Μας τα 'πανε, μας τα 'πανε

Εντάξει, το καταλάβαμε. Είσαι καλλιτεχνικό αίμα. Σου αρέσει να γράφεις και να ζωγραφίζεις. Να διαμηνύεις τις ιδέες, τις οποίες πρεσβεύεις και οτιδήποτε άλλο θέλεις να μοιραστείς με το πλήθος.

Δεν έχω πρόβλημα με την εξωστρέφειά σου, αλλά με τη σχολαστικότητα που σε διακρίνει. Δίνεις την εντύπωση, ότι αν δεν αφήσεις το στίγμα σου σε κάθε γωνιά της πόλης, ακόμα και στο μπολάκι με το νερό που τοποθετούν οι κυρίες για τις γάτες, δεν πρόκειται να πιεις με ησυχία τη μπύρα σου. Η σκέψη ότι δεν ολοκλήρωσες το έργο σου θα σε βασανίζει και θα οξύνει πολύ περισσότερο την ανάγκη να υπερασπιστείς και να καθοδηγήσεις το “ποίμνιό” σου.

Αλλά αντί να γράφεις δύο συνθήματα εδώ, δύο συνθήματα εκεί και να είσαι συνεχώς “σταμάτα-ξεκίνα”, γιατί δεν παίρνεις καλύτερα μία μαύρη μπογιά να βάψεις οτιδήποτε συναντήσεις στο δρόμο σου; Τοίχους, πόρτες, μαγαζιά, παιδικές χαρές, αυτοκίνητα, δίκυκλα, τη γιαγιά που προσπαθεί να περάσει απέναντι...

Αφού θέλεις να διατυμπανίσεις τα “πιστεύω” σου, να προβάλεις τις αντιεξουσιαστικές θέσεις σου και να συμβάλεις στη συγκρότηση ενός επαναστατικού υποκειμένου, τι σε ενδιαφέρει αν όλοι μάθουν ότι εσύ ηγείσαι αυτής της προσπάθειας; Ότι εσύ και οι φίλοι σου έχετε αναλάβει την υποχρέωση να δώσετε χρώμα και ουσία στην -βαλλόμενη από την καπιταλιστική και φασιστική βαρβαρότητα- ζωή μας; Δεν είναι δα και εύκολο να αφυπνίσεις ολόκληρη κοινωνία, η οποία έχει αποβλακωθεί από τα τόσα τούρκικα στην τηλεόραση. Μήπως, πίσω από τη μόδα αυτή κρύβεται ένα καλά οργανωμένο και συγκαλυμμένο σχέδιο έμμεσης “πολιορκίας” της χώρας μας μέχρι να αποστηθίσουμε τη γλώσσα των κατακτητών μας; Πάρτε επειγόντως μαρκαδόρο και βγείτε να το γράψετε. Υπάρχουν κάποια φρεσκοβαμμένα πεζούλια που είναι ταμάμ για την περίπτωση. Ορίστε, εγώ είμαι το πρώτο “θύμα” των κοτσαμπάσηδων. Σώστε με, όσο είναι καιρός.

Και μη νοιαστείτε, αν κάποιες “καρακάξες” σας αποκαλέσουν “παλιόπαιδα”. Πουλάκια είναι κι ας κελαηδούν. Πουλάκια είναι κι ας λένε. Δεν γνωρίζουν το βαρύ φορτίο που έχετε επωμιστεί, αντίθετα μένουν στο “φαίνεσθαι”. Στα δικά τους μάτια, τα “καλλιτεχνήματά” σας δεν μεταφράζονται ως μία συλλογική προσπάθεια υποκίνησης του λαϊκού συναισθήματος, αλλά ως βανδαλιστικές ενέργειες. Το ξέρω ότι ακούγεται υπερβολικό, αλλά όταν κάποιος βλέπει την επιχείρησή του να καταστρέφεται, το εξωτερικό κέλυφος της υπηρεσίας του να έχει μετατραπεί σε “καμβά” και τη δημοτική περιουσία, για την οποία έχει συνεισφέρει το κατιτίς του, να γίνεται βορά στα χέρια ασυνείδητων, δεν νομίζω ότι έχει τη διάθεση να αφουγκραστεί τους προβληματισμούς σας.

