Στρογγυλοκάθομαι κι η τύχη μου δουλεύει

Όλα ξεκινούν από τη θλιβερή διαπίστωση, “Έλα μωρέ ένα βηχαλάκι είναι. Θα πάρω ένα παυσίπονο, ένα αντιπυρετικό και σε δύο ώρες, έστω το πολύ πέντε, θα παριστάνω τον αναστημένο Λάζαρο. Αλλά ακόμη κι αν δεν είμαι, θα πεταχτώ μέχρι τη θεία της γιαγιάς μου, θα μου κόψει δύο βεντούζες και που θα πάει... θα είμαι περδίκι”. Εκτός από ιατρός βέβαια, αφού να υπενθυμίσω ότι, εγώ με εξέτασα, έβγαλα το πόρισμα, με βρήκα σχετικά καλά, και αποφάσισα ποια θα είναι η θεραπεία μου...

Αναλόγως πράττω όσον αφορά και σε άλλες καταστάσεις της ζωής μου. Για παράδειγμα τι κι αν αυτή τη στιγμή στις στήλες των εφημερίδων που αναφέρονται σε διεθνή γεγονότα, έχει ως πρώτη είδηση “Ένα βήμα πριν τον εμφύλιο η Ουκρανία”, εγώ παραλληλίζω τη συγκεκριμένη είδηση με τα παιχνίδια που βομβαρδίζουν τις νεότερες γενιές μέσω διαδικτύου και “παίρνω” ιδέες πως θα κάνω πιο ισχυρή την εξουσία μου στην εικονική πραγματικότητά μου. Αδιαφορώ παντελώς για κάτι που διαδραματίζεται εκτός συνόρων, αφού τί με νοιάζει σε τελική ανάλυση; Στη δική μου χώρα σκοτώνεται κόσμος και δεν έχει την επιλογή να αποφασίσει πώς θα διαθέσει τον εαυτό του;

Η συγκεκριμένη νοοτροπία δεν είναι τυχαία. Καλλιεργήθηκε και το τρομακτικό της υπόθεσης είναι ότι πήρε διαστάσεις επικίνδυνες.

Θα μπορούσε να σκεφθεί κάποιος ότι στη σχετικά απλή περίπτωση μίας ασθένειας, η αμίμητη αντίδρασή μου πηγάζει είτε από το φόβο μου όταν ακούω τη λέξη ιατρός, είτε όμως από την περιορισμένη αντίληψή μου αναφορικά με τη γενικά παραδεκτή παρατήρηση “έκαστος στο είδος του”. Δηλαδή ότι ένας επιστήμονας δαπάνησε αμέτρητες ώρες και χρόνια στα θρανία και στα Νοσοκομεία και άρα πρέπει να αντιληφθώ επιτέλους πως εκείνος είναι ο ειδικός που έχει τη γνώση να με θεραπεύσει κι όχι εγώ.

Στην περίπτωση δε, μίας πόλης που φλέγεται και ρημάζεται κυριολεκτικά, η αδιάφορη στάση μου, προδίδει μάλλον τη γενικότερα περιορισμένη αντίληψή μου για τον κόσμο, τις σχέσεις των κρατών και τη λειτουργία πολλών κυβερνήσεων και μάλιστα σε περίοδο κρίσης.

Το ζητούμενο ωστόσο είναι πως η καθημερινότητα, μας προβάλλει μία σειρά από αλλαγές, για τις οποίες η μόνη αλλά και μόνιμη αντίδρασή μας είναι αυτό που προαναφέρθηκε “έλα μωρέ δεν πειράζει, ένα βηχαλάκι είναι, θα περάσει”. Όμως αποδεικνύεται πως συνήθως τα γεγονότα δεν είναι τόσο απλά.

Ειλικρινά ένα μεγάλο σοκ το βίωσα όταν άκουσα από άνθρωπο του κλάδου της Υγείας, με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις, - δηλαδή την κατάργηση του ΕΟΠΥΥ, τη λειτουργία του νέου φορέα ΠΕΔΥ, τη διάλυση κοινώς της πρωτοβάθμιας περίθαλψης και το μετέωρο μέλλον της δευτεροβάθμιας περίθαλψης από τη στιγμή που “φορτώνεται” το σύνολο της αντιμετώπισης των περιστατικών έχοντας βέβαια και το πλαφόν στον αριθμό της συνταγογράφησης -, ότι ο κόσμος δεν ξέρει τί γίνεται. Δεν έχει αντιληφθεί τί αλλάζει, πώς αλλάζει, προς ποια κατεύθυνση αλλάζει, αλλά ούτε έχει κατανοήσει ποια - άλλοτε αυτονόητα - δικαιώματά του χάνει και πως θα χρειαστεί να πληρώνει πλέον για όλα εκείνα που έτσι κι αλλιώς φορολογείται προκειμένου να τα απολαμβάνει δωρεάν.

Διαλύεται σταδιακά και μεθοδικά, ό,τι είχε απομείνει από τη Δημόσια Υγεία κι εμείς ως πολίτες, εκτός από το να βλέπουμε αποσπασματικές αντιδράσεις από έναν ή δύο Συλλόγους και πολλές φορές μάλιστα, να χλευάζουμε και το αναποτελεσματικό της αντίδρασής τους, κωφεύουμε. Κλείνουμε τα μάτια μας για την ίδια τη ζωή μας, διατηρώντας την ανεδαφική πεποίθηση πως η καταστροφή αφορά μόνο τους άλλους πάντοτε και ποτέ εμάς τους ίδιους.

Και το τραγικότερο όλων είναι πως με τη συγκεκριμένη νοοτροπία διαπαιδαγωγούμε τις επόμενες γενιές. Ακόμη και αν δεν τους το λέμε, ακόμη κι αν οι “νουθεσίες” μας είναι προς την αντίθετη κατεύθυνση, με τη στάση μας στην πράξη, τους μαθαίνουμε πως να στογγυλοκάθονται και η τύχη τους... να δουλεύει!