Ουδέν σχόλιο

Λόγια, υποσχέσεις, δικαιολογίες, κραυγές, ψελλίσματα, θριαμβολογίες.

Βασικά χαρακτηριστικά πολιτικής έκφρασης και δημόσιας συμπεριφοράς, αυτών που διοικούν, που ηγούνται, που κατέχουν θέσεις ευθύνης.

Γνωστό το φαινόμενο της πολιτικής κενολογίας, με εξίσου γνωστή και την τακτική της παραπλανητικής υποσχεσιολογίας που φτάνει στην κορύφωση της κατά την προεκλογική περίοδο.

Πάγια πολιτική τακτική αποτελεί η παρουσίαση γεγονότων μέσω παραμορφωτικού καθρέφτη, προκειμένου να αποποιηθούν ευθύνες οι κρατούντες και να πεισθεί το πόπολο για το μεγάλο πολιτικό τους έργο.

Όταν βγουν στην επιφάνεια όλα όσα θέλουν να κρύψουν, τότε η παραποίηση μεγαλώνει, αυξάνεται σε τέτοιο βαθμό που παρουσιάζει τους υπαίτιους ως ήρωες!

Αμέσως αρχίζουν όσοι βαρύνονται με ευθύνες να κραυγάζουν και να εξαπολύουν μεγαλόστομες απειλές, ελπίζοντας πως θα τρομοκρατήσουν, αλλά και θα πείσουν για την αθωότητα τους.

Μόνο που ξεχνούν πως αυτές οι τακτικές παρουσιάζουν το μέγεθος του φόβου και του πανικού τους.

Απέναντι σε στοιχεία αδιάσειστα το μόνο που αντιπαραβάλλουν είναι φωνές για δημιουργία εντυπώσεων.

Δηλώσεις και ανακοινώσεις φορμαρισμένες σε κόπιες εξυπηρέτησης.

Προβολή μόνο όσων ωφελούν και με τον τρόπο που βολεύει.

Ουδεμία απάντηση επί της ουσίας. Οι εύλογα απορίες που γεννώνται μένουν αναπάντητες.

Ουδέν σχόλιο, είναι η τακτική τους, για όσα δεν αμφισβητούνται.

Τηρείται σιγή ιχθύος, υιοθετώντας την επιλεκτική κώφωση σε καίρια ερωτήματα.

Ξάφνου ο βασιλιάς εμφανίζεται γυμνός!

Τότε απλά για να σκεπάσει τη γύμνια του κρύβεται πίσω από ισχυρούς φίλους, οι οποίοι θα ασκήσουν τις κατάλληλες πιέσεις για μπορέσει ο κάθε βασιλίσκος να βολευτεί πίσω από θετικές γνωμοδοτήσεις και να παρουσιαστεί ως κάλπικος θριαμβευτής.

Επιστρατεύεται ο κάθε πρόθυμος υποτακτικός ώστε να λειτουργήσει ως κολαούζος του συστήματος, προσπαθώντας να πείσει.

Μόνο που οι κράχτες έχουν πρόσκαιρη φωνή!

Τσαλακώνεται το προσωπείο του καλού και οικείου ηγέτη που είχε επιμελώς επί χρόνια καλλιεργηθεί.

Όμως τίποτε προσβλητικότερο από την έκδυση πριν την πτώση.

Τίποτε χειρότερο από την απώλεια της υστεροφημίας.

Με περίσσιο θράσος αποζητούν εκ νέου την λαϊκή εντολή.

Προσπαθούν να πείσουν για νέες τακτικές και καθαρές πολιτικές.

Και έρχεται η ώρα της κάλπης, τότε που ο ενημερωμένος πολίτης, ο υποψιασμένος ψηφοφόρος θα δώσει την δική του απάντηση και επ’ αυτής δεν χωρά ουδέν σχόλιο.