Δεν είναι ευχάριστο κάθε λίγο και λιγάκι να πρέπει να βάλεις χλωρίνη στις τέντες, να τρίψεις τα σκαλοπάτια και να καθαρίσεις βιτρίνες και επιφάνειες, οι οποίες πραγματικά δεν προσφέρονται για έκθεση ιδεών. Ούτε είναι όμορφο θέαμα μία πόλη γεμάτη συνθήματα, τα οποία συνεχώς επαναλαμβάνονται, άνευ λόγου και αιτίας. “Αυτή είναι η δημοκρατία σας”, “κάτω ο φασισμός, ζήτω η αναρχία”, “ελευθερώστε τα παιδικά μυαλά”, “ελευθερώστε τον Γουίλι”, και “μην ξεχάσεις, τα μακαρόνια να είναι για παστίτσιο”.

Αν βγεις να παραπονεθείς, θα σου πουν ότι ασχολείσαι πάλι με ανούσια πράγματα και ότι μετά τα χόρτα και τα κάγκελα, έπιασες τα βαμμένα μάρμαρα και τις ζωγραφισμένες πόρτες. Βέβαια, αν οι αρμόδιες αρχές είναι ικανοποιημένες από την υφιστάμενη κατάσταση, τότε ας μπουκωθώ με τη σοκολάτα μου, να σταματήσω να μιλάω. Αν και δε νομίζω ότι ο δήμος ευχαριστήθηκε ιδιαίτερα με τα συνθήματα στους τοίχους της ανακαινισμένης παιδικής χαράς στην περιοχή της Μεταμόρφωσης, οι οποίοι έπρεπε να βαφτούν ξανά, λίγες ημέρες πριν τα εγκαίνιά της.

Το θέμα δεν είναι να κυκλοφορούμε συνεχώς με έναν κουβά και μία βούρτσα στο χέρι για να “μπαλώνουμε” ό,τι λεηλατείται, αλλά να υπάρχει ο απαιτούμενος έλεγχος. Τους τελευταίους μήνες, η πόλη βρίσκεται κυριολεκτικά στο έλεος του Θεού. Ο καθένας σταθμεύει όπου θέλει, ο καθένας γράφει όπου θέλει και γενικότερα ο καθένας κάνει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι, αφού δεν υπάρχει κανείς να τον σταματήσει. Προφανώς, για κάποιους αστυνόμευση σημαίνει “να σου κόψω πρόστιμο επειδή δεν φοράς κράνος στη μηχανή, ή επειδή δεν έχεις δίπλωμα”. Τα υπόλοιπα δεν χρειάζονται ιδιαίτερη επίβλεψη, καθώς επενδύουμε με τυφλά μάτια στο φιλότιμο του πολίτη.

Γιατί, ο πολίτης γνωρίζει ότι δεν πρέπει να κάνει ζημιές, ότι δεν πρέπει να πετάει σκουπίδια στο δρόμο, ότι δεν πρέπει να αφήνει τις ακαθαρσίες του σκύλου του στα πεζοδρόμια και ότι δεν πρέπει να παρκάρει παράνομα μπροστά από την καφετέρια, όπου πίνει τον πρωινό καφέ του. Ωστόσο για έναν περίεργο λόγο, δε φαίνεται διατεθειμένος να αποδείξει τις γνώσεις του, με αποτέλεσμα να μένουμε μόνο στη θεωρία. Η πόλη μετατρέπεται σε ένα μεγάλο “αμέρικαν μπαρ”, όπως έλεγε και ο Παπαγιαννόπουλος και εμάς μας ενδιαφέρει περισσότερο να αναδειχθεί πανευρωπαϊκά το πολιτιστικό προφίλ του νησιού, παρά να συμμαζέψουμε το χάος.

Υπάρχει σωτηρία ή να αρχίσω και εγώ τη ζωγραφική, μήπως και χαλαρώσω; Θα αναγνωριστώ κάποτε για την προσπάθειά μου, ή θα πρέπει να κόψω και εγώ κάποιο μέλος μου για να γίνω πιο γρήγορα διάσημος; Ναι, αλλά δεν ξέρω να ζωγραφίζω. Καλά, θα κάνω ξεπατικωτούρες.