μας κρατά αλυσοδεμένους στο σκοτάδι και δε μας αφήνει να δούμε τις πραγματικές μας φιγούρες, παρά μόνο τις σκιές μας.

Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, σε πανελλαδικό επίπεδο αλλά και σε τοπικό επίπεδο, μία νέα σελίδα για να γυρίσει, θα πρέπει να σημειωθεί αλλαγή στον κάθε έναν πολίτη από εμάς, ξεχωριστά. Τα τελευταία χρόνια συναινέσαμε – ή μάλλον αποδεχθήκαμε να υπομένουμε – μία ζωή που διαμορφώνουν άλλοι για εμάς, χωρίς να υπολογίζουν πως υπάρχουμε, αφού το μεγαλύτερο λάθος που συντηρούμε μέχρι σήμερα - και δυστυχώς ποιός γνωρίζει για πόσο ακόμη - είναι η σιωπή απέναντι σε ό,τι δε μας ταιριάζει.

Ο νωθρός εαυτός μας και κατά συνέπεια οι κακοί εαυτοί που αποδεχόμαστε να μας συντονίζουν τις ζωές, έχουν επισκεφθεί την καθημερινότητά μας και μοιάζουν σαν... αρμένικη βίζιτα. Σαν εκείνους τους επισκέπτες που – καλοπροαίρετα – τους υποδέχεσαι στο σαλόνι σου, αλλά αυτοί δεν αντιλαμβάνονται πότε ήρθε η ώρα να φύγουν. Σαν τους επισκέπτες που στρογγυλοκάθονται και μιλούν ακατάπαυστα επί παντός επιστητού, προκειμένου να σου κάνουν τη ζωή μαύρη εξαιτίας της δικής τους πλήξης. Σας τους επισκέπτες που καθώς περνά η ώρα και σε βλέπουν να δύεις, αρνούνται να ξεκολλήσουν από τον καναπέ και να σου αδειάσουν τη γωνιά. Εκείνοι οι επισκέπτες, μοιάζουν σαν την πλειοψηφία των ανθρώπων που έχουν βρεθεί στην πολιτική ζωή του τόπου, της χώρας, της Ευρώπης ή και παγκοσμίως και δεν εννοούν να καταλάβουν πως οδηγούν τις κοινωνίες προς τη δύση τους, πολλαπλασιάζουν τη μιζέρια και το αδιέξοδο και θεωρούν ότι αυτό είναι επιτυχία.

Η δική μας παθητική στάση, η σκοπιά της ανοχής που υιοθετεί κάποιος άνθρωπος, δεν μπορεί παρά να μας κρατά δέσμιους σε όσα σήμερα βιώνουμε. Η αλλαγή όμως, είναι ένα δύσβατο μονοπάτι που απαιτεί – προκειμένου να επιτευχθεί – προσπάθεια, δύναμη, σκέψη και θέληση να πούμε... όχι! Καλά είναι! Να αποτινάξουμε κάθε τι που μας εμποδίζει να διαγράψουμε μία νέα πορεία που δεν μπορεί παρά να είναι καλύτερη από ετούτη που βρισκόμαστε ήδη.

Σε μία νέα σελίδα, αν επιθυμούμε να ξεκινήσουμε με κεφαλαίο γράμμα, απαιτείται πρώτα από όλα, να έχει προηγηθεί τελεία σε κάθε κατάσταση που μας βυθίζει, σαν να περπατάμε επάνω σε κινούμενη άμμο. Για μία νέα ζωή, ακόμη κι αν θα διαμορφωθεί σταδιακά και με αιματηρή προσπάθεια, ακόμη κι αν μας κοστίσει λίγες... faux καλημέρες, αξίζει να κάνουμε τη διαφορά.

Ήγγικεν ο καιρός λοιπόν, όσοι θέλουν να πρωταγωνιστήσουν στην αλλαγή και να συγκροτήσουν μία νέα ομάδα ανθρώπων, να πούνε όχι στο χέρι εκείνο που θα τους πιάσει από τον ώμο και θα τους χαμογελάσει ψεύτικα, κρύβοντας παράλληλα στο βλέμμα την αναμονή για “βόλεμα” σε μία θέση νέα ή σε μία θέση που ήδη κατείχαν. Αν όσοι ξεκινούν, πιστεύουν σε κάτι ανώτερο, τότε πρέπει να τινάξουν τον ώμο και να εκτοξεύσουν το χέρι της υποταγής και της ιδιοτέλειας που δε θα πάψει να τους πλησιάζει εμμονικά. Να αποτινάξουν εκείνους τους “επισκέπτες” από τα παλιά που ήρθαν κι έκαναν αρμένικη βίζιτα στη ζωή μας. Γιατί σε τελική ανάλυση, όλοι είμαστε επισκέπτες της ζωής, τουλάχιστον, ας αφήσουμε κάτι αξιόλογο για τους επόμενους. Ας αλλάξουμε εμείς, για μία ευρύτερη αλλαγή.